Στο τελευταίο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία και οι πέντε βασιλιάδες», ο διάσημος γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί, υποστηρίζει ότι η Δυτική Αυτοκρατορία παρήκμασε ενώ πέντε εχθροί της είναι η ανερχόμενη δύναμη.
Το 1918 δημοσιεύτηκε ο πρώτος τόμος του έργου του Oswald Spengler, «Η Παρακμή της Δύσης», το οποίο σημάδεψε τον 20ό αιώνα με τις προφητικές διαπιστώσεις του και τις τραγικές επισημάνσεις του. Εναν αιώνα αργότερα, απέναντι σε εντελώς νέες συνθήκες το ερώτημα επανέρχεται σε μια εποχή-Αποκάλυψης, με τις απειλές της Βόρειας Κορέας, τον συνεχιζόμενο εμφύλιο στη Συρία, την αλαζονεία των δικτατόρων-ηγετών, τα τραύματα της Ευρώπης και την ανημπόρια της απέναντι στην άνοδο των λαϊκισμών, τον καταστροφικό προστατευτισμό και απομονωτισμό της Αμερικής.
Αυτές οι διαπιστώσεις χρησιμεύουν ως σημείο εκκίνησης στον φιλόσοφο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, στο τελευταίο του βιβλίο «Η αυτοκρατορία και οι πέντε βασιλιάδες»: η αμερικανική αυτοκρατορία πρόδωσε την αποστολή της και νέες, σκοτεινές δυνάμεις που κυριαρχούν στη Ρωσία, στην Κίνα, στο Ιράν, στην Τουρκία και στη Σαουδική Αραβία νιώθουν ότι παίρνουν το προβάδισμα για να πατήσουν στα ερείπια μιας Δύσης που φθίνει.
Το θέμα, και το βιβλίο προκάλεσαν ήδη έντονες αντιδράσεις. Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για να αποδειχθεί η επικράτηση των δικτατόρων; Ο πρώην γάλλος ΥΠΕΞ, για παράδειγμα, Ιμπέρ Βεντρίν, απάντησε στον Ανρί Λεβί, με ένα άρθρο, στο οποίο υποστήριζε ότι οι Δυτικοί δεν έχασαν την κυριαρχία τους, απλά έχασαν το μονοπώλιο. Ο συγγραφέας Nicolas Baverez, από την πλευρά του, συμφώνησε με τον γάλλο φιλόσοφο και έγραψε για «το αναποδογύρισμα του κόσμου: οι δημο-κράτορες, όπως τους αποκαλεί, σε έναν νεολογισμό, περιορίζουν την πολιτική ελευθερία για να κυριαρχήσουν. Κι άλλες φωνές υψώθηκαν για να επισημάνουν το μπρα ντε φερ ανάμεσα στα αυταρχικά καθεστώτα και τις δημοκρατίες.
Ο ίδιος ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί δήλωσε για το βιβλίο του:
«Ενα από τα βασικά θέματα που αναπτύσσω είναι ότι η Αμερική ξέχασε την ευρωπαϊκή κληρονομιά. Η Αμερική ιδρύθηκε από λατινογενείς λαούς που γνώριζαν απ’έξω την Αινειάδα του Βιργιλίου. Λαούς που είχαν την αίσθηση ότι ήταν απόγονοι του Αινεία, ότι είχαν ξεφύγει από τα ερείπια της Τροίας και διέσχισαν τις θάλασσες για να επανιδρύσουν την Τροία στη Ρώμη.
Η πραγματική κρίση της Αμερικής είναι αυτή. Ξέχασαν την ευρωπαϊκή κληρονομιά. Και απέναντί της, σήμερα, υψώνονται πέντε νέες δυνάμεις, δηλαδή η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, η Τουρκία και οι αραβικές χώρες που προστατεύουν και διαδίδουν τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό».
«Αυτοί είναι οι πέντε νέοι βασιλιάδες, όπως αναφέρω στον τίτλο του βιβλίου μου. Είναι επιθετικοί, πολεμοχαρείς και διεκδικούν τα πρωτεία της αν-ελευθερίας με αλαζονεία και πρόκληση. Ακόμη κι όταν εμπνέονται από εμάς, του Δυτικούς, είναι για να μας μιμηθούν στα χειρότερα. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι το Ιράν ονομάζεται έτσι εξαιτίας ενός γλωσσικού πραξικοπήματος που έκαναν οι Ναζί; Οι Ναζί το 1935 ώθησαν την Περσία να πάψει να ονομάζεται Περσία και να γίνει Ιράν, δηλαδή, κυριολεκτικά, «η χώρα της Αριας φυλής».
Οι Ναζί έβαλαν στο κεφάλι των Περσών αυτή τη φρίκη, η οποία στηρίζεται σε ρατσιστικές θεωρίες. Οταν το θυμίζουμε αυτό, όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον ιστορικό «λαγό», όταν αποκαλύπτουμε αυτή την εθνικοσοσιαλιστική βάση που χρησιμεύει ως σήμερα ως καθεστωτικό ντεκόρ στους αγιατολάχ, αυτό είναι Ιστορία, αυτό με ενδιαφέρει. Κι είναι για μένα πιο ενδιαφέρον από το να συζητάω για την Λεπέν ή τον Μελανσόν...»
«Αυτό που άλλαξε ριζικά τον κόσμο είναι η απόφαση των ΗΠΑ να μην επεμβαίνει πλέον στρατιωτικά. Δεν παρενέβη στρατιωτικά στη Συρία με αποτέλεσμα να έχουμε 400 000 νεκρούς, πάνω από 12 εκατομμύρια πρόσφυγες. Παντού ο ISIS: αυτή είναι η αποτυχία της Δύσης, αυτή είναι η ντροπή μας, αυτή είναι η πραγματική αυτοκτονία των δημοκρατιών μας.
Οι Δημοκρατίες ήταν πάντα κατά των στρατιωτικών επεμβάσεων. Δείτε τι έγινε με την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915. Ή τι έγινε με τον ισπανικό εμφύλιο, το 1936 ή τι έγινε με την Βουδαπέστη το 1956. Αδιαφόρησαν ακόμη κι όταν η Πολωνία τάβαλε με τη Σοβιετική Ενωση το 1981. Είναι σαν ένας νόμος πολιτικής βαρύτητας. Δυστυχώς.
Φυσικά πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και η κοινή γνώμη. Αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και «η αυτοκρατορία», «η δικτατορία της κοινής γνώμης», η τυραννία του «λαού», όπως το αποκαλώ.
Η απόφαση των ΗΠΑ να μην παρεμβαίνουν στρατιωτικά είναι το πιο αινιγματικό και το πιο καταστροφικό φαινόμενο της εποχής μας. Από αυτή την άποψη, ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και τελικά, αν η Αμερική γυρίσει οριστικά και αμετάκλητα την πλάτη στον πρωταρχικό της ρόλο, τότε μόνο η Ευρώπη μένει για να παραλάβει την δάδα της υποστήριξης των δημοκρατιών. Αλλά, θα το κάνει; Αυτή η αβεβαιότητα με τρομοκρατεί.
Η υπεράσπιση των δημοκρατιών στον πλανήτη είναι μια αιώνια μάχη για τιμή, δικαιοσύνη, για έναν καλύτερο κόσμο. Είναι μια αδιάκοπη μάχη, μια ατελείωτη προσπάθεια. Ή, διαφορετικά, δεχόμαστε ότι έχουμε ηττηθεί.
Πάρτε, για παράδειγμα, τους τζιχαντιστές, που μας χτυπούν μέσα στα σπίτια μας, στις χώρες μας. Οπως αποδεικνύω στο βιβλίο μου, οι τζιχαντιστές είναι το τελευταίο κρυμμένο μαργαριτάρι στο κοχύλι του Ναζισμού. Η Δύση δεν αποφασίζει να το πολεμήσει γιατί δεν κατανοεί το γεωπολιτικό του παιχνίδι. Αυτό που παίζουν η αραβική χερσόνησος, το Κατάρ, η Τουρκία κλπ.
Ο μόνος που κάνει μια δειλή προσπάθεια είναι ο Εμανουέλ Μακρόν. Δείτε τι έγινε την ημέρα που κάλεσε τον Πούτιν και είχε το θάρρος να πει ότι το κανάλι Russia Today δεν είναι ένα αξιοσέβαστο μέσο αλλά ένα βήμα προπαγάνδας. Ή την ημέρα που υποδέχτηκε τον πρωθυπουργό Μπαρζανί στο προεδρικό μέγαρο, εξοργίζοντας τον Ερντογάν, ή όταν μίλησε για δημοκρατικές αξίες μπροστά στον Χι Σινπίνγκ.
Ο Μακρόν κατάλαβε ότι ο Πούτιν δεν είναι μόνο ένας στρατηγικός αντίπαλος, αλλά ένας ιδεολογικός εχθρός. Κατανόησε ότι ο Πούτιν έχει στόχο να εκδικηθεί την Ευρώπη και να την αποσταθεροποιήσει.
Από την πλευρά του ο Ερντογάν είναι ένας εκβιαστής. Είναι ταυτόχρονα ένας χάρτινος τίγρης. Θα μπορούσαμε εύκολα να τον σταματήσουμε, αλλά εδώ χρειάζεται η αθυροστομία ενός Τσόρτσιλ.
Το βιβλίο μου ξεκινάει με το Κιρκούκ, τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ο ιρακινός στρατός, υποστηριζόμενος από το Ιράν, κατέρριψε τα όνειρα των Κούρδων για ελευθερία.
Αυτή η ήττα των Κούρδων, τους οποίους πρόδωσαν οι Δυτικοί, είναι το αντίστοιχο της μάχης της Χαιρώνειας, όταν η αρχαία Αθήνα έχασε την κυριαρχία της. Είναι η μάχη της Ανδριανούπολης, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει. Είναι ένα τοπικό μικρο-γεγονός, στο οποίο κανείς δεν δίνει σημασία, αλλά το οποίο έχει γιγαντιαίες συνέπειες και επανασχεδιάζει την παγκόσμια τάξη. Κι είναι ακόμη πιο περίεργο γιατί οι Κούρδοι είχαν πρώτοι πολεμήσει εναντίον του ISIS, στην πρώτη γραμμή. Η Δύση οπισθοχώρησε για ποιό λόγο; Δεν ήταν ο Κόκκινος Στρατός ή η Βέρμαχτ. Ηταν ο ιρακινός στρατός, ο οποίος είχε ηττηθεί δύο χρόνια νωρίτερα από τον ISIS, τον οποίο υποστήριζαν ιρανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Και ξαφνικά, η «Αυτοκρατορία», δηλαδή οι Δυτικές Δημοκρατίες, έκανε πίσω σαν να είχε προσβληθεί από ένα εσωτερικό ιό που την κατέστρεφε από μέσα.
Σήμερα που μιλάμε, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία έκαναν πυραυλική επίθεση στη Συρία, την οποία στηρίζει η Ρωσία. Τόσο μέτρια η επίθεση! Ενα τσίμπημα σφήκας στο δέρμα ενός κροκόδειλου. Μόνο για την τιμή των όπλων, χωρίς καμία αλλαγή στην ισορροπία των δυνάμεων.
Το πραγματικό πρόβλημα για τη Δύση είναι οι πέντε βασιλιάδες: η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν, η Κίνα, η Σαουδική Αραβία. Εχουν κοινό την τάση για φασισμό ή για κομμουνισμό. Την τάση για ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Στόχος τους είναι η Ευρώπη και η Δύση.
Βασικό τους εργαλείο είναι ο εκβιασμός. Ο Ερντογάν με τον εκβιασμό των προσφύγων. Ο Ροχάνι τον εκβιασμό του πυρηνικού οπλοστασίου. Η Σαουδική Αραβία τον εκβιασμό του τζιχαντισμού, τον οποίο η ίδια ενέπνευσε και χρηματοδότησε. Οι Ρώσοι έχουν τον εκβιασμό των άθλιων ΜΜΕ τους, τα οποία παράγουν μαζικά fake news, μπορούν να ελέγξουν μια δημοκρατική εκλογή ή να προμοτάρουν ένα ακροδεξιό κόμμα. Οι Κινέζοι έχουν κι αυτοί τον δικό τους εκβιασμό που είναι η υπεροπλία τους σε υλικά για κομπιούτερ και κινητά.