Αμεσος, ειλικρινής, με κοινωνικές ευαισθησίες, αγαπητός, οικείος: Ο Στέλιος Μάινας κατάφερε μέσα από το θέατρο και την τηλεόραση, να κερδίσει μια ξεχωριστή θέση όχι μόνον σαν ηθοποιός αλλά, κυρίως, σαν άνθρωπος. Δεν είναι και λίγο.
«Δεν μετάνιωσα ποτέ που έγινα ηθοποιός. Θα επιβίωνα σε οποιoδήποτε επάγγελμα είχα διαλέξει. Δεν νοιώθω κάτι ιδιαίτερο που κάνω αυτή τη δουλειά. Συνήθως στον δρόμο δεν με αναγνωρίζουν, μου λένε ότι τους θυμίζω τον… Κι αυτό για μένα είναι μεγάλη προσωπική κατάκτηση. Γιατί δεν αποπνέω τη λεγόμενη ηθοποιϊλα. Ηθοποιός πρέπει να είσαι επί σκηνής. Εκτός, πρέπει να είσαι πιο κοντά στην πραγματικότητα για να μπορείς να την μεταφέρεις στη σκηνή, να μην χάνεις την επαφή.
Είμαι 34 χρόνια στο θέατρο. Εχω περάσει από πολλά στάδια φιλτραρίσματος. Εχω κάνει ακόμα και την κότα σ΄αυτή τη δουλειά. Το θυμήθηκα πρόσφατα από μια φωτογραφία στους “Μεν και Δεν”. Δεν έχω καμία σοβαροφάνεια. Είμαι πολύ υπερήφανος για ό,τι έχω κάνει. Εχω την αίσθηση ότι ό,τι κι αν έχω κάνει είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Δεν με έχει ξεπεράσει ποτέ αυτό. Τα πολύ σημαντικά βρίσκονται στην καθημερινότητά μας και πρέπει να τα ανακαλύψουμε. Αν έχεις ύφος, είναι τεράστιο λάθος. Πρέπει να έχεις αντίληψη της “ασημαντότητάς” σου. Η σημαντικότητα έχει να κάνει με τη γνώση της ασημαντότητάς σου. Χωρίς αυτό το μέτρο, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Γιατί πάντα θα βλέπεις τον εαυτό σου. Και το μεγάλο πρόβλημα ενός ηθοποιού είναι ο ναρκισσισμός του. Ο νακρισσισμός που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός πρέπει να είναι σε τόσο μικρό βαθμό ώστε να λειτουργεί ως εργαλείο στη δουλειά του, όχι στην προσωπική του ζωή. Κάνουμε μια δουλειά που έχει να κάνει με τον ψυχισμό και το εγώ μας, οπότε χρειάζεται μεγάλος έλεγχος».
Διαβάστε όλη την συνέντευξη του Στέλιου Μάινα, στο Bovary.gr