Νέες ταινίες: Tα δύο πρόσωπα της Ιζαμπέλ Ιπέρ, Δρ. Τζέκιλ και Κυρία Χάιντ [κριτική & τρέιλερ]

Αυτή την εβδομάδα η Ιζαμπέλ Ιπέρ αποκτάει υπερφυσικές δυνάμεις.

Η Νούμι Ράπας κυνηγάει τρομοκράτες, ο γιος του Άρνολντ Σβατζενέγκερ μάς συστήνεται μέσα από ένα γλυκανάλατο ρομαντικό δράμα, όμως τις εντυπώσεις κερδίζει η λιβανέζικη « Προσβολή».

Η προσβολή (L' insulte)
Σκηνοθεσία: Ζιάντ Ντουεϊρί
Παίζουν: Αντέλ Καράμ, Καμέλ Ελ Μπάσα, Ρίτα Χαγιέκ

Στη σημερινή Βηρυτό, μια προσβολή που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, οδηγεί τον Τόνι, έναν Χριστιανό Λιβανέζο, και τον Γιάσερ, έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα, να λύσουν τις διαφορές τους στο δικαστήριο. Η δίκη διχάζει την κοινωνία του Λιβάνου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βάζουν φωτιά στην ήδη τεταμένη κατάσταση,και παλιές πληγές βγαίνουν στο προσκήνιο, όπως και τραυματικές αποκαλύψεις.
Το δικαστικό δράμα του Ζιάντ Ντουεϊρί, που έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας (βραβείο Volpi καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Καμέλ Ελ Μπάσα) και έφτασε στην τελική πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, γεγονός που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ταινία από τον Λίβανο, καταγράφει το άλυτο μεσανατολικό ζήτημα.

Με αφορμή ένα ασήμαντο περιστατικό αστικού δικαίου και μια λεκτική προβολή, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα της χώρας που ακόμα δεν φαίνεται να έχει κοπάσει, αναζωπυρώνεται στην ταινία του Ζιάντ Ντουεϊρί, ο οποίος υπήρξε βοηθός καμεραμάν σε ταινίες του Κουεντίν Ταραντίνο.
Κεντρικοί ήρωες ο Χριστιανός Τόνι και ο Παλαιστίνιος πρόσφυγας Γιάσερ, που η δικαστική τους αναμέτρηση θα λάβει εθνικές διαστάσεις και θα διχάσει την κοινωνία, φέρνοντας στο φως όλες τις προκαταλήψεις και τα τραύματα του παρελθόντος ενός ολόκληρου έθνους, που τροφοδοτούν το μίσος.

Κινηματογραφώντας το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας μέσα στην αίθουσα ενός δικαστηρίου κι ακολουθώντας ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, ο Ζιάντ Ντουεϊρί ξεδιπλώνει την ιστορία της χώρας του, αποδίδοντας της όμως μια οικουμενική διάσταση, αφού καταγραφεί πώς τελικά οι όποιοι διχασμοί δεν έχουν καμία ουσιαστική αιτία, αρκεί όμως μια μικρή αφορμή για να γίνει η σπίθα φωτιά. Εύστοχα τοποθετεί έναν πατέρα και μια κόρη στους ρόλους των δικηγόρων που υπερασπίζονται τις δυο αντικρουόμενες πλευρές, επισημαίνοντας τελικά πως όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανήκουμε στην ίδια μεγάλη οικογένεια, ενώ ταυτόχρονα εστιάζοντας στα βλέμματα των ηθοποιών του φροντίζει να αποκαλύπτει τις δεύτερες σκέψεις κάθε ήρωα χωριστά.
Αν κι ίδιος υπερασπίζεται τον αγώνα των Παλαιστινίων, φροντίζει να κρατάει τις ισορροπίες, αποδεικνύοντας το δίκαιο της κάθε πλευράς, κι επαναφέρει ένα φλέγον ζήτημα, υποστηρίζοντας τελικά, έστω και με διδακτικό τρόπο, ότι η εθνική ίαση μπορεί να συμβεί μόνο μέσω της συγχώρεσης.

H υπόσχεση της αυγής (La Promesse de l’ Aube)
Σκηνοθεσία: Ερίκ Μπαρμπιέ
Πρωταγωνιστούν: Πιερ Νινέ, Σαρλότ Γκενζμπούργκ, Ζαν Πιερ Νταρουσέν

Από τη δύσκολη παιδική του ηλικία στην Πολωνία μέχρι την εφηβεία του στην ηλιόλουστη Νίκαια και τα κατορθώματα του ως πιλότος πολεμικής αεροπορίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ρομέν Γκαρί, ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους του 20ού αιώνα, έζησε μια απίστευτη ζωή, που τη χρωστούσε στη μητέρα του Nίνα.
Ο Eρίκ Μπαρμπιέ σκηνοθετεί την ταραχώδη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, του Ρομέν Γκαρί, βασισμένος στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό του έργο, όπου περιγράφει τη σχέση του με την πληθωρική μητέρα του, τη Νίνα.

Με γυρίσματα σε πολλές χώρες, ο Μπαρμπιέ στήνει ένα υπερθέαμα και με φλας μπακ μάς μεταφέρει από την ενήλικη ζωή του Γκαρί στο παρελθόν που το στοιχειώνει το φάντασμα της Νίνας, μιας γυναίκας δυναμικής και ευφυούς που έκανε τα πάντα για τον γιο της, χαρίζοντάς του άπλετη αγάπη αλλά και ταυτόχρονα χειραγωγώντας τον και καταπιέζοντάς τον.
Μέσα από την ιστορία του Γκαρί, που είχε αναπτύξει μια παθολογική εμμονή σχετικά με τη μητέρα του, ο Μπαρμπιέ στην ουσία προσπαθεί να συγκροτήσει το πορτρέτο ενός σπουδαίου συγγραφέα, αλλά και να καταγράψει την ψυχαναλυτική διάσταση της σχέσης μητέρας –γιου.
Τελικά όμως, η εντυπωσιακή του παραγωγή δεν επιτυγχάνει κανένα από τους δύο στόχους. Έτσι λοιπόν ο Γκαρί παρουσιάζεται σαν ένα έρμαιο μιας μητέρας τυραννικής και ασφυκτικής, που την αγαπάει άνευ όρων, μέσα σε μια σχέση που ποτέ δεν εξελίσσεται.

Τα απίστευτα γεγονότα που έχουν συμβεί στη ζωή του, από την Πολωνία όπου η μητέρα του ανοίγει έναν διάσημο οίκο μόδας μέχρι τις περιπέτειές του στην ηλιόλουστη Νίκαια, απλώς εικονογραφούνται από τον Μπαρμπιέ, που ποτέ δεν διεισδύει βαθύτερα στον δεσμό και τσην προσωπικότητα αυτών των δυο ανθρώπων. Έτσι γρήγορα η σκηνοθεσία και η δραματουργική ανάπτυξη της ιστορίας του βουλιάζει στη μονοτονία και το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει τον οίκτο του θεατή για έναν σημαντικό συγγραφέα.
Ο Πιερ Νινέ ερμηνεύει τον Γκαρί στην ώριμη φάση του, όμως από το σενάριο δεν έχει πολλές δυνατότητες να αναπτύξει τον ρόλο του, αντίθετα η Σαρλότ Γκενζμπούργκ στον ρόλο της μητέρας του προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες και να δικαιολογήσει έναν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα.

Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου (Midnight Sun)
Σκηνοθεσία: Σκοτ Σπίρ
Παίζουν: Μπέλα Θορν, Πάτρικ Σβαρτζενέγκερ, Κουίν Σέπαρντ, Κεν Τρέμπλετ, Σουλέκα Μάθιου, Ρομπ Ριγκλ

Κινδυνεύοντας από την έκθεση στο φως του ήλιου, η δεκαεπτάχρονη Κέιτι περνάει την ημέρα της στο σπίτι συντροφιά με τον πατέρα της και την καλύτερή της φίλη.
Τα βράδια όμως ο κόσμος της αλλάζει και γίνεται μαγικός: μπορώντας πλέον να κυκλοφορεί άφοβα, περνά την ώρα της στον σιδηροδρομικό σταθμό, παίζοντας κιθάρα. Μια νύχτα η μοίρα την ενώνει με τον Τσάρλι και οι δυο τους ερωτεύονται βαθιά κατά τη διάρκεια ενός ιδανικού καλοκαιριού.

Ο Σκοτ Σπιρ βασίζεται στην ιαπωνική ταινία «Song of the Sun» του Νοριχίρο Κοϊζούμι και υπογράφει μια νεανική ιστορία αγάπης, με απώτερο σκοπό να μας προκαλέσει πολλά δάκρυα.
Μια νεαρή κοπέλα , η Κέιτι πάσχει από τον ιό XP, μια ασθένεια αρκετά σπάνια που συνήθως απαντάται στην Ιαπωνία, κατά την οποία οι πάσχοντες δεν πρέπει να εκτίθενται στο φως του ήλιου. Εκείνη λοιπόν, ορφανή από μητέρα, ζει με τον πατέρα της και περνάει τον χρόνο της με την καλύτερή της φίλη. Τα βράδια μόνο βγαίνει στον σταθμό των τρένων και τραγουδάει με την κιθάρα της, ώσπου μια καλοκαιρινή νύχτα θα γνωρίσει τον Τσάρλι και οι δυο τους θα ερωτευτούν. Η Κέιτι αρχικά τού αποκρύπτει την αρρώστια της, μέχρι που ένα τυχαίο συμβάν θα αποκαλύψει την αλήθεια και τότε το νεαρό ζευγάρι θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα.

Εστιάζοντας σαφώς στο εφηβικό κοινό, ο Σπιρ χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ των τέλειων κινηματογραφικών αθώων ερώτων, περνώντας εξ' απαλών ονύχων το θέμα του θανάτου και την όποια φιλοσοφική διάσταση μπορεί να έχει μια ανάλογη ιστορία. Επιλέγει αντ’ αυτής ένα δακρύβρεχτο love story, εντελώς αναμενόμενο και γλυκανάλατο και κάνει ό,τι μπορεί για να χειραγωγήσει το συναίσθημα του θεατή και να του προκαλέσει τη συγκίνηση, με ένα φινάλε που αποθεώνει το American dream και βάζει πράγματα στη «σωστή τους θέση».

Η Μπέλα Θορν παραείναι φωτογενής κι όμορφη για να πάσχει από ανίατη ασθένεια και ο Πάτρικ Σβαρτζενέγκερ (ο γιος του Άρνολντ, όπως σωστά έχετε καταλάβει) υπακούει σε όλα τα κλισέ των editorial μόδας, όμως το βασικό πρόβλημα είναι πως κι οι δύο είναι τόσο άχρωμοι που μια πιασάρικη ιστορία βουλιάζει στο μελόδραμα.

Μαντάμ Χάιντ (Madame Hyde)
Σκηνοθεσία: Σερζ Μποζόν
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρομέν Ντουρίς, Χοσέ Γκαρσία

Η κυρία Τζεκίλ είναι μια ντροπαλή δασκάλα που περνάει δύσκολα εξαιτίας των συναδέλφων της, αλλά και των μαθητών της. Μια νύχτα που βρέχει καταρρακτωδώς, καθώς πραγματοποιεί ένα πείραμα στο εργαστήριό της, ένας κεραυνός τη χτυπάει και πέφτει αναίσθητη. Όταν συνέρχεται νιώθει εντελώς διαφορετική, καθώς η εμφάνιση της κυρίας Χάιντ σύντομα θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στις μεθόδους διδασκαλίας της κυρίας Τζεκίλ.
O Σερζ Μποζόν εμπνέεται από το μύθο του Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ και δημιουργεί ένα υβρίδιο επιστημονικής φαντασίας και κωμωδίας με την Ιζαμπέλ Ιπέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός υποδύεται μια συντηρητική δασκάλα, που δεν έχει καλές σχέσεις ούτε με τους συναδέλφους ούτε με τους μαθητές της. Το πάθος της είναι τα πειράματα φυσικής που πραγματοποιεί σε ένα απομονωμένο από το υπόλοιπο σχολείο χώρο.
Μια μέρα όμως κι ενώ πειραματίζεται σε μια νέα εφαρμογή, ένας κεραυνός τη χτυπάει και κυριολεκτικά τη μεταμορφώνει, προσδίδοντάς της μια περίεργη δύναμη. Η συμπεριφορά των γύρω της αλλάζει άρδην, ενώ τις νύχτες η μαζεμένη και συνεσταλμένη κυρία Τζεκίλ ως υπερήρωας σκοτώνει όποιον της αντισταθεί.
Μπορεί η κυρία Τζεκίλ να έχει δύο πρόσωπα, όμως κανένα από τα δυο δεν εκπροσωπεί απολύτως το καλό ή το κακό όπως συμβαίνει στην γνωστή ιστορία του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, από την οποία ο Γάλλος δημιουργός φαίνεται να αντλεί μόνο τα ονόματα και την μεταμόρφωση της κεντρικής ηρωίδας του, μια μεταμόρφωση δε που εδώ υποστηρίζεται από ένα κακόγουστο οπτικό εφέ. Κατά τα άλλα η πρόθεση του Μποζόν είναι να μιλήσει περισσότερο για τη σημασία της εκπαίδευσης στην ψυχή ενός νέου ανθρώπου και το πώς τελικά μπορεί να γεφυρωθούν παντός τύπου χάσματα -γενεών, κοινωνικά ή φυλετικά — οδηγώντας το σύνολο σε μια αρμονική συνύπαρξη.

Δανειζόμενος όμως ένα διάσημο μύθο με ξεκάθαρους συμβολισμούς, ο Μποζόν μάς μπερδεύει σχετικά με τις προθέσεις και τις αλληγορίες που επιχειρεί. Αν και φροντίζει να δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, συχνά παραπαίει ανάμεσα στο γκροτέσκ- η φιγούρα του διευθυντή ή ο σύζυγος της Μαντάμ Τζεκίλ, για παράδειγμα δεν συνάδουν καθόλου με τους υπόλοιπους χαρακτήρες - και στην επιστημονική φαντασία που δυστυχώς δεν υποστηρίζει επαρκώς.
Έτσι δημιουργεί ένα ανομοιογενές συμπίλημα, που αδυνατεί να βρει την ταυτότητά του, ενώ η η δεξιοτεχνία της Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν αρκεί για να σώσει την κατάσταση.

Συνωμοσία (Unlocked)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Απτεντ
Παίζουν: Νούμι Ραπάς, Ορλάντο Μπλουμ, Τόνι Κολέτ, Τζον Μάλκοβιτς, Μάικλ Ντάγκλας

Η Άλις, πρώην ανακρίτρια της CIA τώρα ζει μια φυσιολογική ζωή στο Λονδίνο. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όταν απέτυχε να ανακρίνει έναν κρατούμενο, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους. Όταν η CIA συλλαμβάνει κάποιον που έχει άμεσες πληροφορίες για επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα, η Άλις καλείται και πάλι να τον ανακρίνει. Ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα στο δρόμο για την Υπηρεσία θα την κάνει να καταλάβει ότι της την έχουν στήσει και τώρα θα πρέπει με κίνδυνο τη ζωή της να βρει τους συνωμότες και να αποτρέψει μια φονική βιολογική επίθεση στην πόλη.

Ο Μάικλ Άπτεντ («Γορίλες στην Ομίχλη», «The World is not Enough») συγκεντρώνει ένα καστ πολλών αστέρων σε ένα κατασκοπικό action θρίλερ, όπου η κεντρική ηρωίδα είναι γυναίκα!
Η Άλις, μια πρώτη ανακριτής της CΙΑ που φέρει βαρέως την αποτυχία μιας αποστολής η οποία κόστισε πολλές ζωές αθώων, καλείται εν όψει ενός τρομοκρατικού χτυπήματος να ανακρίνει έναν κρατούμενο.
Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι δεν είναι η Υπηρεσία αυτή που της έχει αναθέσει την υπόθεση και γρήγορα θα βρεθεί μπλεγμένη σε μια φονική παγίδα από την οποία πρέπει να ξεφύγει για να σώσει τον εαυτό της αλλά και την πόλη που κινδυνεύει από μια επίθεση θανατηφόρων ιών.

To επίκαιρο θέμα της τρομοκρατίας γίνεται ακόμα μια φορά αφορμή για μια κατασκοπική περιπέτεια, με κακούς μουσουλμάνους και διεφθαρμένους δυτικούς , που όμως διαθέτει μια πρωτοτυπία: αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα, η δυναμική Νούμι Ράπας, που δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός sex symbol, αλλά την ακεραιότητα και την ηθική ανάλογων αρσενικών χαρακτήρων.
Με αυτήν την ασυνήθιστη τρίπλα ο Άπτχεντ σε μία καθ΄ όλα συμβατική ταινία , που σε καμία περίπτωση δεν αποφεύγει τα κλισέ, κεντρίζει το ενδιαφέρον κι ακολουθώντας όλες τις συνταγές του είδους, προσφέρει αν μη τι άλλο διαφορετικές σκηνές δράσης από αυτές που έχουμε συνηθίσει, αν και προς το φινάλε μοιάζει να ασθμαίνει και να χάνει την ενέργειά της.

Έχοντας όμως στο καστ πρωτοκλασάτα ονόματα, όπως τον Τζον Μάλκοβιτς, τον Ορλάντο Μπλουμ, την Τόνι Κολέτ αλλά και τον πάντα γοητευτικό Μάικλ Ντάγκλας, οι στερεοτυπικοί χαρακτήρες της ιστορίας του αποκτούν τουλάχιστον στυλ.

Γκαστόν, ο Γκαφατζής (Gaston Lagaffe)
Σκηνοθεσία: Πιέρ-Φρανσουά Μαρτέν-Λαβάλ
Παίζουν: Τεό Φερνάντεζ , Πιέρ-Φρανσουά Μαρτέν-Λαβάλ , Αρνό Ντικρέ , Ζερόμ Κομαντέρ , Άλισον Γουίλερ

Τρελές εφευρέσεις, γκάφες και καταστροφές «με το κιλό» δίνουν το παρών στις νέες περιπέτειες του ευφυούς πολυτεχνίτη Γκαστόν, που το μόνο που θέλει είναι να κάνει καλό στους γύρω του.
Η νέα ταινία του ανερχόμενου παραγωγού του «Θεέ Μου, τι Σου Κάναμε;» φέρνει στη μεγάλη οθόνη- και στα ελληνικά- τον ήρωα του Βέλγου κομίστα Αντρέ Φρανκίν, που έχει μεγαλώσει γενιές Ευρωπαίων με τις εφευρέσεις του, αλλά και τις ξεκαρδιστικές γκάφες του.

Ο κύριος Πρινέλ, γυρνώντας στο γραφείο από τις διακοπές του, βρίσκει τον νέο ασκούμενο Γκαστόν, ο οποίος σε δύο μόλις βδομάδες θα καταφέρει να φέρει τα πάνω κάτω στην πολλά υποσχόμενη Start Up που διευθύνει, αναστατώνοντας τους πάντες με τα διαφορετική του προσέγγιση για τη «ζωή στο γραφείο».
Ο Γκαστόν, έχοντας φέρει για παρέα τον γλάρο-κατοικίδιό του, την ιδιότροπη και ευέξαπτη γάτα του, αλλά και το χρυσόψαρό του, έχει κάνει το νέο του γραφείο σαν το σπίτι του, τόσο που συνέχεια θέλει να παίρνει έναν υπνάκο. Ο προϊστάμενός το, γίνεται συνέχεια έξαλλος με το πόσο τεμπέλης και γκαφατζής είναι. Εκείνος όμως είναι γεμάτος ενέργεια, όταν πρέπει να κάνει κάποια εντελώς άχρηστη εφεύρεση, ή να βρει έναν νέο τρόπο να φροντίσει τα κατοικίδιά του. Είναι στην πραγματικότητα ένα παιδί στον ενήλικο κόσμο, με ιδιαίτερες απόψεις για την οικολογία, την τεχνολογία, την εργασία και την ίδια τη ζωή. Ό,τι κάνει, το κάνει με καλή καρδιά και πιστεύει ότι πάντα βοηθάει, ακόμη και όταν τα κάνει μούσκεμα.

O Γκαστόν Λαγκάφ, όπως είναι το ονοματεπώνυμό του, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Le Journal de Spirou» στις 28 Φεβρουαρίου του 1957.

Η αρχική ιδέα του δημιουργού του, Αντρέ Φρανκέν, ήταν για έναν χαρακτήρα τελείως αντι-ήρωα και, μάλιστα, απλά «περαστικό» από το κόμικ.

Ο αντι-ήρωας αυτός λοιπόν δεν είναι πολύ δυνατός, ούτε πολύ εμφανίσιμος, είναι ιδιαίτερα γκαφατζής και φαντάζει παντελώς ανίκανος για οποιαδήποτε δουλειά.
Οι πρώτες εμφανίσεις του Γκαστόν, μέσα στις σελίδες του «Le Journal de Spirou», περιορίζονταν σε μερικές διάσπαρτες αναφορές, όμως αργότερα, ο άσχετος τύπος που εμφανίστηκε από το πουθενά έγινε αγαπητός σε όλους και γρήγορα κέρδισε τη δική του σειρά στο κόμικ.

Από χρόνο σε χρόνο, ο χαρακτήρας του ωριμάζει, και εκτός από τον γκαφατζή, τεμπέλη και υπναρά τύπο που γνωρίσαμε στην αρχή, ξεδιπλώνεται και μια εφευρετική φύση, η αγάπη του για τα ζώα, οι ιδιαίτερα ευφάνταστες και όχι τόσο νόστιμες μαγειρικές του ικανότητες, αλλά και η συμπάθεια που έχουν αναπτύξει όλοι οι συνάδερφοί του για εκείνον.

Rampage: Το απόλυτο χάος (Rampage)
Σκηνοθεσία: Μπραντ Πέιτον
Παίζουν: Ντουέιν Τζόνσον, Ναόμι Χάρις, Μαλίν Άκερμαν, Τζέικ Λέισι, Τζο Μανγκανιέλο, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν

Blockbuster οικολογικού ενδιαφέροντος με τον Ντουέιν Τζόνσον.

Η ταινία «Rampage: Το Απόλυτο Χάος» αποτελεί την τρίτη συνεργασία των Τζόνσον και Πέιτον, τρία χρόνια μετά το blockbuster «San Andreas», που έφτασε στο παγκόσμιο box office τα 475 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις. Αυτή τη φορά τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Μπραντ Πέιτον, ενώ το σενάριο είναι των Ράιαν Ένγλ, Κάρλτον Κουζ και Ράιαν Τζ. Κόνταλ, και βασίζεται στο video game Rampage.

Ο επιστήμονας πρωτοζωολόγος Ντέιβις Οκόγιε, ένας άνδρας που κρατάει τον κόσμο σε απόσταση, μοιράζεται έναν ακλόνητο δεσμό με τον Τζορτζ, έναν εντυπωσιακά έξυπνο γορίλα τον οποίο φροντίζει από τη γέννησή του. Όμως ένα παράνομο γενετικό πείραμα που πήγε στραβά μεταμορφώνει το πράο ζώο σε ένα οργισμένο τέρας.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, όταν σύντομα αποκαλύπτεται πως υπάρχουν και άλλα ζώα-κυνηγοί που έχουν τροποποιηθεί με παρόμοιο τρόπο. Καθώς τα προσφάτως δημιουργημένα τέρατα διασχίζουν την Βόρεια Αμερική, καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα τους, ο Οκόγιε συμμαχεί με έναν αναξιόπιστο γενετικό μηχανικό για να φτιάξουν ένα αντίδοτο, μέσα σε ένα πεδίο μάχης που συνεχώς χειροτερεύει, όχι μόνο για να αποτρέψει μια παγκόσμια καταστροφή, αλλά και για να σώσει το τρομακτικό τέρας που ήταν κάποτε φίλος του.

Μεσόγειος – Η Ελληνική Λίμνη (Ντοκιμαντέρ)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κώστας Βάκκας

Η ιστορική διαδρομή του ελληνισμού στις πόλεις της Μεσογείου μέσα από τη διάδοση του ελληνικού πνεύματος.
Όχημα πολιτισμού η Μεσόγειος, έγινε το κέντρο της πνευματικής ιστορίας. Εδώ όλες οι θρησκείες, οι επιστήμες και οι τέχνες γεννήθηκαν, αναμετρήθηκαν μεταξύ τους κι ωρίμασαν, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα τους στην Ιστορία.

Η τεράστια εξάπλωση των αποικιών ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας στη διάδοση του ελληνικού πνεύματος σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Οι καινούριες πόλεις που ίδρυσαν οι Έλληνες έχουν ονομαστεί αποικίες, αν και ο όρος είναι ακατάλληλος. Από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Ισπανία και την Αφρική, δημιουργήθηκε και μια «αποικία». Αυτή η εξάπλωση όμως δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα, μιας και η Ελλάδα δεν είχε τάσεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Επρόκειτο στην ουσία για τη διάδοση ενός πολιτισμού.

Ποια ήταν τα αίτια του αποικισμού; Ποια η υποδοχή που επεφύλαξαν οι αυτόχθονες στους αποίκους; Ποιες οι σχέσεις των αποικιών με τις Μητροπόλεις, καθώς και το πολίτευμα που εγκαθίδρυσαν οι άποικοι; Αυτά είναι μερικά από τα σημαντικότερα θέματα με τα οποία ασχολείται η ταινία, που γυρίστηκε σε πολλές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Λιβύη, Αίγυπτο, Τουρκία, Βουλγαρία Ρουμανία και Ουκρανία).

Ο σκηνοθέτης Κώστας Βάκκας καταγράφει πώς ο ελληνικός πολιτισμός μέσω του αποικισμού άσκησε επιρροή στον ευρωπαϊκό χώρο καταρχήν, όπως και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, αλλά και παγκόσμια, μια επιρροή μάλιστα που επιζεί μέχρι σήμερα.