Τρεις κριτικές για ισάριθμα άλμπουμ, από τον Άγγελο Κ.
Tropic Of Cancer
The Sorrow Of Two Blooms
Blackest Ever Black records
2011
Οι TROPIC OF CANCER είναι οι Camella Lobo και ο Juan Mendez από τη Μινεάπολη (γνωστή και ως πόλη του Prince). Έχουν επίσημα δύο 10ιντσες κυκλοφορίες, ένα ρεμίξ από τον Richard H. Kirk των CABARET VOLTAIRE στο ενεργητικό τους και έχουν δημιουργήσει buzz στη μουσική μπλογκόσφαιρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν ένα ep με τίτλο «The Sorrow Of Two Blooms» από την Blackest Ever Black records, πάντα σε βινύλιο, το οποίο περιέχει τρία κομμάτια, που μοιάζουν σαν να έχουν ξεπεταχτεί από τους βρεγμένους και σκοτεινούς δρόμους του Μάντσεστερ και της Γλασκώβης. Οι Tropic Of Cancer θυμίζουν, χωρίς συμπλέγματα, τους Joy Division (τιμή τους και καμάρι τους) αλλά και τους Cure, βουτάνε διψασμένα στη μυθολογία του dark post punk και γράφουν τραγούδια φρέσκα, απέριττα και ουσιώδη. Δεν κολλάνε στο στιλ του dark wave σαν πιστά orcs, παραμένουν συνεπείς όμως στην ουσία του.
Arc Light
Calcium
Digital Release
2011
Μέχρι να βγει ο πολυαναμενόμενος δίσκος του John Maus, βολευόμαστε με υποκατάστατα, όχι φτηνιάρικα όμως. H αλήθεια είναι ότι δεν θα βρεις πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο για τον Arc Light και ούτε μάλλον θα βρεις στο εμπόριο τους δίσκους του, αφού τους διαθέτει για κατέβασμα από την ιστοσελίδα του στο bandcamp. Επίσης είναι αλήθεια ότι θυμίζει τον Ariel Pink, ίσως τις πρώτες του μέρες, το ίδιο κολλημένος με το lo-fi και τα σύνθια. Μπορεί να μην είναι (ίσως) το ίδιο εκκεντρικός, αλλά γράφει εύπεπτα τραγούδια παλιάς κοπής, που άνετα μένουν στο repeat. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία και άκουσε και τα προηγούμενα άλμπουμ του.
http://arclight1.bandcamp.com/album/calcium
Slowness
Hopeless but Otherwise
Self Release
2011
Οι Slowness από το San Francisco, φαντάζομαι, τηρουμένων των αναλογιών θα γίνουν οι καινούργιοι darlings της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, όπως έγιναν πέρσι, για λόγους που συνεχίζω να αγνοώ, οι Ρώσοι Motorama. Κολλημένοι στους ήχους των Stereolab, των Galaxie 500 και των Cure (κοίτα να δεις σουξέ που έχει ο Robert Smith φέτος, κι εγώ νόμιζα ότι τα cure-ακια έχουν εξαφανιστεί). Μουντές κιθάρες στη σωστή ένταση, μελαγχολικές ανδρόγυνες εναλλαγές στα φωνητικά. Είναι να μην αναρωτηθείς γιατί οι καλοί post-punk ήχοι δεν βγαίνουν πια στη Μεγάλη Βρετανία;