Οταν με παρέμβαση της Πολιτείας περιορίζεται ο πυρήνας της προστασίας του δικαιώματος στην ιδιοκτησία των πολιτών, το οποίο είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, τότε οφείλεται αυτεπαγγέλτως να αποζημιώνονται οι ιδιοκτήτες ακινήτων κατ΄εφαρμογή των Συνταγματικών επιταγών και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Αυτό έκρινε το Α. Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο ωστόσο λόγω σπουδαιότητος παράπεμψε το θέμα για οριστική κρίση στην Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου.
Οι σύμβουλοι της επικρατείας ήρθαν αντιμέτωποι με το θέμα μετά τις προσφυγές δύο τουριστικών-ξενοδοχειακών εταιρειών, οι οποίες είχαν μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή του Λαγανά στη Ζάκυνθο. Η περιοχή αυτή το 1999, με Προεδρικό Διάταγμα, ανακηρύχθηκε σε θαλάσσιο πάρκο λόγω της ωοτοκίας της χελώνας καρέτα-καρέτα στη θαλάσσια και χερσαία αυτή περιοχή, με αποτέλεσμα να επιβληθούν περιορισμοί στις κατασκευές τους.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας, ερμηνεύοντας το Σύνταγμα και τη σχετική νομοθεσία, αποφάνθηκαν ότι εφόσον οι περιορισμοί στην ιδιοκτησία «έχουν ως αποτέλεσμα ουσιώδη στέρηση της χρήσης της ιδιοκτησίας κατά τον προορισμό της, είτε η ιδιοκτησία αυτή βρίσκεται σε περιοχή προστασίας της φύσης είτε σε ζώνη προστασίας της, η αποζημίωση του ιδιοκτήτη δεν ανήκει στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης, αλλά γεννάται αξίωσή του προς αποζημίωση, η οποία θεμελιώνεται ευθέως ανάλογα με την έκταση, την ένταση και τη χρονική διάρκεια της ζημίας».