Η εθνική ενότητα ως κιτς - Σκέψεις πάνω στον βασιλικό γάμο

Ο Luke Mulhall, δημοσιογράφος του BBC Radio Service, γράφει στην iefimerida για το πώς βλέπει ένας Βρετανός τον βασιλικό γάμο σε συνδυασμό με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της Μεγάλης Βρετανίας.Αυτή τη στιγμή παίζεται στη βρετανική τηλεόραση μια διαφήμιση για μια αλυσίδα φτηνών σουπερμάρκετ. Δείχνει έναν μέσο 30άρη, με τζιν και φούτερ, να περπατά αποφασιστικά προς την κάμερα, διασχίζοντας ένα πάρκο κάπου στην Αγγλία. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Έπαιζε κρίκετ με κάτι παιδιά, που περπατάνε πίσω του, ενώ στο δρόμο για το σουπερμάρκετ της διαφήμισης τούς ακολουθούν κι άλλοι άνθρωποι. «Ήταν ένας δύσκολος χειμώνας», λέει, «και τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν αρχίσουν να καλυτερεύουν». Τώρα είναι μέσα στο σουπερμάρκετ, και οι άνθρωποι που ήρθαν μαζί του κοιτάζουν τα ράφια και αγοράζουν πράγματα που τρώμε στα πικνίκ. «Αλλά έχουμε αργίες μπροστά μας» συνεχίζει εκείνος «κι έχουμε κι έναν γάμο να περιμένουμε». Φαίνεται ταιριαστό το γεγονός ότι αυτή η έκκληση για εθνική ενότητα γίνεται από τη συγκεκριμένη αλυσίδα σουπερμάρκετ. Είναι μια εταιρεία γνωστή για το ότι είναι φθηνή, και αυτή τη στιγμή στη Βρετανία κυριαρχεί το αίσθημα ότι δεν υπάρχει τόσο χρήμα όσο είχαμε συνηθίσει την τελευταία δεκαετία, και ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Η Βρετανία αισθανόταν εύπορη με τον Τόνι Μπλερ. Ένα απ’ τα πράγματα που κληροδότησαν οι Νέοι Εργατικοί στην κοινωνία ήταν μια γιγαντιαία τηλεόραση με επίπεδη οθόνη στο σαλόνι κάθε σπιτιού. Αλλά είναι μια κληρονομιά επιφανειακή, καθώς οι περισσότερες απ’ αυτές τις τηλεοράσεις αγοράστηκαν με πίστωση. Το αίσθημα της αφθονίας χτίστηκε πάνω στο χρέος, είναι ψευδαίσθηση. Τώρα, όπως λέει κι διαφήμιση του σουπερμάρκετ, είναι καιρός να δεχτούμε ότι τα πράγματα άλλαξαν, να αποδεχτούμε ότι στο προσεχές μέλλον θα πρέπει να τη βγάζουμε φτηνά, και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με ό,τι έχουμε. Για τον περισσότερο κόσμο στη Μεγάλη Βρετανία, τουλάχιστον τις επόμενες μέρες, αυτό θα σημαίνει να χαιρόμαστε που το Πάσχα ήταν φέτος τόσο αργά που σχεδόν έπεσε πάνω στην Πρωτομαγιά, και να καθίσουμε να δούμε τον γάμο του Γουίλ και της Κέιτ στις επίπεδες τηλεοράσεις μας.Όταν ο προ-προ-προπάππος του Γουίλ, ο Εδουάρδος ο 7^ος, συνάντησε τον ηγέτη του φρέσκου τότε Εργατικού Κόμματος, μόλις ανέβηκε στο θρόνο το 1901, ένας απ’ τους αυλικούς του είπε στον βασιλιά ότι ίσως παραήταν ευγενικός απέναντι σ’ αυτόν τον άνθρωπο που, κατά την άποψη του αυλικού, ήταν ταξικός εχθρός του. «Όχι, δεν κατάλαβες» απάντησε ο βασιλιάς, «σκοπεύω να είμαι βασιλιάς ολόκληρου του λαού». Ένα απ’ τα παράδοξα του βρετανικού συντάγματος είναι ότι το Στέμμα είναι η πηγή όλων των εξουσιών της χώρας, αλλά ο άνθρωπος που φοράει το στέμμα, τουλάχιστον από τον Εδουάρδο και μετά, είναι μια ανύπαρκτη πολιτική οντότητα. Ο Εδουάρδος ήθελε να ενώσει το λαό του ξεπερνώντας τα ζητήματα που τον χώριζαν. Αυτό που άφησε πίσω του είναι μια σειρά ψόφιους πολιτικά μονάρχες που αποσυνδέονται όλο και πιο πολύ από την καθημερινή ζωή.Μέχρι, βέβαια, να οργανώσουν μια τελετή σαν τον βασιλικό γάμο. Τότε, η ιστορία μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει τέλος στο κιτς που είναι ικανό να παράγει το δοξασμένο μας έθνος. Αναμνηστικά φλυτζάνια. Αναμνηστικά πιάτα. Αναμνηστικές πετσέτες της κουζίνας. Ο καπιταλισμός πατάει γκάζι αφού ξαφνικά υπάρχει λόγος να αγοράσεις μια νέα, αναμνηστική εκδοχή όλων όσων έχεις. Αυτή τη φορά, το έθνος βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θέση. Έχουμε μια διχαστική κυβέρνηση συνασπισμού που προωθεί ένα αμφιλεγόμενο πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών, που θα μας επηρεάσει αργά ή γρήγορα, λιγότερο ή περισσότερο. Η ενότητα είναι κάτι που θα μπορούσε να μας φανεί πολύ χρήσιμο. Και το γεγονός ότι η ενότητα που μας πουλάνε προωθείται από ένα φτηνό σουπερμάρκετ ως αναμνηστικό προϊόν του βασιλικού γάμου είναι ενδεικτικό της θέσης στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Η εθνική ενότητα ως κιτς.