Η έμμεση πλην σαφέστατη σύνδεση της απελευθέρωσης των δυο στρατιωτικών που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές με την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα, ήταν θέμα χρόνου να τεθεί από τον κ. Ερντογάν.
Και βρήκε την ελληνική κυβέρνηση απροετοίμαστη και αμήχανη... Καθώς επίσης και έναν κυβερνητικό βουλευτή, τον κ. Κατσίκη των ΑΝΕΛ, να... συνηγορεί υπέρ της ανταλλαγής «ομήρων»!
Περιμένοντας τις κατάλληλες συγκυρίες και τον χρόνο που τον βολεύει, ο Τούρκος πρόεδρος ήρεμα και... θεσμικά δεν άφησε καμιά αμφιβολία ότι θα εκμεταλλευθεί στο έπακρο την κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών και θα την χρησιμοποιήσει στο ακέραιο, στο πλαίσιο των τακτικών κινήσεων που κάνει αναφορικά με τις σχέσεις του με την Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ.
«Το θέμα, βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης και δεν μπορώ να παρέμβω...» είπε (ξεχνώντας ότι κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα είχε πει για τους «8» πως «αν θέλει η ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να παρακάμψει την γραφειοκρατία των δικαστών...») και πρόσθεσε ότι «δεν είναι δίκαιο, όμως, αυτοί που ασχολούνται τόσο για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, να μην έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα της έκδοσης των 8 πραξικοπηματιών» με την... ειρωνική διευκρίνιση ότι «εμείς, δεν συσχετίζουμε τα δύο θέματα...»!
Το «αυτοί» του κ. Ερντογάν, δεν αφορά μόνο την ελληνική πλευρά αλλά και τους ηγέτες της ΕΕ που παρενέβησαν υπέρ της απελευθερώσεως των δυο Ελλήνων στην διάσκεψη της Βάρνας. Ο Τούρκος Πρόεδρος με... ένα σμπάρο κατέστησε σαφή την αδιαλλαξία και το αίσθημα υπεροχής που νοιώθει προς δυο στόχους.
Έτσι, είναι πρόδηλο πλέον ότι το «σύνηθες συνοριακό επεισόδιο», κατά τον κ. Τσίπρα, δεν πρόκειται να λήξει σύντομα ούτε άνευ κόστους για την Ελλάδα. Και θα προστεθεί στις αιτίες των επικίνδυνων προστριβών μεταξύ των δύο χωρών, που έχουν κλιμακωθεί κατακόρυφα από την ασχεδίαστη, όπως αποκαλύφθηκε, επίσκεψη-φιάσκο του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης...
Εκ των πραγμάτων και εξελίξεων, αυτός που τελικά εμφανίζεται ... δικαιωμένος, είναι ο υπουργός Άμυνας κ. Καμμένος. Ο οποίος, με το που έληξε η περίοδος «σιωπής» του (λόγω του Σκοπιανού, το οποίο δείχνει να μην αποτελεί πλέον αιτία αντίθεσης μεταξύ των δυο κυβερνητικών εταίρων, καθώς δεν διαφαίνεται προοπτική επίλυσής του...) επανήλθε δριμύτερος: Χαρακτήρισε την σύλληψη των δυο στρατιωτικών «ομηρία», κόντρα στην διαλλακτική και υποτονική αντιμετώπιση του ζητήματος από τον κ. Τσίπρα, άρχισε να επαναλαμβάνει τις «απειλητικές» δηλώσεις του προς την Άγκυρα, εμφανίζεται με κάθε ευκαιρία ως ο... δυνατός κρίκος στην κυβερνητική συμμαχία...
Και «χαμένος», προκύπτει για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός. Ο οποίος (προφανώς παρασυρμένος από την κακή εκτίμηση του συμβάντος και των προοπτικών του), εξ αρχής το υποβάθμισε, έριξε δραματικά τους τόνους. Σχεδόν προεξόφλησε ότι «σε λίγες μέρες, θα έχει λήξει...». Και από την υποτονική αυτή αντιμετώπιση, όταν είδε ότι οι εξελίξεις τον «άδειασαν», αναβάθμισε... κατακόρυφα το θέμα!
Ζήτησε παρέμβαση από την Μέρκελ, το έθεσε στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ (και εξασφάλισε μια θετική, μεν, επικοινωνιακά αλλά αλλά ανούσια και αναποτελεσματική επί της ουσίας ανακοίνωση-ευχή των εταίρων), παρακίνησε την αναφορά του θέματος και στην Βάρνα, με μια εξ ίσου ανούσια τυπική δήλωση συμπαράστασης. Κι’ ακόμη, ζήτησε την παρέμβαση του Πούτιν, όταν του τηλεφώνησε για να τον συγχαρεί για την επανεκλογή του και ουσιαστική ανταπόκριση δεν βρήκε, ενέπλεξε τον αμερικανικό παράγοντα και το μόνο που πέτυχε ήταν μια δήλωση-ευχή, πάλι, «οι δυο σύμμαχοι, να τα βρουν μεταξύ τους...»
Από την πλήρη υποβάθμιση και αμηχανία, στην κάθετη... διεθνοποίηση του θέματος και τις ικεσίες να εκδηλωθεί από κάποια παρέμβαση ξένων, κάποια εκτονωτική πρωτοβουλία. Που, ουσιαστικά, δεν εκδηλώθηκε. Με αποτέλεσμα, ο Ερντογάν να είναι αυτός που «κάνει παιχνίδι», ορίζει τους «κανόνες», παζαρεύει στο πλαίσιο των γενικότερων τακτικών και στρατηγικών κινήσεών του.