Μόνο απλή υπόθεση, όσο θέλει να την παρουσιάζει η ελληνική πλευρά, δεν είναι η μετάβαση στην αποκαλούμενη «επόμενη ημέρα», ειδικά από τη στιγμή που οι δανειστές φαίνεται ότι έχουν χωριστεί σε τρία στρατόπεδα, στο πιο κρίσιμο σημείο των διαπραγματεύσεων.
Από τη μια μεριά, η Κομισιόν επιχειρεί να ενισχύσει θεσμικά το ρόλο της στα τεκταινόμενα εντός της Ευρωζώνης, εκτιμώντας ότι οι ισορροπίες στο Eurogroup έχουν, πλέον, αλλάξει. Επί της ουσίας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως εκφράζεται δημοσίως κυρίως μέσω του Π. Μοσκοβισί, θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας περισσότερο πολιτικό «άρωμα» στις αποφάσεις κυρίως εντός του Eurogroup και αφαιρώντας (υπερ)εξουσίες από τους τεχνοκράτες.
Από την άλλη μεριά βρίσκεται η Γερμανία, οι σύμμαχοι της από το Βορρά (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και οι δορυφόροι της (Σλοβακία, Λετονία, Λιθουανία), που αντιτίθενται στην οποιαδήποτε χαλάρωση των δημοσιονομικών και νομισματικών κανόνων της Ευρωζώνης. Ως τώρα το Βερολίνο ήταν αποστασιοποιημένο από τις έντονες διαβουλεύσεις, αλλά πλέον με το σχηματισμό κυβέρνησης έχει αρχίσει να δείχνει τα «δόντια» του, κάτι που δεν έχει περάσει απαρατήρητο ούτε στην Αθήνα, ούτε και στο Παρίσι, που επιχείρησε να πάρει τα ηνία της Ευρωζώνης.
Ο τρίτος πόλος είναι το ΔΝΤ, που δείχνει να θέλει να παγιώσει την παρουσία του στην Ευρώπη- και μέσω του ελληνικού προγράμματος, όπως αυτό κι αν εξελιχθεί- εκτιμώντας ότι μόνο έτσι δεν θα περάσει σε νέα φάση υποβάθμισης του ρόλου του παγκοσμίως. Το Ταμείο «κουβαλάει», ωστόσο, τις γνωστές εμμονές και έτσι η Κομισιόν εμφανίζεται έτοιμη να στερηθεί την... παρέα του, εκτιμώντας ότι η παρουσία του περιπλέκει τα πράγματα. Αντιθέτως, το Βερολίνο και οι σύμμαχοι του αν και παραδέχονται ότι η παρουσία του ΔΝΤ δυσκολεύει τους χειρισμούς στο θέμα του ελληνικού Χρέους, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η παρουσία του μπορεί να λειτουργήσει ως ασφαλιστική δικλείδα για να μην ξαναπέσει η Ελλάδα στα λάθη που την έφεραν στη χρεοκοπία.
Όσον αφορά στην ΕΚΤ, είναι δεδομένο ότι θέλει να απεμπλακεί από διαδικασίες ανάλογες με τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στην Πορτογαλία, στην Κύπρο, στην Ιρλανδία και κυρίως στην Ελλάδα. Ούτως ή άλλως άπαντες προετοιμάζονται για τη μετάβαση στη μετά Ντράγκι εποχή, με πιθανότατη ανάληψη της προεδρίας της ΕΚΤ από το Γερμανό Κεντρικό Τραπεζίτη.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, που μυρίζει... μπαρούτι, θα πρέπει να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις και για το ελληνικό ζήτημα και το μόνο σίγουρο- όπως τονίζουν ευρωπαϊκές πηγές στο iefimerida- είναι ότι αν η Αθήνα δώσει το πάτημα, με νέες καθυστερήσεις, το πρόγραμμα θα πάρει διαστάσεις θρίλερ, αφού θα γίνει το πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Γιατί η Ελλάδα δεν θέλει πιστοληπτική γραμμή
Ειδικά όσον αφορά στη συζήτηση για την περιβόητη προληπτική γραμμή, η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, αναδεικνύοντας τη θέση των Βρυξελλών- και όχι μόνο- ότι δεν είναι το βασικό και επιθυμητό σενάριο. Ποιος είναι ο λόγος; Επειδή μια κλασική προληπτική γραμμή απαιτεί νέα χρηματοδότηση, νέες διαδικασίες στα εθνικά κοινοβούλια, ενώ συν τοις άλλοις θα προκαλέσει τριβές στο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Υπάρχει, όμως κι ένα «αλλά», όπως εκφράστηκε από Ευρωπαίο αξιωματούχο στις Βρυξέλλες.
Αλλά...
Κατ’ αρχάς, μια προληπτική γραμμή παρέχει ομπρέλα προστασίας στις ελληνικές τράπεζες μέσω waiver, κάτι που μπορεί να μην αξιολογείται ως μείζον από την Κομισιόν ή την ελληνική πλευρά, αλλά απασχολεί έντονα την ΕΚΤ κι αυτό έχει καταστεί σαφές σε πολλές κατ’ ιδίαν επαφές με Έλληνες αξιωματούχους και τραπεζίτες. Επιπλέον, αν και οι Βρυξέλλες επιθυμούν να δώσουν πανηγυρικό τόνο στην ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος, όσο στα κέντρα αποφάσεων θεωρούν ότι υπάρχει κίνδυνος διολίσθησης της Ελλάδας- ειδικά εν όψει εκλογών- και εκτιμούν ότι το ισχύον πλαίσιο επιτήρησης δεν είναι αρκούντως αυστηρό, τόσο θα επεξεργάζονται σενάρια ενός υβριδικού μοντέλου εποπτείας, που θα προσομοιάζει με τους κανόνες της προληπτικής γραμμής.