Ελληνική επαρχία, οικογένεια, πατρική κυριαρχία, μητρική αγάπη. Τέσσερις κόσμοι σε έναν. Όλοι γνωρίζουν, αλλά σωπαίνουν. Μία μάνα, δύο παιδιά κι ένας πατέρας, θύτης και θύμα ταυτόχρονα, σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.
Μια ιστορία που συμβαίνει στη «διπλανή» πόρτα και όλοι σιωπούν. Το Θέατρο Έαρ Βικτώρια και ο Γιώργος Χριστοδούλου παρουσιάζουν στην κεντρική σκηνή, το νέο έργο της Αναστασίας Βούλγαρη «Το τελευταίο παιχνίδι».
Παρελθόν και παρόν μάς ταξιδεύουν στην ιστορία. Τυραννικά στερεότυπα μας προβληματίζουν, ενώ η κοινωνική αλλαγή φαντάζει άπιαστο όνειρο. Υπάρχουν όρια;
Ο Γιώργος Χριστοδούλου που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση μοιράζεται με το iefimerida τις σκέψεις του για το έργο. «Έλα ρε μάνα... παιχνίδι ήτανε...». «Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από τα παιδιά αυτή τη φράση όταν πρόκειται για κάτι που έκαναν με καλή πρόθεση και πήγε στραβά. Φταίνε τα παιδιά; Φταίνε οι μεγάλοι;
Όταν διάβασα ‘Το Τελευταίο Παιχνίδι’ για πρώτη φορά, έμεινα αμίλητος και σκεπτικός για πολλή ώρα. Προβληματίστηκα, συγκινήθηκα, αναρωτήθηκα για το σωστό και το λάθος και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα έργο που πρέπει να φτάσει στην κοινωνία ως θεατρική παράσταση, γιατί έχει πολλά να προσφέρει».
Είναι καιρός να μιλήσουμε με θάρρος για αυτά που συμβαίνουν, να τα ξεσκεπάσουμε
«Με λύπη, δεν σταματάμε να μαθαίνουμε καθημερινά για διάφορα περιστατικά βίας που ξεσπούν μέσα σε ομάδες νέων παιδιών, μέσα σε τάξεις, στα σχολεία και πόσες, μα πόσες, φορές, σιωπηλά, μέσα στα σπίτια. Γυναίκες, οι οποίες ζουν υπό καθεστώς ομηρίας μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, που φοβούνται και τη σκιά τους ακόμα, δεν είναι μια πραγματικότητα από το χθες μόνο. Δυστυχώς, υπάρχουν και σήμερα, είναι γύρω μας, όπως και άνθρωποι που φοβούνται να μιλήσουν ελεύθερα για τις επιλογές τους, και αυτό είναι μια μορφή τρομοκρατίας».
«Είναι καιρός να μιλήσουμε με θάρρος για αυτά που συμβαίνουν, να τα ξεσκεπάσουμε, να τα αναδείξουμε, ως κοινωνία, προκειμένου να μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε, να τα διορθώσουμε, να τα γιατρέψουμε. Η τέχνη, το θέατρο δεν έχει μόνο ψυχαγωγικό, αλλά και παιδαγωγικό χαρακτήρα· μπορεί να γίνει ακριβώς αυτό, μια λειτουργία που θα βοηθήσει τον άνθρωπο να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και τους γύρω του, με σκοπό να τον ενισχύσει για να προοδεύσει».
Ο θεατής αντιμέτωπος με την ελληνική πραγματικότητα
«‘Το Τελευταίο Παιχνίδι’ είναι ένα σύγχρονο έργο, που υμνεί τον ρόλο της μητέρας, μέσα στην οικογένεια, και που θίγει μια σειρά από ευαίσθητα θέματα: οι επιλογές, οι ευθύνες, οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν, εκείνοι που θέλουν να ανήκουν στο σύνολο, η απιστία, ο φόβος, η καταπίεση, η αντίδραση στο κατεστημένο· με σωστό ή λάθος τρόπο, δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ελληνική πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ αληθινή, πολύ καθημερινή, καμιά φορά πολύ δίπλα μας και δεν μπορούμε άλλο να κλείνουμε τα μάτια».
«Γραμμένο με πολύ ανάγλυφο τρόπο από την Αναστασία Βούλγαρη, «Το Τελευταίο Παιχνίδι» γίνεται ένας μεγάλος καθρέφτης που μας επιτρέπει να δούμε μέσα του, από τη μία παθογένειες του χθες και από την άλλη να διακρίνουμε τους τρόπους για να τις αλλάξουμε, προκειμένου να πάμε στο αύριο ειρηνικά και αρμονικά. Να διαλέξουμε το πώς θέλουμε να συμπεριφερθούμε στα παιδιά μας· ετεροφυλόφιλα ή ομοφυλόφιλα, παραμένουν τα παιδιά μας και είναι επιλογή, αν θα τα απαρνηθεί ο γονιός ή αν θα τα αγκαλιάσει. Τι είναι προτιμότερο;»
«Στη σκηνογραφία του έργου, η Δέσποινα Βολίδη, μας βοήθησε να δημιουργήσουμε αυτή τη φανταστική σχέση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, με ένα λιτό, αφαιρετικό, αλλά επιβλητικό περιβάλλον. Η Νόνη Ιωαννίδου δεσπόζει πάνω στη σκηνή στον ρόλο της μεγάλης Όλγας, η Ματίνα Δημητροπούλου ξαφνιάζει με τη δύναμη που φανερώνει, τα αγόρια νομίζεις ότι παίζουν τον κανονικό εαυτό τους - τόσο ο Βίκτωρας Πέτσας όσο και ο Ανδρέας Γιαννακούλας, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους με χαρακτηριστικές, ανεξίτηλες ερμηνείες» καταλήγει μιλώντας στο iefimerida ο Γιώργος Χριστοδούλου.
Παίζουν: Νόνη Ιωαννίδου, Γιώργος Χριστοδούλου, Ματίνα Δημητροπούλου, Ανδρέας Γιαννακούλας, Βίκτωρας Πέτσας, Πάνος Τρουμπουνέλης.
Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 13 ετών.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χριστοδούλου, Σκηνικά – κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη, Φωτισμοί: Σπύρος Κάρδαρης, Βοηθός σκηνοθέτη: Ουρανία Μαργαρώνη
Θέατρο Έαρ Βικτώρια, Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλους 132, 112 51, Αθήνα
Πληροφορίες – κρατήσεις θέσεων: 210 822 0020 και 697 0027 730
Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 50 λεπτά
Παραστάσεις: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 - Κυριακή στις 20:00
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (άνεργοι, ατέλειες)