Το ναυάγιο που ενέπνευσε τον Σεφέρη -Κωπηλατούσε στον Πόρο και το εντόπισε [εικόνες]

Ενας από τους σημαντικότερους Ελληνες ποιητές και ένας εκ των δύο βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Γιώργος Σεφέρης, γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 13 Μαρτίου του 1900.

Ο Γιώργος Σεφέρης σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, από όπου και αποφοίτησε με διδακτορικό το 1924. Η διαμονή του στο Παρίσι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ποιητική του πορεία. Εκεί, ήρθε σε επαφή του με τον μοντερνισμό και την πρωτοπορία του Πολ Βαλερί και άλλων Γάλλων ποιητών.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1926, διορίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και μια λαμπρή καριέρα στο διπλωματικό σώμα ανοίχτηκε μπροστά του.

Δέκα χρόνια αργότερα, όταν και υπηρετούσε στη διεύθυνση Πολιτικών Υποθέσεων του υπουργείου, γνώρισε την Μάρω Ζάννου. Η σχέση τους ήταν μοιραία και ο έρωτάς τους τάραξε την κοσμική και πνευματική Αθήνα, καθώς η Ζάννου ήταν παντρεμένη με τον ναύαρχο Ανδρέα Λόντο.

Οπως αναφέρει το wikipedia, ο άνδρας της είπε ότι αν εκείνη φύγει θα κρατήσει αυτός τα παιδιά και η Μαρώ δεν θα τα ξαναδεί. Έτσι βλεπόταν χωρίς να παντρευτούν. Τέσσερις ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή, ο Σεφέρης έπρεπε να ακολουθήσει την εξόριστη κυβέρνηση και ο μόνος τρόπος να είναι μαζί ήταν να παντρευτούν. Και αυτό έγινε στις 10 Απριλίου 1941. Τα παιδιά της τα άφησε στην Πηνελόπη Δέλτα και η Μάρω ακολούθησε τον Γιώργο Σεφέρη στην Κρήτη και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ολα αυτά τα χρόνια, το ποιητικό του έργο ήταν πλούσιο και είχε καταξιωθεί ως ένας από τους κορυφαίους ποιητές της χώρας.

Το 1947, εμπνεύστηκε την «Κίχλη», η οποία έχει μια ιδιαίτερη ιστορία πίσω της.

Σε μία από τις βαρκάδες του στον Πόρο, ο ποιητής προσέγγισε το νησάκι Δασκαλιό, όταν διέκρινε το Κίχλη στη βυθισμένη πλώρη ενός σκάφους. Η Κίχλη ήταν βοηθητικό πλοίο του ελληνικού στόλου, το οποίο είχε βυθιστεί σκόπιμα για να μην περάσει σε γερμανικά χέρια.

Το ναυάγιο ενέπνευσε τον Σεφέρη και η συλλογή γράφτηκε στον Πόρο το 1946, ενώ εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα από τις Εκδόσεις Ικαρος. Αποτελείται από έξι ενότητες: Σπίτι Κοντά στη Θάλασσα, Ηδονικός Ελπήνωρ, Το Ραδιόφωνο, Ψυχάμοιβος, Το Ναυάγιο της Κίχλης, Το Φως.

Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»

«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου
τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες
σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω-
δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...»

Ἄκουσα τὴ φωνὴ
καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω
ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια-
τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια,
σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια
ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του
στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ
σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.

Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους
ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι
ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό-
θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα-
ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.

Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα
πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας
ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη:

«Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ-
τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω
γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι.

Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ-
ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».

Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.
Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν
ἄνθρωπο.

Φωτογραφίες: Wikipedia, sansimera, Eurokinissi