Με άρθρο της στην γαλλική εφημερίδα Liberation η ανεξάρτητη βουλευτής Λούκα Κατσέλη ζητά επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, τονίζοντας πως δεν αποτελεί μονόδρομο.
Η πρώην υπουργός επισημαίνει ότι παρά τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα τα οποία απορρθμίζουν τόσο την κοινωνία όσο και το πολιτικό σύστημα του τόπου, τίποτα δεν εγγυάται ότι θα επιτευχθεί ο στόχος απομείωσης του χρέους στο 120% του ΑΕΠ.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της κ. Κατσέλη:
Το όποιο θετικό αποτέλεσμα της απόφασης του Eurogroup για απομείωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό της τάξης του 53,5% υπονομεύεται από τους όρους που συνοδεύουν το νέο Μνημόνιο. Οι όροι αυτοί στερούνται οικονομικής και πολιτικής λογικής. Αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική και υπονομεύουν τη δημοκρατία.
Τα σκληρά και δυσβάστακτα, για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, μέτρα που επιβάλλονται ενισχύουν επικίνδυνα την υφεσιακή διολίσθηση στην ελληνική οικονομία και διογκώνουν την ανεργία. Με συντηρητικές εκτιμήσεις η ύφεση το 2012 αναμένεται ότι θα ξεπεράσει το 7-8% καθώς η απότομη οριζόντια μείωση των εισοδημάτων από τη μισθωτή εργασία θα μειώσει το ΑΕΠ κατά 8 δισ. Ευρώ. Η δημοσιονομική εξυγίανση θα συναντήσει ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια. Το δημοσιονομικό έλλειμμα θα διευρυνθεί λόγω, τόσο της μείωσης των εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών, όσο και της διόγκωσης των δαπανών για επιδόματα ανεργίας και κοινωνικές παροχές.
Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους όχι μόνο δεν θα γίνει βιώσιμη, αλλά θα δυσχεράνει ακόμη πιο πολύ και μετά την ολοκλήρωση του PSI, καθιστώντας την επίτευξη του στόχου απομείωσης του χρέους στο 120% το 2020 ανέφικτη.
Σε αντίθεση με το πρώτο Μνημόνιο, οι ρυθμίσεις οι οποίες περιλαμβάνονται στο νέο Μνημόνιο ουσιαστικά καταλύουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κεκτημένο, αποδομούν το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και ακυρώνουν στην ουσία το δικαίωμα των εργαζομένων για προσφυγή στη διαιτησία. Επιτρέπει στην κυβέρνηση, με αυτό τον τρόπο, να υπαγορεύει τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και να τροποποιεί τις συλλογικές συμβάσεις. Η προώθηση πρωτόγνωρης ανακατανομής οικονομικής ισχύος σε βάρος των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων διευρύνει τις ανισότητες και απειλεί την ελάχιστη κοινωνική συνοχή.
Εκτός από τις υφεσιακές και δυσβάστακτες κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει το νέο Μνημόνιο ανατρέπονται με βίαιο τρόπο οι πολιτικές σταθερές των τριών τελευταίων δεκαετιών. Η δραματική συμπίεση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης και των
λαϊκών στρωμάτων απονομιμοποιεί τα κόμματα που κατ' εξοχήν τα αντιπροσώπευαν στη Βουλή και οδηγεί στη συρρίκνωση της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και τη Νέας Δημοκρατίας. Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος και η ενίσχυση των άκρων δημιουργούν συνθήκες αποσταθεροποίησης. Καλλιεργούν το έδαφος για τη χειραγώγηση και τον έλεγχο της πολιτικής ζωής από εξωθεσμικά κέντρα συμφερόντων και συνιστούν βασικούς παράγοντες επιβράδυνσης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που αφορούν στη δημόσια διοίκηση, στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και στην αποτελεσματική λειτουργία της αγοράς.
Η έγκριση του Νέου Μνημονίου συνοδεύεται τέλος από πρωτοφανείς ρυθμίσεις περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας. Το Ελληνικό Δημόσιο και η Κεντρική Τράπεζα παραιτούνται του δικαιώματος ασυλίας, γεγονός που παρέχει τη δυνατότητα κατάσχεσης τόσο της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, όσο και περιουσιακών στοιχείων της Τραπέζης της Ελλάδος κάτω από εξαιρετικά περιορισμένες εξουσίας του Έλληνα δικαστή. Οι πόροι του νέου πακέτου διάσωσης, αλλά και εθνικοί πόροι, ανεξαρτήτως πρωτογενούς πλεονάσματος ή ελλείμματος, κλειδώνονται σε έναν «δεσμευτικό λογαριασμό» στον οποίο η Ελλάδα δεν έχει πρόσβαση ούτε τη δυνατότητα να ασκεί έλεγχο, ώστε να αποπληρώνονται κατά αποκλειστική προτεραιότητα τα οφειλόμενα τοκοχρεολύσια. Το συμφέρον των δανειστών κατοχυρώνεται υπεράνω του δημοσίου συμφέροντος.
Στο ερώτημα «Αποτελεί το νέο Μνημόνιο μονόδρομο;» η απάντηση είναι «Όχι». Αντίθετα είναι επιβεβλημένη η αλλαγή βασικών όρων του, ώστε να διασφαλιστεί, μέσα σ' ένα αυστηρό αλλά ρεαλιστικό δημοσιονομικό πλαίσιο, η επάνοδος της οικονομίας σε ανοδική τροχιά και να προωθηθεί συντεταγμένα η απαραίτητη παραγωγική αναδιάρθρωση και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Με εξασφάλιση ρευστότητας για την αγορά και όχι πιστωτική ασφυξία. Με συγκράτηση και όχι κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών. Με ενίσχυση και όχι αποδόμηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του κοινωνικού κράτους.
Μόνο έτσι θα αποφύγει η Ελλάδα την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδό της από την Ευρωζώνη.