Αναμφίβολα τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν στο νέο «φρένο» του Eurogroup για τη δόση και την τυπική ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης, αλλά το «ζουμί» βρίσκεται στο ξέσπασμα Τσακαλώτου και στη φραστική αντιπαράθεση με τον Μάριο Ντράγκι.
Τόσο η ελληνική πλευρά, όσο και οι Ευρωπαίοι -Σεντένο και Μοσκοβισί- επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το συμβάν, λέγοντας ότι πάντα γίνονται τέτοιες «ζωντανές» συζητήσεις κι ότι τέλος πάντως δεν συνέβη κάτι ξεχωριστό στο χθεσινό Eurogroup.
Ωστόσο, μόνο και μόνο το γεγονός ότι έγινε διαρροή του «θερμού» επεισοδίου πριν καν ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Eurogroup δείχνει ότι κάποιοι στις Βρυξέλλες ήθελαν να «καρφώσουν» την ελληνική πλευρά.
Το ένα δεδομένο, που έχει προκαλέσει δυσφορία στην Αθήνα, είναι ότι οι Ευρωπαίοι και ειδικά η ΕΚΤ -που για μια ακόμα φορά δεν εκπροσωπήθηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά από το Eurogroup- εμφανίζονται ιδιαιτέρως σχολαστικοί στο θέμα των πλειστηριασμών. Μπορεί επισήμως να υποστήριξαν Σεντένο και Μοσκοβισί ότι πρόκειται για θέμα εκτός πεδίου δράσης της κυβέρνησης, ωστόσο όσοι μιλάνε με παράγοντες στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη, αντιλαμβάνονται ότι οι Ευρωπαίοι χρεώνουν στην κυβέρνηση τις πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στην ανάληψη των αναγκαίων νομοθετικών πρωτοβουλιών για να ξεμπλοκάρει εγκαίρως το πλαίσιο των πλειστηριασμών, όπως επίσης την έλλειψη αποφασιστικότητας στα πρώτα στάδια, που αντικαταστάθηκε όψιμα με το επίχειρημα «κυνηγάμε μόνο τους στρατηγικούς κακοπληρωτές».
Έτσι, μπορεί όντως ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών να έχει δίκιο λέγοντας ότι υπάρχει ασάφεια στο σχετικό προαπαιτούμενο, αφού δεν υπάρχουν ποσοτικοί στόχοι, αλλά από την άλλη πλευρά είναι προφανές ότι με 100-200 πλειστηριασμούς την εβδομάδα, και μόνο σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να πιέζουν την κυβέρνηση.
Το άλλο δεδομένο, που φαίνεται ότι προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό στην ελληνική πλευρά, είναι οι ενστάσεις ή οι επιφυλάξεις που έχουν οι Ευρωπαίοι και ειδικά η ΕΚΤ ως προς τη στρατηγική της «καθαρής» εξόδου. Στην πραγματικότητα η αναφορά του Μάριο Ντράγκι στο 7ετές και στην απόδοση του, που «φούσκωσε» αμέσως μετά από την έκδοση του, δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου.
Αυτό που προβληματίζει και ανησυχεί τους Ευρωπαίους είναι ότι αν η Ελλάδα βρεθεί εκτεθειμένη στις αγορές και προκύψει κρίση ανάλογη των προηγούμενων ημερών, θα αποτελέσει τον εύκολο στόχο, τον αδύναμο κρίκο. Το σχεδιαζόμενο «μαξιλάρι» των 16-17 δισ. ευρώ, καλύπτει χρηματοδοτικά την Ελλάδα για 12 μήνες μετά από τη λήξη του Προγράμματος και σύμφωνα με την ελληνική πλευρά, είναι υπεραρκετό για να απορροφήσει τους όποιους κραδασμούς.
Ωστόσο, στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων δεν συμμερίζονται όλοι αυτήν την εκτίμηση, ειδικά από τη στιγμή που στην εξίσωση μπαίνουν και οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θέλουν το φτηνό χρήμα της ΕΚΤ και το φτηνό ρευστό από τη διατραπεζική, που ως γνωστόν μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο μέσω waiver. Κι επειδή η «ομπρέλα» της ΕΚΤ δεν παρέχεται χωρίς κάποιου είδους πρόγραμμα, η κατάσταση περιπλέκεται.
Για πολλούς, ο «σκληρός» του παιχνιδιού στους κρίσιμους μήνες που έρχονται δεν θα είναι ούτε το ΔΝΤ, ούτε φυσικά η Κομισιόν, που «καίγεται» να βάλει τη σφραγίδα της επιτυχίας στο ελληνικό πρόγραμμα. Ο «σκληρός» θα είναι η ΕΚΤ, όπως ακριβώς στην περίοδο του πρώτου Μνημονίου και το «θερμό» επεισόδιο Τσακαλώτου-Ντράγκι πολύ πιθανόν δεν θα είναι το τελευταίο.