Εννιά ταινίες είναι φέτος υποψήφιες για Οσκαρ καλύτερης ταινίας.
Ταινίες για τις οποίες έγινε συζήτηση, γράφτηκαν πολλά, διαβάσαμε πολλά.
Καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα, συνοψίζουμε παρακάτω τις 9 ταινίες που είναι πολύ πιθανό να φύγουν το βράδυ της 4ης Μαρτίου με το χρυσό αγαλματίδιο από το Dolby Theater του Λος Αντζελες.
Πώς μπορούμε να δούμε τα Οσκαρ
Η 90η απονομή των βραβείων Όσκαρ θα μεταδοθεί απευθείας την Κυριακή 4 Μαρτίου στα κανάλια COSMOTE CINEMA . Η μετάδοση θα ξεκινήσει με τις αφίξεις στο κόκκινο χαλί, τις αποκλειστικές δηλώσεις και τις εμφανίσεις των σταρ (στις 23.30 μμ). Θα ακολουθήσει το pre-show (01:30) και στις 03.00 η 90η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ, με οικοδεσπότη τον Τζίμι Κίμελ που θα μεταδοθεί με ελληνικό σχολιασμό από τον Γιώργο Σατσίδη και τη Χριστίνα Μπίθα στο COSMOTE CINEMA 2HD και με τον πρωτότυπο αγγλικό ήχο στο COSMOTE CINEMA 1HD.
Οι 9 υποψήφιες ταινίες
Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου
- (Call me by your Name)
- Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
- Παίζουν: Τίμοθι Σαλαμέ, Άρμι Χάμερ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Αμιρά Καζάρ
Η σύντομη ερωτική σχέση ανάμεσα στον δεκαεφτάχρονο γιο ενός ζευγαριού Αμερικανών ακαδημαϊκών και στον εικοσιτετράχρονο βοηθό του πατέρα του, που έρχεται για μερικές εβδομάδες στη βίλα τους στην Ιταλία για να τον βοηθήσει στην εργασία του.
Ο νεαρός Έλιο, ακόμη κι αν περνά το καλοκαίρι ξέγνοιαστος, φλερτάροντας με τη φίλη του, αρχικά νιώθει μάλλον εχθρικά απέναντι στον καινούργιο τους επισκέπτη, όμως σύντομα θα ανακαλύψει την έλξη του για τον Όλιβερ.
Η ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο έχει ενθουσιάσει και τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, αποσπώντας μάλιστα και τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ ( Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Τζέιμς Άιβορι , Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου για τον Τίμοθι Σαλαμέ, Καλύτερου Τραγουδιού για το «Mystery of Love» του Σουφγιάν Στίβενς) ια θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αντρέ Ασιμάν, το «Να Με Φωνάζεις Με Τ' Ονομά Σου» μάς ταξιδεύει στη ιταλική εξοχή το1983, όπου ο νεαρός γιος ενός ακαδημαϊκού θα ανακαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του βοηθού του πατέρα του.
Μια έντονη και γεμάτη πάθος ιστορία αγάπης, όπου ο έρωτας στέκεται πάνω από τα φύλα, αλλά και μια περιπέτεια ενηλικίωσης που ολοκληρώνεται από έναν μοναδικό μονόλογο του πατέρα του νεαρού Έλιο, έναν μονόλογο- ύμνο στη διαφορετικότητα, που ταυτόχρονα αναγνωρίζει την αξία και τη σημασία του πόνου σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η απώλεια του πένθους.
Ο Λούκα Γκουαντανίνο, που έχει ανακοινώσει πως θα ήθελε στο μέλλον να γυρίσει κι άλλες ταινίες με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, εκμεταλλεύεται το ειδυλλιακό περιβάλλον της Ιταλίας για να δημιουργήσει μια ρομαντική ατμόσφαιρα για την ιστορία του και χωρίς να επιδιώκει την πρόκληση αλλά ούτε και να τη φοβάται, περιγράφει την αγριάδα και την ομορφιά του έρωτα και της ένωσης δυο σωμάτων με ποιητικό τρόπο.
Αποκάλυψη ο νεαρός Τίμοθι Σαλαμέ στον ρόλο του Έλιο που συνδυάζει μοναδικά τις ηλικιακές φάσεις και τις συναισθηματικές περιόδους της ζωής ενός ανθρώπου. Ο επίσης πολύ καλός και γοητευτικός Άρμι Χάμερ χρησιμοποιεί τη στερεοτυπική εικόνα των Ευρωπαίων για τους Αμερικανούς για να φτιάξει τελικά έναν χαρακτήρα με πολλές διαστάσεις, ενώ ο Μάικλ Στούλμπαργκ που υποδύεται έναν κομβικό ρόλο όχι για τη δράση αλλά για το ιδεολόγημα της ταινίας δίνει το δικό του μικρό ρεσιτάλ.
Η πιο σκοτεινή ώρα
- (The darkest hour)
- Σκηνοθεσία: Τζο Ράιτ
- Παίζουν: Γκάρι Όλντμαν, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Λίλι Τζέιμς, Μπεν Μέντελσον, Στίβεν Ντιλέιν, Ρόναλντ Πίκαπ
Η ταινία αφηγείται τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του Τσόρτσιλ, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και ο ίδιος έπρεπε, έχοντας όχι μόνο την απειλή της εισβολής των δυνάμεων του Χίτλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και 300.000 στρατιώτες εγκλωβισμένους στη Δουνκέρκη, να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει μαζί τους, ή αν θα τους αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης.
O βραβευμένος με BAFTA σκηνοθέτης Τζο Ράιτ («Περηφάνια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση» και «Άννα Καρένινα») επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την κινηματογραφική βιογραφία του Ουίνστον Τσόρτσιλ, που θα μπορούσε να θεωρηθεί με έναν τρόπο η συνέχεια της, «Δουνκέρκης » του Κρίστοφερ Νόλαν, χαρίζοντας επιτέλους στον Γκάρι Όλντμαν τη Χρυσή Σφαίρα Α΄ Ανδρικού Ρόλου, κι αποσπώντας εννέα υποψηφιότητες για BAFTA.
Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ αναμφίβολα υπήρξε μια από τις πιο δυναμικές, αλλά και αμφιλεγόμενες πολιτικές φυσιογνωμίες του εικοστού αιώνα.
Ο Ράιτ σε αυτή την βιογραφία σε συνεργασία με τον Άντονι ΜακΚάρτεν που υπογράφει το σενάριο (« Θεωρία των Πάντων») στέκεται μόνο στα πρώτα χρόνια της πρωθυπουργίας, όταν η Ευρώπη αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της ναζιστικής εισβολής ( αν και «σκοτεινή ώρα» ο Τσόρτσιλ είχε ονομάσει τους δώδεκα μήνες που μεσολάβησαν από την κατοχή της Γαλλίας μέχρι και την εισβολή του Χίλτερ στην Σοβιετική Ένωση).
Τα βρετανικά στρατεύματα λοιπόν είναι εγκλωβισμένα στην Δουνκέρκη και ο πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, ή θα κηρύξει τον πόλεμο. Αυτή τη σκοτεινή ώρα για την ιστορία της χώρας του, αφού σε κάθε περίπτωση η απόφασή του σημαίνει τον θάνατο για χιλιάδες αθώους, εξερευνά αυτή η κινηματογραφική βιογραφία που αν και επιλέγει να εστιάσει στην ανάληψη της ευθύνης, αποφεύγοντας να αγιοποιήσει τον Τσόρτσιλ, τελικά δεν υπερβαίνει τα πλαίσια μιας ακαδημαϊκής και μονομερούς προσέγγισης. Ενώ παρακολουθούμε τις αντιδράσεις του κόμματος του Τσόρτσιλ και την επιμονή μερικών ηγετικών στελεχών, όπως ο Τσάμπερλεν, να διαπραγματευτούν την ειρήνη, ακούμε μεν από τους αντιπάλους του ότι η απόφασή του είναι απλώς μια επίδειξη εγωπάθειας, στην ουσία όμως ποτέ δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι ιδέες του προκαλούσαν αυτό τον διχασμό.
Με μια άρτια κινηματογράφηση όμως, όπου πρωταγωνιστεί το ημίφως, όπως ταιριάζει σε μια τόσο σκοτεινή στιγμή, ο Ράιτ δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, εστιάζοντας στις θυσίες που απαιτούν συχνά οι ιστορικές συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει το ανθρώπινο πρόσωπο του Βρετανού πολιτικού, αν και δεν αποφεύγει τους ηρωικούς τόνους , κυρίως στο φινάλε αλλά και στη σκηνή όπου ο Τσόρτσιλ αποφασίζει να κατέβει στο μετρό του Λονδίνου για να ακούσει τη γνώμη του λαού.
Το μεγάλο ατού βέβαια της ταινίας είναι ο αγνώριστος Γκάρι Όλντμαν που γίνεται πραγματικά ο Τσόρτσιλ -ακόμα και η φωνή του είναι ίδια- εγκαταλείποντας την προσωπική του γοητεία. Με σαιξπηρική διάθεση εκστομίζει τους εμβληματικούς λόγους του ήρωά του, αναδεικνύοντας τη ρητορεία του, με χιούμορ ενσαρκώνει το βρετανικό του φλέγμα και δεν αφήνει ούτε ένα δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο για να σκιαγραφήσει τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Ταυτόχρονα, ενώ το σενάριο δεν του δίνει πολλά πατήματα, εκείνος αποκαλύπτει και την πιο σκληρή πλευρά του Βρετανού πρωθυπουργού, καταθέτοντας την πιο σημαντική ερμηνεία της καριέρας του, που θα ήταν άδικο να μην τον οδηγήσει κι αυτή τη φορά στο Όσκαρ.
Δουνκέρκη
- (Dunkirk)
- Σκηνοθεσία - Σενάριο: Κρίστοφερ Νόλαν
- Παίζουν: Φιόν Γουάιτχεντ, Τομ Γκλιν-Κάρνι, Τζακ Λόουντεν, Χάρι Στάιλς, Ανιουρίν Μπαρνάρντ, Τζέιμς Ντ’Άρσι, Μπάρι Κέογκαν, Κένεθ Μπράνα, ΚίλιανΜέρφι, Μαρκ Ράιλανς, Τομ Χάρντι
Εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες των Βρετανών και των Συμμάχων είναι περικυκλωμένοι από δυνάμεις του εχθρού. Παγιδευμένοι στην παραλία της Δουνκέρκης, με τις πλάτες τους στην θάλασσα, περιμένουν τον εχθρό που πλησιάζει.
Αεροπλάνα spitfires της RAF (Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Μεγάλης Βρετανίας) έρχονται αντιμέτωπα με τον εχθρό πάνω από το Κανάλι, προσπαθώντας να προστατεύσουν τους ανυπεράσπιστους άνδρες στην στεριά.
Την ίδια στιγμή,εκατοντάδες μικρές βάρκες, επανδρωμένες με απλούς πολίτες και στρατιώτες, κάνουν μια απέλπιδα προσπάθεια, με κίνδυνο της ζωής τους, σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο, προσπαθώντας να σώσουν έστω και ένα μέρος του στρατού τους.
Ο Κρίστοφερ Νόλαν («Interstellar», «Inception», τριλογία «The Dark Knight») υπογράφει την καλύτερη ταινίας της καριέρας του και βάζει πλώρη, όπως όλα δείχνουν για τα Όσκαρ.
Με μια αιματηρή σελίδα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταπιάνεται αυτή τη φορά, δημιουργώντας ένα υποβλητικό, επικό πολεμικό δράμα , εστιάζοντας στις ανθρώπινες ιστορίες των στρατιωτών αλλά και των πατριωτών Βρετανών που με τις βάρκες τους και τα ιστιοφόρα πέτυχαν να μεταφέρουν τους συμπατριώτες στους στην Αγγλία, σταματώντας έτσι την προέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων.
Τετρακόσιοι χιλιάδες άντρες παγιδευμένοι που περιμένουν τον αφανισμό είναι η βασική γραμμή του Νόλαν, ο οποίος επιλέγει να αφηγηθεί αυτή την σημαδιακή μάχη χωρίς ηρωικές εξάρσεις, αλλά προβάλλοντας κυρίως τον φόβο και τον αγώνα για τη ζωή μέσα στις τραγικές συνθήκες του πολέμου.
Έτσι κινείται σε τρεις αφηγηματικούς άξονες: η πρώτη ιστορία λαμβάνει χώρα στην παραλία με τους στρατιώτες να περιμένουν και τον πλοίαρχό τους να στέκεται στην αποβάθρα οργανώνοντας το χάος, η δεύτερη μέσα στη θάλασσα, στη βάρκα ενός ηλικιωμένου Βρετανού που προσπαθεί να φτάσει στην ακτή και να περισυλλέξει στρατιώτες, και η τρίτη είναι η περιπέτεια ενός αεροπόρου που ενώ μάχεται βλέπει την καταστροφή από τον ουρανό.
Ο Νόλαν κινηματογραφεί ανατριχιαστικά και με σκληρό ρεαλισμό μια μάχη επιβίωσης ουσιαστικά σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, επιμένοντας στις λεπτομέρειες, κάνοντας έτσι τη «Δουνκέρκη» του μια απόλυτη εμπειρία.
Εύστοχα επιλέγει να μειώσει τους διαλόγους, με αποτέλεσμα κάθε φράση που ακούγεται σε αυτή την εκκωφαντική σιωπή να γράφει στην καρδιά του θεατή, και ντύνει τις σκηνές του με ένα μοναδικό soundtrack (διά χειρός Ρίτσαρντ Κινγκ), που δημιουργεί στον θεατή συναισθηματικές εντάσεις.
Ο Νόλαν με σύμμαχό του την αριστοτεχνική φωτογραφία του Χόιτε βαν Χοϊτέμα περιγράφει την ήττα που βιώνουν οι Βρετανοί όταν επιστρέφουν με σκυμμένα τα κεφάλια στην πατρίδα, τονίζοντας τελικά ότι το να επιβιώσεις είναι η πιο σημαντική νίκη, αναλύοντας με τον δικό του τρόπο ένα ιστορικό γεγονός υψίστης σημασίας που έκρινε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τρέξε
- (Get out)
- Σενάριο - Σκηνοθεσία: Τζόρνταν Πιλ
- Παίζουν: Ντάνιελ Καλούγια, Άλισον Ουίλιαμς, Μπράντλεϊ Γουίτφορντ, Κάθριν Κίνερ
Ο Αφρο-Αμερικανός Κρις θα συνοδεύσει τη λευκή κοπέλα του, Ρόουζ, στο πατρικό της για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο με τους γονείς της και τον αδερφό της, Τζέρεμι, για να έρθει αντιμέτωπος με μια τρομαχτική αλήθεια.
Ο Τζόρνταν Πιλ, γνωστός σεναριογράφος, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο υπογράφει ένα πρωτότυπο θρίλερ με φυλετικές προεκτάσεις και κωμικές πινελιές.
Ένας νέος Αφρο -Αμερικανός, ο Κρις, ετοιμάζεται να γνωρίσει τους γονείς της λευκής κοπέλας του και να περάσει ένα Σαββατοκύριακο μαζί τους.
Από την αρχή αισθάνεται αμήχανος για την επικείμενη συνάντηση, καθώς εκείνη δεν τους έχει ενημερώσει για το χρώμα του, αλλά η συμπεριφορά της, πάντα υποστηρικτική και πλήρως αντιρατσιστική, τον καθησυχάζει.
Όταν θα βρεθεί στην εξοχική κατοικία, θα διαπιστώσει ότι το υπηρετικό προσωπικό αποτελείται από έγχρωμους, πολύ περίεργους ανθρώπους, που λειτουργούν σχεδόν ρομποτικά.
Παράλληλα, η μητέρα της καλής του , μια ψυχοθεραπεύτρια με ειδίκευση στον υπνωτισμό, θα δοκιμάσει πάνω του και παρά τη θέλησή του τις τεχνικές της, ενώ δεν λείπουν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα για την καταγωγή του.
Σε μια γιορτή που διοργανώνουν οι οικοδεσπότες, θα αναγνωρίσει έναν παλιό γνωστό του, που όμως μοιάζει να μην τον αναγνωρίζει, ενώ ταυτόχρονα γίνεται δέκτης στερεοτυπικών ρατσιστικών σχολίων .
Αυτά συμβαίνουν στο πρώτο μέρος, όπου ο Πιλ καταφέρνει να δημιουργήσει μια πυκνή ατμόσφαιρα και να καλλιεργήσει ένα σασπένς γύρω από το μυστικό που κρύβει αυτό το παράξενο σπίτι. Ταυτόχρονα αφήνει σαφώς να διαφανεί ένα αντιρατσιστικό μήνυμα, στηλιτεύοντας συμπεριφορές και κοινωνικά στεγανά που μοιάζουν ανώδυνα, αλλά δεν είναι.
Όταν όμως ο Κρις φτάνει στη λύση του μυστηρίου κι αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σκοτεινή υπόθεση στην οποία έχει μπλέξει, η ταινία παίρνει μια απρόσμενη τροπή και μετατρέπεται σε splatter fun, πράγμα που όμως αποδυναμώνει την ένταση.
Βέβαια, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος με προϋπηρεσία στις καλές κωμωδίες, φροντίζει να διανθίζει την ιστορία του με πινελιές μαύρου χιούμορ και δομεί ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
Η ομάδα των λευκών μοιάζει σχεδόν με γκροτέσκ τσίρκο, δίνοντας σαφώς το στίγμα και την πρόθεση της ταινίας, ενώ ο κεντρικός ήρωας ακολουθεί μια ανορθόδοξη διαδρομή, αφήνοντας μερικά αναπάντητα ερωτηματικά σχετικά με τις συνέπειες του ρατσισμού.
Όμως με ένα φινάλε αρκετά αναμενόμενο, που συστήνεται ως comic horror, αλλά οριακά σώζεται από την παρωδία, o θεατής δυστυχώς μένει με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου από μια ταινία που πραγματικά θα μπορούσε να είχε κάνει τη διαφορά.
Lady Bird
- Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουικ
- Παίζουν: Σίρσα Ρόναν, Τρέισι Λετς, Λόρι Μέτκαλφ, Τιμοτέ Σαλαμέ
Η ταινία της Γκρέτα Γκέργουικ, που αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης με φόντο το Σακραμέντο του 2002 οδεύει ολοταχώς στα Οσκαρ, έχοντας ήδη εξασφαλίσει σημαντικές υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards.
Η ταινία ξετυλίγει τη δύσκολη εφηβεία της νεαρής Κριστίν «Lady Bird» ΜακΦέρσον, την εκρηκτική σχέση της με τη δυναμική νοσοκόμα μητέρα της, η οποία προσπαθεί να συντηρήσει μόνη της την οικογένεια όταν ο πατέρας μένει άνεργος, αλλά και τις καθημερινές μάχες της με το σχολείο, τις προσωπικές ανασφάλειες και τον έρωτα – ό,τι καθορίζει, δηλαδή, τη ζωή κάθε επαναστατημένου εφήβου αυτήν την περιπετειώδη περίοδο.
Αόρατη Κλωστή
- Σενάριο-Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Αντερσον
- Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Λέσλι Μάνβιλ, Βίκι Κριπς
Στο μεταπολεμικό Λονδίνο της δεκαετίας του ’50 ο σχεδιαστής ρούχων Ρέινολντς Γούντκοκ και η αδερφή του, Σίριλ κυριαρχούν στο χώρο της βρετανικής υψηλής ραπτικής, ντύνοντας μέλη βασιλικών οικογενειών, αστέρες του κινηματογράφου και εκπροσώπους της ανώτατης κοινωνικής τάξης.
Παράλληλα, πλήθος γυναικών μπαίνουν εφήμερα στη ζωή του ιδιόρρυθμου Ρέινολντς, ενσαρκώνοντας τις κατά διαστήματα μούσες του για να παραχωρήσουν σταδιακά τη θέση τους στις επόμενες, οι οποίες όμως θα έχουν ανάλογη τύχη. Η μόνη σταθερή γυναίκα στη ζωή του Ρέινολντς είναι η Σίριλ μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει, τυχαία, μια νεαρή γυναίκα, την Άλμα, η οποία γίνεται ερωμένη και μούσα του.
Από τη στιγμή που ερωτεύεται και παραδίδεται στην Άλμα συνειδητοποιεί πως διασαλεύεται η απόλυτα ελεγχόμενη ζωή του, πράγμα που τον τρομοκρατεί. Η απρόσμενη αυτή ερωτική σχέση έρχεται να μεταμορφώσει και τους δύο, αλλά και την ίδια την ερωτική τους σχέση.
Η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Ντάνιελ Ντέι Λιούις κατά τα λεγόμενά του στο πιο ρομαντικά άρρωστο love story που έχετε δει.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον αφηγείται με τον δικό του τρόπο την ερωτική ιστορία ενός διάσημου αλλά εξαιρετικά εκκεντρικού σχεδιαστή ρούχων με μια κατά πολλά χρόνια νεότερη γυναίκα,
την Άλμα, ανατρέποντας τα στερεότυπα περί τέλειας σχέσης και αποσπάει έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Ο Ρέινολντς Γούντκοκ, φανατικά εργένης και ιδιόρρυθμος στα όρια της μονομανίας, εξαιρετικά προσκολλημένος στο φάντασμα της μητέρας του και συνδεδεμένος στενά με την αδερφή του, τη μόνη γυναίκα που φαίνεται πως μπορεί να τον χειριστεί, σχεδιάζει τα πιο όμορφα φορέματα για την υψηλή κοινωνία. Καμία γυναίκα δεν έχει θέση στη ζωή του. Όταν όμως γνωρίσει την κατά πολλά χρόνια νεότερη Άλμα που εργάζεται ως σερβιτόρα, θα ανακαλύψει την άγρια χαρά του πόνου για αυτόν που αγαπάς και θα απαρνηθεί την εξουσία που τον γοητεύει.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον με τον γνωστό αφηγηματικό του ρυθμό στο πρώτο μέρος αφήνει τον χρόνο να κυλάει εισάγοντας τον θεατή στον κόσμο των ηρώων, αποκαλύπτοντας τις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς ποτέ να συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο. Έτσι όμως τον προετοιμάζει για τα καταιγιστικά συμβάντα του δεύτερου μέρους, όπου με ιδιοφυή τρόπο ανατρέπει κάθε νόρμα και τελικά μέσα από μια απίθανη ανατροπή αποκαλύπτει την ομορφιά και το μεγαλείο της αγάπης. Από τον Άντερσον δεν θα περίμενε ποτέ κανείς μια συμβατική ανάγνωση των ανθρωπίνων σχέσεων και στην «Αόρατη Κλωστή» φροντίζει να επιβεβαιώσει τη φήμη του με την πιο ανορθόδοξη ερμηνεία της ευτυχίας.
Ο Ντάνιελ Ντει Λιούις , που ελπίζουμε να πάρει πίσω την απόφασή του και να επιστρέψει στα σετ, για ακόμα μια φορά δίνει ένα ρεσιτάλ, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια και φτάνοντας πολύ βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο. Πολύ καλή και η νεαρή Βίκυ Κριπς που στέκεται επάξια δίπλα σε αυτό το μεγαθήριο, δίνοντας απρόσμενες διαστάσεις στην ηρωίδα της, όπως και η Λέσλι Μάνβιλ που με την ήρεμη δύναμή της συνθέτει έναν από τους πιο μυστηριώδεις χαρακτήρες της χρονιάς.
Τhe Post, απαγορευμένα μυστικά
- Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Παίζουν: Τομ Χανκς, Μέριλ Στριπ, Άλισον Μπρι, Σάρα Πόλσον, Κάρι Κουν, Ντέιβιντ Κρος, Μπρους Γκρίνγουντ, Τρέισι Λετς, Μπομπ Όντενκιρκ.
Η ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, Κέι Γκράχαμ, και στον άτεγκτο συντάκτη Μπεν Μπράντλι, στην προσπάθειά τους να αποκαλύψουν και να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο που αφορά κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων. Οι δυο τους καλούνται να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, προκειμένου να ρίξουν φως σε κρυμμένα μυστικά του κράτους, θέτοντας όμως σε κίνδυνο τόσο τις καριέρες τους, όσο και την προσωπική τους ελευθερία.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ τα βάζει με τον Ντόναλντ Τραμπ, οποίος δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με τον Τύπο, συμπράττοντας με τον Τομ Χανκς και την Μέριλ Στριπ κι αποσπώντας έξι υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα.
Η υπόθεση «Φάκελοι του Πενταγωνού» (Pentagon papers) αποτελεί αφορμή για να τεθούν επί τάπητος σημαντικά ζητήματα σε νευραλγική στιγμή για την Αμερική, όπως θεωρεί ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ, που δήλωσε πως αυτή η ταινία έπρεπε να γυριστεί ακριβώς τώρα.
Μάλιστα για αυτό τον λόγο άφησε για λίγο κατά μέρους το επόμενο του πρότζεκτ και αφοσιώθηκε σε αυτό το δημοσιογραφικό δράμα που στο πνεύμα του « Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» έρχεται να υπενθυμίσει ότι η δημοκρατία νικάει , όταν η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί υποχρέωση.
Τον Μάρτιο του 1971, ο ρεπόρτερ των Νιου Γιορκ Τάιμς, Νιλ Σίχαν, απέκτησε πρόσβαση σε μια μυστική έκθεση 7000 σελίδων, γεμάτη απόρρητες κυβερνητικές πληροφορίες σχετικά με την εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Τα έγγραφα αυτά στην ουσία αποδεικνύουν ότι τέσσερις πρόεδροι των ΗΠΑ - ο Τρούμαν , ο Αϊζενχάουερ, ο Κένεντι και ο Τζόνσον- είχαν παραπλανήσει εσκεμμένα τους πολίτες και είχαν στείλει στον πεδίο της μάχης χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες. Αν και η είδηση αποκομίσθηκε αρχικά από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, η κυβέρνηση του Νίξον πετυχαίνει δικαστικά την προσωρινή απαγόρευση της δημοσίευσης κι έτσι τα στοιχεία φτάνουν στα γραφεία της Ουάσινγκτον Ποστ.
Η άπειρη εκδότριά της, Κέι Γκράχαμ, είναι υπεύθυνη για μια σημαντική απόφαση που θα κρίνει το μέλλον της εφημερίδας σχετικά με το αν πρέπει η όχι να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία, την ίδια ώρα που παλεύει να μπει στο χρηματιστήριο.
Ο αρχισυντάκτης της Μπεν Μπράντλι, φιλόδοξος αλλά και ταυτόχρονα υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου, δίνει μια σκληρή μάχη για να πείσει την Γκράχαμ να πράξει κατά συνείδηση.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ που στο σενάριο συνεργάζεται με την Λιζ Χάνα και τον βραβευμένο με Όσκαρ Τζος Σίνγκερ ( «Spotlight») αποφεύγει να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες σχετικά με τα οικονομικά συμφέροντα της Αμερικής στον πόλεμο, που αναφέρονται μόνο επιφανειακά, αντίθετα εστιάζει κυρίως στον αγώνα των δημοσιογράφων της Ουάσινγκτον Ποστ να προασπίσουν τις βασικές αρχές του Συντάγματος.
Η άρτια όπως πάντα κινηματογράφησή του- πραγματικά δεν υπάρχει ούτε μισό πλάνο που να μην επιβεβαιώνει πόσο σπουδαίος σκηνοθέτης είναι- αντισταθμίζει το διδακτικό και συχνά προπαγανδιστικό τόνο της ταινίας, που σε αρκετά σημεία κουνάει το δάχτυλο στον Αμερικανό πρόεδρο προειδοποιητικά, γεγονός που επιβεβαιώνει την εξουσία που έχει η κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ. Παρόλα αυτά ο Σπίλμπεργκ, γνωρίζοντας τις βασικές αρχές της δραματουργίας, φροντίζει να κρατάει τις ισορροπίες, αποκαλύπτοντας και τις ματαιόδοξες πλευρές των ηρώων του, που πέρα από τη δημοκρατία, υπερασπίζονται και τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα.
Παράλληλα χρησιμοποιεί την ιστορία της Γκράχαμ για να μιλήσει τελικά για τη θέση της γυναίκας μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία- χαρακτηριστικό το πλάνο που η Μέριλ Στριπ εισέρχεται στο χρηματιστήριο όπου την υποδέχονται γυναίκες, για να περάσει στη κατάμεστη από άνδρες αίθουσα συνε
δριάσεων- αναφερόμενος έτσι εμμέσως και στο σκάνδαλο του Γουάινσταϊν. Τέλος, καταγράφει με νοσταλγική διάθεση μια εποχή της δημοσιογραφίας, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τότε που η είδηση μύριζε μελάνι.
Βέβαια με δυο μεγαθήρια της υποκριτικής στο καστ του, την Μέριλ Στριπ που ακόμα μια φορά καταθέτει μια σημαντική ερμηνεία, μιλώντας μέσα από τις σιωπές της και τις ευφυείς της παύσεις, και τον εξαιρετικό Τομ Χανκς, ο Σπίλμπεργκ φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο του, κάνοντας αυτό που ξέρει καλά: ταινίες.
Η μορφή του νερού
- Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Παίζουν: Σάλι Χόκινς, Μάικλ Σάνον, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Νταγκ Τζόουνς, Μάικλ Στούλμπαργκ, Οκτάβια Σπένσερ
Εγκλωβισμένη σε μια μοναχική, μονότονη ζωή, η Ελάιζα εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφαλείας. Η ζωή της όμως αλλάζει, όταν μαζί με τη συνάδελφό της, τη Ζέλντα, ανακαλύπτουν μία αυστηρά απόρρητη υπόθεση: ένα αμφίβιο πλάσμα που είναι καταδικασμένο να μείνει φυλακισμένο στις εγκαταστάσεις κα να γίνει πειραματόζωο.
Η Ελάιζα θα νιώσει έναν ισχυρό δεσμό για το αλλόκοτο πλάσμα και θα αποφασίσει να το σώσει, ενάντια στις προσπάθειες του αδίστακτου πράκτορα Στρίκλαν.
Ο κορυφαίος παραμυθάς του σινεμά, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, επιστρέφει με μία απόκοσμη ιστορία αγάπης, αποσπώντας τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, δύο Χρυσές Σφαίρες και δεκατρείς υποψηφιότητες για Όσκαρ (μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α΄ Γυναικείου Ρόλου).
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μια νεαρή και άλαλη εκ γενετής γυναίκα, η Ελάιζα, που εργάζεται σ' ένα κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφάλειας θα έρθει σε επαφή με ένα αλλόκοτο αμφίβιο, που κρατείται στην υπηρεσία προς μελέτη. Ενώ οι Αμερικανοί θέλουν να το υποβάλλουν σε φριχτά και Ρώσοι πράκτορες προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στο περίεργο πλάσμα, εκείνη θα κάνει τα πάντα για να το σώσει από όλους, υπερασπιζόμενη μέχρι τέλους το δικαίωμα να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Ο Ντελ Τόρο με συμμάχους του την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Νταν Λόστσεν και την ευαισθητή μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά, έχοντας σαφείς αναφορές στον μύθο της «Πεντάμορφης και του Τέρατος » αφηγείται μια αλλόκοτη ιστορία αγάπης, που θα σας συνεπάρει εικαστικά και θα σας συγκινήσει βαθιά. Ταυτόχρονα όμως δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον για τους ήρωές του, όπου επικρατεί ο ρατσισμός και το μίσος- γι’ αυτό άλλωστε τοποθετεί χρονικά την ιστορία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου- κάνει τον θεατή να αναρωτιέται για το ποιος τελικά είναι το τέρας στην όλη υπόθεση, στέλνοντας με τον δικό του μοναδικό και απόλυτα ποιητικό τρόπο ένα μήνυμα για τη διαφορετικότητα.
Με κυρίαρχο στοιχείο το νερό που λειτουργεί εξαγνιστικά, χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ ενός παραμυθιού με εντελώς απρόβλεπτο τρόπο, ο Ντελ Τόρο σκοτεινός και αθεράπευετα ρομαντικός ταυτόχρονα, αποθεώνει τη μαγεία του έρωτα αλλά και της ίδιας της τέχνης, αφού το «τέρας» πάντα ηρεμεί με την μουσική, μια ωραία ταινία λη την αγάπη της Ελάιζα.
Σημαντικό είναι επίσης πως αν και έχει στα χέρια του μια καθαρά ερωτική ιστορία με ξεκάθαρους πρωταγωνιστές, φτιάχνει τελικά μια ταινία συνόλου, δίνοντας χώρο και στους υπόλοιπους χαρακτήρες όχι απλώς να εξελιχθούν, αλλά να κουβαλήσουν τον δικό τους κόσμο. H Σάλι Χόκινς («Happy Go Lucky», «Θλιμμένη Τζάσμιν») χωρίς μελοδραματισμούς και εκφραστικές υπερβολές εκμεταλλεύεται την απουσία λόγου για να προσδώσει στην Ελάιζα μια γλυκιά μελαγχολία
τονίζοντας τη μοναξιά της. Ο Νταγκ Τζόουνς δίνει έναν απόηχο ανθρωπιάς στο αλλόκοτο πλάσμα , ενώ ο Μάικλ Σάνον είναι ένας από τους καλύτερους κακούς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αποδίδοντας εξαιρετικά την παράνοια της μισαλλοδοξίας, σε σημείο που μοιάζει και ο ίδιος θλιβερός ως γρανάζι ενός συστήματος.
Το καστ συμπληρώνουν εξαιρετικά ο Ρίτσαρντ Τζένκινς και η Οκτάβια Σπένσερ, δημιουργώντας μαζί με την Χόκινς μια ομάδα που λόγω της διαφορετικότητάς της βρέθηκε στο περιθώριο της κοινωνίας, αλλά με αξιοπρέπεια διεκδικεί το δικαίωμά της να υπάρξει.
Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι
- Σενάριο- Σκηνοθεσία: Μάρτιν ΜακΝτόνα
- Παίζουν: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Γούντι Χάρελσον, Σαμ Ρόκγουελ, Άμπι Κόρνις
Μετά από μήνες χωρίς να έχει βρεθεί ο ένοχος στην υπόθεση δολοφονίας της κόρης της, η Μίλντρεντ Χέιζ κάνει μία τολμηρή κίνηση, παραγγέλνοντας τρεις πινακίδες στην είσοδο της κωμόπολης όπου κατοικεί, με ένα αμφιλεγόμενο μήνυμα για τον Ουίλιαμ Γουίλομπι, τον σεβάσμιο αρχηγό της αστυνομίας στην περιοχή.
Όταν όμως ο δεύτερος στην ιεραρχία, Αξιωματικός Ντίξον, παρεμβαίνει η μάχη μεταξύ της Μίλντρεντ και του νόμου στο Έμπινγκ επιδεινώνεται.
Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («Αποστολή στην Μπριζ» ) υπογράφει μια σκοτεινή ιστορία εκδίκησης , που απέσπασε τέσσερις Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης ταινίας, Σεναρίου, Α΄ Γυναικείου ρόλου και Β’ Ανδρικού), και πραγματεύεται τα όρια της ανθρώπινης ψυχής με φόντο τη μελαγχολική αμερικανική επαρχία.
Σεναριογράφος αλλά και ένας από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς της σύγχρονης δραματουργίας, ο Ιρλανδός Μακ Ντόνα φημίζεται για τις σκληρές του ιστορίες και το μαύρο χιούμορ του.
Αυτή τη φορά αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την ικανότητά του να δημιουργεί πολυσύνθετους χαρακτήρες, τσακισμένους από τη ζωή και δαιμονικούς ταυτόχρονα, με ένα πολυεπιπέδο και θεατρικά συμπυκνωμένο σενάριο.
Όλα ξεκινούν με την Μίλντρεντ Χέιζ, μια μητέρα που αναζητάει τον βιαστή και δολοφόνο της κόρης της, η οποία νοικιάζει τρεις πινακίδες στην είσοδο της πόλης της, στοχοποιώντας τον σερίφη, επειδή κατά τη γνώμη της δεν έχει πράξει τα δέοντα ώστε να αποκαλυφθούν οι ένοχοι. Η πράξη της αυτή όμως θα επιφέρει πολλές συνέπειες και η Μίλντρεντ, από θύμα θα βρεθεί στο στόχαστρο της μικρής της κοινωνίας, καταλήγοντας σε ένα υπαρξιακό κωμικοτραγικό θρίλερ που θυμίζει σε σημεία το σινεμά των αδερφών Κοέν.
Αναρωτιέται κανείς πως ο ΜακΝτόνα μπορεί μέσα από μια τόσο δύσκολη ιστορία να χρησιμοποιήσει το ιδιότυπο χιούμορ του κι όμως με μια βαθιά ανθρωπιστική διάθεση, εκείνος προσεγγίζει ακραίους, συχνά στα όρια της καρικατούράς χαρακτήρες, φωτίζοντας τις μύχιες πλευρές τους: άλλοτε επικίνδυνοι κι άλλοτε τρομοκρατημένοι σαν φοβισμένα ζωάκια, οι ήρωές του μπορούν να γίνουν απελπιστικά βίαιοι, υπέρμαχοι μιας δικής τους δικαιοσύνης, και τελικά συμπαθητικοί, τόσο που αποπνέουν μια αισιόδοξη διάθεση σχετικά με την φύση του ανθρώπου.
Με αυτό τον τρόπο ο ΜακΝτόνα διατηρεί τις ισορροπίες και χωρίς μελοδραματισμούς τα πρόσωπα οδηγεί σε έναν υπαρξιακό λαβύρινθο, όπου οι άνθρωποι δεν είναι άγιοι ούτε τέρατα, μπορούν όμως να παράξουν άγιες ή τερατώδεις πράξεις ανάλογα με τις περιστάσεις, κι είναι αυτές οι περιστάσεις που μπαίνουν στο μικροσκόπιο του, για να τις αναλύσει με λεπτομέρεια και δραματουργική οικονομία.
Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ πλάθει έναν ανελέητο χαρακτήρα με χιούμορ και διεισδυτικό βλέμμα, χωρίς να επαναπαύεται στις αυτονόητες ρωγμές μια μητέρας που έχει χάσει το παιδί της, ενώ στο πλάι της ο μελαγχολικός Γούντι Χάρελσον και ο εντυπωσιακός Σαμ Ρόκγουελ κλιμακώνουν τις εσωτερικές εντάσεις σε μια ταινία που είναι πέρα από την ηθική.