Η Σοφία Αρβανίτη, η γυναίκα που συντρόφευε τα καλοκαίρια μας με το απόλυτο hit των 90s, μετά από απουσία δέκα χρόνων επιστρέφει στη δισκογραφία με ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Συνεργάζεται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δηλώνει ότι η μουσική είναι η παντιέρα της και συνεχίζει να περιπλανιέται στη ζωή, παίρνοντας το δικό της ρίσκο.
«Γεννήθηκα σε μια οικογένεια με Μικρασιατική καταγωγή, βιοπαλαιστές οι γονείς μου. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά προσφύγων Μικρασιατών στο Χαλάνδρι, έτσι ζυμώθηκα μέσα σε μια κουλτούρα ανθρώπων που πάλευαν. Στο δημοτικό, μέσω της νονάς μου που ήταν μια κοσμική μοδίστρα, με έστειλαν να σπουδάσω μπαλέτο. Το ήθελα πολύ, οι γονείς μου αρχικά αρνούνταν, όμως τελικά σπούδασα για δέκα χρόνια με υποτροφία, γιατί είδαν ότι έχω ταλέντο.
Εργάστηκα μια χρονιά ως χορεύτρια στο Μόστρου στην Πλάκα, που είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες. Ήθελα να έχω το χαρτζιλίκι μου, να είμαι ανεξάρτητη. Παρόλο που οι γονείς μου ήταν αυστηροί, έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Είχα τσαμπουκά, καβαλούσα τη μηχανή μου που την αγόρασα με δικά μου χρήματα, ευτυχώς δεν έμπλεξα γιατί είχα όραμα. Αμέσως μετά το μπαλέτο, σπούδασα φωνητική και πιάνο. Πήγαινα το απόγευμα στη σχολή του Κλάβα κι έκανα μαθήματα ρεπερτορίου και πιάνου και μετά πήγαινα να χορέψω για να πληρώνω τα μαθήματα και τα γραμμάτια της μοτοσικλέτας.
Ξεκίνησα από τις μπουάτ. Είχα επαφές με ανθρώπους της μουσικής κι έκανα οντισιόν. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στη Λητώ σε μια μπουάτ στην Πλάκα, με είδε ο Κακέτσης που είχε τη Νεράιδα....
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Σοφίας Αρβανίτη, στο Bovary.gr