Είκοσι χρόνια Θέατρο Νέου Κόσμου. Είκοσι χρόνια θέατρο: Με ένα λεύκωμα 270 σελίδων και μια γιορτή, εκεί, στη γωνία Αντισθένους και Θαρύπου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μαζί με όλους τους συνεργάτες του, γιόρτασαν τα εικοστά γενέθλια ενός θεάτρου που στήθηκε πάνω σε χαλάσματα και αποτελεί σήμερα έναν από τους σημαντικότερους πόλους της Αθήνας.
Δεκάδες παραστάσεις βρίσκουν στις τρεις σκηνές του θεάτρου τον κατάλληλο χώρο για να «μιλήσουν» και να επικοινωνήσουν με το κοινό σκέψεις, προβληματισμούς και μπόλικη τέχνη. Με ένα στίγμα πρωτοποριακό, ενίοτε ανατρεπτικό. Με καλλιτέχνες δοκιμασμένους και άλλους που πρωτοδοκίμασαν εκεί τις δυνάμεις τους και τώρα πρωταγωνιστούν στις ελληνικές σκηνές. Με έργα άγνωστα και καινούργιους συγγραφείς. Ενα θέατρο γεμάτο ζωή, που ξεκίνησε με τη διάθεση να φέρει κοντά το κλασικό με το σύγχρονο, την παράδοση με τη μόδα. Και τα κατάφερε. Αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς τις σελίδες του εξαιρετικού λευκώματος «20 χρόνια Θέατρο του Νέου Κόσμου» (1997-2017), για να καταλάβει ότι ένα κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού γεννήθηκε και ζει εκεί. Το αποτύπωμα που έχει αφήσει ως τώρα το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι έντονο. Και συνεχίζει.
«Το θέατρο του Νέου Κόσμου δημιουργήθηκε πριν από 20 χρόνια ως προσωπική μου ανάγκη για έκφραση θεατρική, αλλά όχι μοναχική»: Με αυτά τα λόγια ο εμπνευστής και ιδρυτής του, ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος άνοιξε τη τιμητική βραδιά, έχοντας δίπλα του τον γιο του, Μίλτο Σωτηριάδη που πήρε από πέρυσι τη σκυτάλη και τη Μαρία Παπαλάξη, σταθερή αξία και υπεύθυνη του Θεάτρου Αλληλεγγύης.
Μαζί τους ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο πρώτος ηθοποιός που έπαιξε στη σκηνή αυτού του θεάτρου (Βρωμιά, 1997), με πρώτη παράσταση τον «Κοινό λόγο» που είχε δοθεί λίγους μήνες νωρίτερα στην αυλή με τα χαλάσματα. Εκεί και η Κόρα Καρβούνη, μια ηθοποιός που «γεννήθηκε» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και παραμένει. Απούσα από το πάνελ _καθόταν στις πλαϊνές θέσεις, η Κοραλία Σωτηριάδου, εκ των συνιδριτών και υπεύθυνη για τις εκδόσεις του θεάτρου, η σύζυγος του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, μεταφράστρια, και άγρυπνο μάτι σε όλη αυτή την εικοσάχρονη πορεία.
«Εδώ μέσα κατάλαβα ότι το θέατρο στο κέντρο έχει τη χαρά», είπε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που θυμήθηκε την «Βρωμιά» και μαζί πόσο πολλά οφείλει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Οπως και η Κόρα Καρβούνη που ξεκίνησε το 2000 και μέχρι σήμερα δουλεύει συστηματικά εκεί, γιατί εκτός από όλα τα άλλα «το Θέατρο του Νέου Κόσμου έχει ανθρωπιά»...
Βίντεο με σκηνές από τις παραστάσεις της εικοσαετίας αλλά και αναμνήσεις από τους καλλιτέχνες που έχουν συνεργαστεί με το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτής, που συνεχίστηκε με ένα ποτήρι κρασί και μεζέδες, στο φουαγιέ και την αυλή, ανάμεσα στους πολλούς φίλους του θεάτρου. Γιατί τι είναι ένα θέατρο; Οι άνθρωποί του. Κι είναι πολλοί. Και συνεχίζουν.
