H κόρη του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου, Aurora Marion πήρε το βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου στα φεστιβάλ «Les Magritte du Cinema» για την ερμηνεία της.
Η διάκριση αυτή προκάλεσε αισθήματα συγκίνησης και υπερηφάνιας στην Έλενα Ακρίτα, πρώην σύζυγο του ηθοποιού. Την χαρά της μοιράστηκε με μια τρυφερή ανάρτηση στα social media:
«H Aurore μου, το κοριτσάκι μου πήρε το Β’ βραβείο γυναικείου ρόλου στο κινηματογραφικό φεστιβάλ «Les Magritte du Cinema» στις Βρυξέλλες. Γνώρισα την Aurore Marion το 1987, όταν παντρεύτηκα τον πατέρα της Κώστα Αρζόγλου. Ήταν τότε ένα 2χρονο κουκλάκι που καλοκαίρια και γιορτές τα περνούσε μαζί μας. Παρακολουθούσα με αγωνία τα πρώτα δειλά της βήματα στο χώρο της υποκριτικής. Φανταστείτε, λοιπόν, τη χαρά και τη συγκίνηση μου για την πανέμορφη κοπέλα (πια) κι εξαιρετική ηθοποιό. Καλοτάξιδη στα μάγια του θεάτρου και του σινεμά, αγαπούλα μου», έγραψε η Έλενα Ακρίτα.
Στις φλέβες της εξωτικής Μαριόν κυλάει αφρικανικό, βελγικό και ελληνικό αίμα. Γεννήθηκε στο Βέλγιο όπου έζησε ως τα 17 της χρόνια, σπούδασε στην Αγγλία και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα.
Για το πώς κατέληξε να ζει στην Ελλάδα, η ίδια είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της στην Athens Voice:
«Ίσως γιατί και η ζωή μου είναι χαοτική οπότε νιώθω καλύτερα μέσα στο ελληνικό χάος. Δημιουργείται έτσι μια τάξη (γέλια). Νομίζω, τελικά, είμαι Ελληνίδα περισσότερο από ό,τι νόμιζα. Μου αρέσει ότι χρειάζεται να βρίσκω πλάγιους τρόπους ώστε να καταφέρω κάτι. Στο Βέλγιο είμαστε πολύ συγκρατημένοι και μιλάμε τα γαλλικά, που είναι μια γλώσσα που μιλάς με «κλειστό» το στόμα σου, σα να μην παίρνεις αέρα, άρα δεν υποχρεώνεσαι να γίνεις πολύ εκφραστικός. Οι φίλοι μου στο Βέλγιο μού λένε πως μιλάω πλέον ανοίγοντας πολύ το στόμα μου. Είμαι πιο αυθόρμητη κι αυτό κάποιες φορές λειτουργεί εις βάρος μου. Δεν με πειράζει. Το κατάλαβα δε πόσο διαθέσιμη είμαι να νιώθω Ελληνίδα, όταν δεν άντεχα άλλο στην Αγγλία. Ήθελα να έρθω εδώ. Μου έλειπε το φως, ο ήλιος της…».
Στην ίδια συνέντευξη είχε μιλήσει και για τα όσα αντιμετωπίζει στην Ελλάδα: «Μένω στην Κυψέλη και μου αρέσει να περπατάω. Πολλές φορές καταλαβαίνω πως με ακολουθούν αυτοκίνητα με τους οδηγούς να λένε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Θεωρούν δε μάλλον δεδομένο πως ως πιο μαυρούλα θα είμαι και πιο διαθέσιμη. Δεν δίνω σημασία. Το αστείο είναι με ό,τι συνέβαινε όταν ερχόμουν μικρή στην Ελλάδα. Αν έμπαινα μόνη μου μέσα σε ένα κατάστημα ένιωθα ότι με κοιτούσαν με μισό μάτι. Αν έμπαινα μαζί με τον πατέρα μου άρχιζαν «αχ, τι κούκλα είσαι εσύ» και τα «φτου σου, κορίτσι μου». Θυμάμαι τον εαυτό μου να αρπάζομαι από το χέρι του πατέρα μου και φοβισμένη να τον ρωτάω: «Μπαμπά, γιατί με φτύνουν; Τι έκανα;». Τι τραύμα ήταν αυτό το φτύσιμο! Έχω ζήσει λοιπόν τη διπρόσωπη Ελλάδα. Από την άλλη, ξέρεις κάτι; Η Χρυσή Αυγή έχει κάνει ένα καλό – αν μπορείς να το πεις ποτέ αυτό. Οι Έλληνες που δεν θέλουν με τίποτα να ταυτιστούν με τα πιστεύω της και δεν θέλουν να χαρακτηριστούν φασίστες, προσέχουν περισσότερο τη συμπεριφορά τους απέναντι στους έγχρωμους ανθρώπους. Νομίζω πως οι Έλληνες θέλουν να δείχνουν πως έχουν κάνει την επιλογή τους σε ό,τι αφορά στο ρατσισμό».
Μιλώντας για την καταγωγή της μητέρας της είχε πει: «Η μητέρα μου είναι μιγάδα. Η μητέρα της, η γιαγιά μου, είναι από τη Ρουάντα και ο πατέρας της ήταν ένας ολόξανθος γαλανομάτης Βέλγος. Η μητέρα μου, η οποία γεννήθηκε το ’49, είναι από τα πρώτα παιδιά της αγάπης. Εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορούν στο δρόμο η γιαγιά μου μαζί με τον παππού μου. Αγαπήθηκαν αδιαφορώντας για όλο το κατεστημένο. Από τη δεκαετία του ’60, και ειδικά μετά το ’62 που η Ρουάντα έπαψε να είναι αποικία του Βελγίου, οι συνθήκες καλυτέρευσαν. Η μητέρα μου, ως μιγάδα, έζησε πολύ το ρατσισμό και από τις δύο πλευρές. Στην Αφρική τη θεωρούσαν λευκή και οι Βέλγοι μαύρη. Αλλά κι εγώ… πρόσφατα που πήγαμε στη Αφρική με τη μητέρα μου, λευκή με θεωρούσαν! Το άκουγα και δεν το πίστευα»
Ενώ για τη σχέση με τον πατέρα της, Κώστα Αρζόγλου, είχε περιγράψει: «Είναι πολύ περίεργη. Κάνουμε απίστευτα βαθιές συζητήσεις και όχι στη λογική πατέρα κόρης. Τρέφομαι από τη σκέψη τους. Κάποιες φορές νιώθω μάνα του, άλλες η μεγάλη αδελφή του… δύσκολο να πω ότι νιώθω κόρη του. Αγαπιόμαστε πολύ».