Το κυβερνητικό αφήγημα είναι μεν η λεγόμενη «καθαρή» έξοδος από τα μνημόνια τον Αύγουστο, αλλά ένα ακόμη στέλεχός της χαμήλωσε τον πήχη.
«Δεν θεωρώ ότι ξεμπερδεύουμε έπειτα από τον Αύγουστο», δήλωσε ο Πάνος Σκουρλέτης. «Είναι σαφές όμως, ότι μπορούμε να μιλάμε για μια άλλη μορφή επιτήρησης, χωρίς τον ασφυκτικό έλεγχο που έως τώρα ασκείται», πρόσθεσε ο υπουργός Εσωτερικών, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο».
Απαντώντας σε ερώτηση για το πόση ελευθερία κινήσεων μπορεί να εξασφαλίσει η χώρα, από τον Αύγουστο, ο κ. Σκουρλέτης απάντησε:
«Κοιτάξτε, πιέσεις ασκούνται σε πολλές κυβερνήσεις, αν κι όχι με τον απόλυτο τρόπο που βιώσαμε εμείς. Τελικά είναι κι ένα θέμα δημοκρατίας, στον σύγχρονο καπιταλισμό. Ποιος ελέγχει, τελικά; Οι λαοί ή οι χρηματαγορές; (…). Το σημαντικό μετά τον Αύγουστο είναι το αν η πορεία της οικονομίας, όπως θα έχει εξελιχθεί έως τότε, θα μας δώσει τη διαπραγματευτική δύναμη να ζητήσουμε και να πετύχουμε επανασχεδιασμό των δεσμεύσεων. Διότι, για να το πώς καθαρά, δεν μπορούμε να πάμε με πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για μια πενταετία. Φοβάμαι πως αν συμβεί αυτό, τότε θα υπονομευθούν τα θετικά σημάδια που έχει, ήδη, να επιδείξει η οικονομία μας».
Σχετικά με τις αλλαγές στον τρόπο λήψης απόφασης για κήρυξη απεργίας, στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ο υπουργός Εσωτερικών ανέφερε:
«Φυσικά, εάν συγκρίνουμε με αυτό που ίσχυε ως τώρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι ουδέτερο. Ούτε διευκολύνει, ασφαλώς, τον εργατικό συνδικαλισμό, που είναι γνωστό ότι στον ιδιωτικό τομέα προσκρούει σε πολλά εμπόδια. Είναι όμως πολύ πιο ήπιο από αυτό, για το οποίο πίεζε το ΔΝΤ. Από αυτό που ήθελε και η ΝΔ, αλλά και ο ΣΕΒ, δηλαδή να τεθεί το ΄50%+1’ ως όριο για τη λήψη απόφασης κι όχι μόνο για εξασφάλιση απαρτίας, όπως ορίζει το πολυνομοσχέδιο. Εάν υπήρχε μια άλλη συνδικαλιστική πραγματικότητα, εάν η ΓΣΕΕ και τα Συνδικάτα έχαιραν μεγαλύτερης εκτίμησης, τότε οι εργαζόμενοι θα έδιναν εμπράκτως απάντηση. Πώς; Με μεγάλη συμμετοχή στις συνελεύσεις. Όπως έγινε σε άλλες χώρες, όπου εφαρμόστηκε ο ίδιος περιορισμός. Δυστυχώς, όμως, εδώ η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι διαφορετική».