Αρνητικοί εμφανίζονται οι ξένοι τεχνοκράτες στο ενδεχόμενο παράτασης των προστατευτικών διατάξεων για την πρώτη κατοικία, του γνωστού νόμου Κατσέλη- Σταθάκη, που εκπνέει σε 12 μήνες.
Σχετικό αίτημα δεν έχει υποβληθεί- όχι ακόμα τουλάχιστον- από την ελληνική πλευρά, καθώς ειδικά στη διαπραγματευτική ομάδα γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόλις και μετά βίας κατάφεραν να διασώσουν τις σημερινές διατάξεις, αφού το κλίμα δεν είναι θετικό. Παρά ταύτα, οι αντιδράσεις και στο εσωτερικό της Κ.Ο. εν όψει του κύματος των πλειστηριασμών, που θα «φουσκώνει» μήνα με το μήνα, έχει προβληματίσει την κυβέρνηση και η σκέψη για παράταση του νόμου Κατσέλη- Σταθάκη για έναν ακόμα χρόνο, δηλαδή ως το τέλος του 2019, φαίνεται να γυροφέρνει.
Πληροφορίες από το στρατόπεδο των δανειστών αναφέρουν ότι οι ξένοι τεχνοκράτες παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις σε αυτό το «ευαίσθητο» θέμα, που συνδέεται με το μείζον ζήτημα των «κόκκινων» δανείων και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου των τραπεζών και η πρώτη αντίδραση στο ενδεχόμενο μιας παράτασης του προστατευτικού πλαισίου για την πρώτη κατοικία, είναι αρνητική.
Οι διατάξεις που εκπνέουν το Δεκέμβριο προβλέπουν ότι προστασία πρώτης κατοικίας παρέχεται για όσους έχουν οικογενειακό εισόδημα, που δεν υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης κατά 70%. Έτσι για άγαμο το πλαφόν ορίζεται στις 13.906 ευρώ, για το ζευγάρι στις 23.659 ευρώ, ενώ προβλέπεται προσαύξηση 5.714 ευρώ για κάθε παιδί, με «ταβάνι» τις 40.800 ευρώ. Η αξία της κύριας κατοικίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 180.000 ευρώ για άγαμο, τις 220.000 ευρώ για ζευγάρι, με προσαύξηση 20.000 ευρώ για κάθε παιδί και «ταβάνι» τις 280.000 ευρώ.
Πάγια θέση των δανειστών είναι ότι πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα της η κουλτούρα του κακοπληρωτή, αν και αναγνωρίζουν ότι η οικονομική κρίση κατέστησε αφερέγγυους χιλιάδες δανειολήπτες, χωρίς δική τους υπαιτιότητα. Παρά ταύτα, θεωρούν ότι οι ρυθμίσεις που παρέχονται από τις τράπεζες, μέσω του Κώδικα Δεοντολογίας, είναι επαρκείς για να καλύψουν τέτοιες υποθέσεις, πόσο μάλλον όταν η αντιμετώπιση δεν είναι οριζόντια αλλά κατά περίπτωση (ad hoc), φτάνοντας ακόμα και στη μερική ή ολική διαγραφή δανείων.
Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να πιεί μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι των πλειστηριασμών και να αναλάβει το σχετικό πολιτικό κόστος, τρέμοντας στην ιδέα να υπάρξουν και «ατυχήματα» ήτοι να βγουν στο «σφυρί» και ακίνητα μικρομεσαίων νοικοκυριών. Ο βαθμός κινδύνου ανεβαίνει από τη στιγμή που δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει ανάλογη προστατευτική διάταξη για την πρώτη κατοικία, για οφειλές προς το Δημόσιο, που λίαν συντόμως θα χρησιμοποιεί, επίσης, το «εργαλείο» των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Επί της ουσίας, η μόνη ασφαλιστική δικλείδα αυτή τη στιγμή είναι οδηγίες του 2010, με βάση τις οποίες οι έφοροι οφείλουν να κατάσχουν ακίνητα- ακόμα και κύρια κατοικία- αλλά να μην προχωρούν σε πλειστηριασμό, εφόσον διαπιστώνουν ότι πρόκειται για κύρια κατοικία.