O «Τατουατζής του Αουσβιτς» -Η ιστορία αγάπης στο κολαστήριο των Ναζί [εικόνες]

Ριγέ στολή, ξυρισμένα κεφάλια και πράσινα νούμερα. Οι φυλακισμένοι στο Αουσβιτς ήταν απλά ένας αριθμός που γραφόταν στον πήχη του χεριού τους.

«Ο φυλακισμένος 32407 πάλευε να κοιτάξει τους συγκρατούμενούς του καθώς τους τρυπούσε με την βελόνα για να γράψει τους αριθμούς. Η ντροπή για τον Lale Sokolov ήταν μεγάλη, καθώς έγινε ο τατουατζής του Αουσβιτς και εργαζόταν υπό τον τρομακτικό έλεγχο του «Αγγέλου του Θανάτου», Γιόζεφ Μένγκελε.

Καθώς τρυπούσε τον βραχίονα του τελευταίου με τους αριθμούς 34902, ο Sokolov κοίταξε ψηλά και ένιωσε τα μάτια ενός 18χρονου κοριτσιού. Το όνομά της ήταν Gisela Fuhrmannova, ή απλά Gita, η οποία του έδωσε ελπίδα μέσα στη φρίκη».

Η συγγραφέας Χέθερ Μόρις περιγράφει την ιστορία του Lale Sokolov, ο οποίος πέθανε το 2006, μέσω του βιβλίου «The Tattooist of Auschwitz».

Η ιστορία του Lale ξεκινά όταν έφτασε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το 1942, στα 26 του χρόνια, ως Εβραίος της Σλοβακίας.

Αρχικά, στάλθηκε να φτιάχνει νέα συγκροτήματα κοιτώνων, ωστόσο, κόλλησε τύφο. Ενας συγκρατούμενός, ο Pepan, τον πήρε υπό την προστασία του και τον έκανε βοηθό του. Ο Lale ήταν πλέον βοηθός τατουατζή.

Οταν ο Pepan εξαφανίστηκε, ο Lale έγινε ο «Τατουατζής του Αουσβιτς», χαράσσοντας αριθμούς στο δέρμα των κρατουμένων.

Μέσα στο κολαστήριο, ο Lale γνώρισε την αγάπη στο πρόσωπο της Gita, με την οποία συναντιόντουσαν κρυφά. Αρχικά, η νεαρή κοπέλα δεν έδειχνε καμία τρυφερότητα, καθώς είχε χάσει κάθε ελπίδα για επιβίωση. «Είχε έντονες αμφιβολίες. Δεν έβλεπε κανέναν μέλλον», λέει η συγγραφέας. «Εκείνος, βαθιά μέσα του πάντα ήξερε πως κάτι θα γίνει και θα ζήσει», προσθέτει.

Ο Lale εκμεταλλεύτηκε τη θέση που είχε στο στρατόπεδο και εξασφάλιζε επιπλέον μερίδες φαγητού για τους συγκρατούμενούς του. Αυτό, ωστόσο, του κόστισε. Οταν τον έπιασαν, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. Απειλούταν συνεχώς και μάλιστα από τον ίδιο τον Μένγκελε, ο οποίος ήταν διαβόητος για τα πειράματα που έκανε σε ανθρώπους και τους οδηγούσε στον θάνατο.

«Πολλές φορές, πήγαινε δίπλα στον Lale, σφυρίζοντας, και τον τρομοκρατούσε: “Μια μέρα θα σε πάρω”», αναφέρει η Μόρις.

Το 1945, όταν οι Ναζί άρχισαν να μετακινούν φυλακισμένους πριν έρθουν οι Ρώσοι, η Gita έφυγε. Ο Lale την έχασε και σχεδίασε τη δική του απόδραση. Οταν τον μετέφεραν στο Μαουτχάουζεν, δραπέτευσε κολυμπώντας στον Δούναβη μεταξύ γερμανικών και ρωσικών στρατευμάτων. Πουλώντας κοσμήματα που είχε κλέψει από φρουρούς, επέστρεψε στην πατρίδα του. Εκεί, βρήκε μόνο την αδελφή του.

Ετσι, αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι την Μπρατισλάβα, θέλοντας να βρει την Gita. Περίμενε για εβδομάδες στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, όμως, μάταια. Τελικά, θέλησε να συμμετάσχει στην προσπάθεια του Ερυθρού Σταυρού και εντελώς τυχαία βρήκε την αγάπη της ζωής του μπροστά του. Την παντρεύτηκε αμέσως και μετακόμισαν στην Αυστραλία, όπου πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους. Στη Μελβούρνη δημιούργησαν οικογένεια και επιχείρηση και το 1961 έκαναν έναν γιο, τον Γκάρι.

«Αυτός ο άνθρωπος, ο τατουατζής από το πιο άθλιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, κράτησε το μυστικό του με την εσφαλμένη πίστη ότι είχε κάτι να κρύψει», αναφέρει η συγγραφέας.

Οταν η Gita πέθανε το 2003, στα 73 της χρόνια, ο Lela αισθάνθηκε έτοιμος να μιλήσει. Και είπε την ιστορία του.

«Τον Ιούλιο του 1942, ο Lale, ο φυλακισμένος 32407, παρηγόρησε μια νεαρή κοπέλα την ώρα που της χάραζε τον αριθμό 34908 στο χέρι. Το όνομά της ήταν Gita, η οποία του χάραξε το τατουάζ της αγάπης στην καρδιά για πάντα».

Πηγή: Mirror

Φωτογραφίες: AP & Mirror