Είκοσι πέντε χρόνια καριέρας και επιτυχίας. Δεκάδες τραγούδια, εμφανίσεις, συναυλίες. Ο Αντώνης Ρέμος παραμένει κυρίαρχος της νύχτας και της διασκέδασης, ένας καλλιτέχνης οικείος και αγαπητός - πρώτος στη λίστα του ελληνικού airplay και φέτος με το τραγούδι «Σπασμένα κομμάτια της καρδιάς».
Και τονίζει ότι τραγουδά με τον ίδιο τρόπο για κάθε κοινό, απαντώντας έτσι και σε όσους επικρίνουν ορισμένες επιλογές του. Και θυμίζει τη φράση του Μπομπ Ντίλαν: «Επειδή μ' αγαπάτε, δεν σημαίνει ότι σας ανήκω κιόλας»...
- Αλήθεια, κύριε Ρέμο, τι είναι πιο δύσκολο: να φτάσεις ή να μείνεις ψηλά;
«Και τα δύο έχουν τεράστιο βαθμό δυσκολίας. Είναι δύσκολο να γίνεις, να φτάσεις, αλλά μπορείς να φτάσεις και από έναν παράγοντα τύχης. Το να μείνεις όμως, απαιτεί δουλειά, σοβαρότητα, ακεραιότητα, ευθύνη. Να επωμίζεσαι τις ευθύνες σου, να είσαι σωστός επαγγελματίας. Χωρίς να σημαίνει ότι κι αν τα κάνεις όλα αυτά, θα μείνεις ψηλά. Γιατί κι εδώ παίζει η τύχη έναν ρόλο, αλλά μικρότερο.
»Ειδικά τώρα, έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο για τα νέα τα παιδιά που φροντίζουν να γίνουν και όχι να μείνουν. Εγώ πήρα πολύ σημαντικά στοιχεία από όλους τους δασκάλους μου. Εμαθα. Ημουν αυτός που άκουγε με τα αφτιά, με το στόμα και την καρδιά ανοιχτά, με το μυαλό και τα μάτια, με όλες τις κεραίες μου».
- Χρωστάτε πολλά στη μητέρα σας, έχετε πει...
«Τον σεβασμό και την εκτίμηση τα παίρνεις από το σπίτι σου. Η μάνα μου, γιατί με τη μάνα μου μεγάλωσα _με τον πατέρα μου διαχωρίστηκαν οι δρόμοι μας όταν ήμουν μικρός, μου έμαθε πολλά. Πήγαινε παραδουλεύτρα σε σπίτια για να μας μεγαλώσει την αδελφή μου κι εμένα. Κι έτσι έμαθα να τιμώ τον ιδρώτα και τον κόπο, έμαθα να είμαι περήφανος. Οπως έμαθα να μην θέλω να κάνω τον άλλο να αισθάνεται άσχημα. Ο σεβασμός είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Κι αυτό είναι που θέλω να μάθω στην κόρη μου: Να αγαπάει και να σέβεται».
- Και τώρα απολαμβάνετε να προσφέρετε στη μάνα σας, φαντάζομαι...
«Ναι, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο “ναρκωτικό” από το να κάνεις ευτυχισμένους τους άλλους, να τους δίνεις χαρά».
- Κάθε βράδυ στην πίστα συμβαίνει αυτό;
«Πολλά βράδια το αισθάνομαι αυτό, κι ας μην ξεκινάει κάθε βράδυ με τον ίδιο τρόπο. Αλλά στις πέντε-έξι το πρωί που τελειώνω το πρόγραμμα και βλέπω ότι τα πράγματα πήγαν καλά, νοιώθω μια ψυχική γαλήνη».
- Eχετε κάθε βράδυ κέφι;
«Υπάρχει περίπτωση να έχω κάθε μέρα κέφι; Οχι βέβαια. Χτίζεται σιγά-σιγά με τον κόσμο. Ρίχνω λίγα ξύλα στη φωτιά, λίγο βενζίνη, αλλού φουντώνει, αλλού όχι, μέχρι να ανάψει».
- Επαιξαν και παίζουν μεγάλο ρόλο τα τραγούδια σας;
«Φυσικά, οι επιλογές των τραγουδιών. Εκτός ελάχιστων περιπτώσεων που είπα κάποια ευκολόπεπτα τραγούδια, είχα μεγάλη ευλογία και χαρά να συναντήσω μεγάλους συνθέτες και να μου εμπιστευτούν τα τραγούδια τους. Τραγούδια που αγάπησε ο κόσμος και τα έκανε soundrack της ζωής τους. Νοιώθω ευλογημένος και τυχερός».
- Σαν ένα πάρε-δώσε με τους συνθέτες...
«Συνάντησαν κι άλλους σαν κι εμένα. Το θαύμα θέλει δύο _όπως λέει ο φίλος μου ο Γιώργος Κυβέλος. Κι έτσι έγιναν όλα αυτά τα μικρά θαύματα».
- Ποια ήταν τα μουσικά σας ακούσματα;
«Ακουγα τα πάντα. Από την ξένη μουσική σκηνή της εποχής μου, τα ΄80, ως τα πιο ωραία λαϊκά και ερωτικά τραγούδια που συνάντησα, κυρίως αυτά, όπως τον Μπιθικώτση και τον Καζαντζίδη, που ήταν σύμβολα της λαϊκής μουσικής Ο πλούτος μας όμως έχει βγάλει και φωνές όπως ο Αγγελόπουλος, ο Στράτος Διονυσίου, η Σωτηρία Μπέλλου, που με κάθε νότα τους αγγίζουν την ψυχή του ακροατή. Και όλους αυτούς τους άκουγαν και ξένοι _από το Ισραήλ, την Τουρκία, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, γιατί άγγιζε το συναίσθημα. Στο Ισραήλ υπάρχει τραγουδιστής που μιμείται τόσο καλά τον Καζαντζίδη που δεν το πιστεύεις...».
- Πώς στραφήκατε στους ξένους;
«Δεν είμαι μόνον εγώ. Είναι κι άλλοι. Είναι διεθνείς σχέσεις αυτές. Η απομόνωση είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο _γι΄αυτό και η απομόνωση στη φυλακή είναι η πιο σκληρή τιμωρία. Δεν απομονώνω τον εαυτό μου από τα διεθνή _ψάχνομαι και ψάχνω. Εχω ανοίξει ένα δίκτυο με γνωριμίες από την Ανατολή ως τη Δύση».
- Από εκεί πιστεύετε ότι προκύπτει η κριτική που σας ασκείτε;
«Εντάξει, αλίμονο... Στη ζωή όλοι έχουμε έναν ρόλο. Κι αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι ότι ο πιο καλός ρόλος για τον καθένας μας, είναι ο εαυτός του, γιατί είναι ο μόνος διαθέσιμος. Ολοι οι άλλοι ρόλοι γύρω μας είναι πιασμένοι από κάποιον άλλον _άλλος ως ηγέτης, άλλος ως στρατιώτης, ως παράσιτο, ως βδέλλα που πίνει το αίμα των άλλων, άλλος ως τοξικός κι άλλος ως βάλσαμο».
- Και ο δικός σας;
«Να επουλώνω, κατά κάποιο τρόπο, τις ψυχικές πληγές κάποιων ανθρώπων μέσα από τα τραγούδια μου. Και να μπορώ να προσφέρω χαρά στον συνάνθρωπό μου. Ο ρόλος μου στην κοινωνία είναι βοηθητικός _νοιώθω ευλογία κάθε φορά που δίνω χαρά ή βοηθάω έναν άνθρωπο. Οχι ότι δεν θα έχω κάνει κακό σε κάποιους, αλλά αθελά μου. Ηθελημένα, ποτέ».
- Ποιοι και γιατί ενοχλούνται;
«Δεν μπορώ να μπω στη λογική το καθενός... Αλλος ο κόσμος ο δικός μου κι άλλος στη ματιά του κόσμου, όπως έχει γράψει και ο Σταμάτης Σπανουδάκης».
- Εχετε μετανιώσει για πράγματα που έχετε κάνει ή πει;
«Δεν έχω μετανοιώσει, αλλά σίγουρα έχουν παραποιηθεί πολλές κουβέντες μου. Για να μην αναφερθώ για χιλιοστή φορά στην ιστορία με τον Σόιμπλε και για όσα είπα εκείνο το βράδυ στη Μύκονο. Επεσαν όλοι να με φάνε, ότι έβρισα τους ανάπηρους. Με πήραν από συλλόγους ΑΜΕΑ, αδιανόητα πράγματα.
»Πρώτα γελάς αλλά μετά, με την έκταση που παίρνουν τα πράγματα, προβληματίζεσαι. Η στη συναυλία με τη Μαρινέλλα στην Πέτρα, που μίλησα για “κότες” και πιάστηκαν από αυτό. Ο καθένας έχει μια λογική παραλογισμού. Δεν μπορώ εγώ να εξηγήσω στον καθένα... Αρκεί να μην μου κάνει άμεσα κακό. Μια τοξική κουβέντα, όμως έμμεσα, ναι, θα μπορούσε να κάνει κακό».
- Mήπως είναι ο τρόπος που τα λέτε;
«Ο καλλιτέχνης έχει μέσα του τη λάβα της ψυχής του και όταν θέλει να εκφραστεί μπορεί να πει μεταφορικά κάποιες έννοιες που φαίνονται μεγάλες, για να πιάσει πολύ κόσμο....».
- Μα διαχωρίζεται ο άνθρωπος από τον καλλιτέχνη;
«Σωστό αυτό - το έχει πει και ο Μπομπ Ντίλαν αυτό. Επειδή μ' αγαπάτε, δεν σημαίνει ότι σας ανήκω κιόλας. Επειδή ο καλλιτέχνης τραγουδά και μας συγκινεί, δεν μας ανήκει κιόλας ώστε να θέλουμε να τον τιμωρήσουμε όταν πει κάτι που δεν μας αρέσει. Ενα από τα χαρακτηριστικά του έλληνα είναι και η κοντή μνήμη του. Η είναι πολύ κοντή ή είναι μεγάλη.... Κανένα μέτρο. Σε ένα βράδυ διαγράφουμε και την επομένη το ξεχνάμε».
- Μου θυμίζετε λίγο την περίπτωση του Λάκη Λαζόπουλου...
«Ο Λάκης είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους της τέχνης του τόπου μας. Τον λατρεύω. Εχω μεγαλώσει μαζί του, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι πιτσιρικάς εγώ - μαζί μεγαλώσαμε. Από εκεί και πέρα, είναι άλλο όταν μέσα από τη δουλειά μας εκφέρουμε γνώμη, σαν, για παράδειγμα, να πω εγώ ένα τραγούδι και να καλώ τον κόσμο να βγει στον δρόμο να τα σπάσει όλα. Αν δηλαδή μέσα από τη δουλειά μου προσπαθήσω να υποκινήσω και να διαμορφώσω μια άποψη και μια γνώμη. Εκεί πιστεύω ότι έκανε λάθος ο Λάκης. Αλλά και πάλι η δουλειά του δεν είναι να τα λέει από το σανίδι ή από την τηλεόραση; Από που να τα έλεγε; Ετσι ένοιωθε και καλά έκανε. Αλλά θεωρώ ότι εκεί έγινε η σύγχυση: Οταν θέλησε να περάσει πράγματα μέσα από τη δουλειά του, γιατί έτσι πίστευε».
- Εχουμε ποινικοποιήσει τον πλούτο;
«Πιστεύω ότι πρέπει να μπούμε στη διαδικασία, εμείς οι ίδιοι, μέσα μας, να ποινικοποιήσουμε την αυθαιρεσία μας, δηλαδή την ευκολία με την οποία ισοπεδώνουμε τους γύρω μας. Αυτό θέλει δουλειά από τον καθένα, μέσα του. Να μην είμαστε ισοπεδωτικοί. Να αφήνουμε λίγο τον χρόνο... Να μην λέμε εν βρασμώ τα πράγματα. Να δουλέψουμε την ψυχολογία μας και να κάνουμε προπόνηση με τον εαυτό μας. Εχουμε σταματήσει να κοιτάμε τον εαυτό μας και μιλάμε μόνον για τους άλλους».
- Εσείς κάνετε αυτοκριτική;
«Ναι, εγώ κάνω αυτοκριτική, για την εμφάνισή μου, τα κιλά μου, την υγεία μου, για τον τρόπο που φέρομαι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να κάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου μια ώρα την ημέρα, και να του μιλάς για σένα και όχι για τους άλλους. Ολα από εκεί ξεκινάνε. Ετσι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι ψηφοφόροι, καλύτεροι Έλληνες, καλύτεροι για τον τόπο μας»
- Ανησυχείτε για το μέλλον της χώρας μας;
«Φυσικά. Τη μία ξυπνάω και λέω ότι έρχεται το τέλος της Ελλάδας, ότι πάμε για φούντο και μας τα παίρνουν όλα και την άλλη ξυπνάω κι έχω κάποιες ελπίδες ότι δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα.
»Λέω όμως ότι το πρόβλημα και η λύση είναι μαζί. Το θαύμα και η κατάρα πάλι μαζί είναι. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας. Να έχουμε τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή μας ανοιχτή και τα κλείσουμε από θυμό, οργή, και κακία».
- Ποιοι φταίνε; Οι πολιτικοί;
«Αυτά τα λέω στην παρέα μου. Γιατί να το κάνω δημόσια; Για να υποστώ όλο αυτό; Είναι καλό να αναλωνόμαστε καθημερινά και να λέμε τα κακώς και τα καλώς κείμενα του τόπου; Ο ένας να βρίζει ή να αποθεώνει τον άλλον; Χρειάζεται μια ηρεμία και μια κανονικότητα η ζωή μας. Εχουμε χάσει την κανονικότητα. Το ξέρω, το έζησα. Αυτή η κανονικότητα ανετράπη με τις τεχνολογικές εξελίξεις και μετά με την υπερβολή, τις φούσκες, το σκάσιμο της φούσκας και την προσπάθεια να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε. Αυτή η πορεία μας έχει αποσυντονίσει όλους».
- Ποια είναι η δική σας φούσκα;
«Η μεγαλύτερη φούσκα της ζωής μου και από τις λίγες φορές που πιστεύω ότι καβάλησα το καλάμι ήταν όταν ανέλαβα τον Ηρακλή. Πίστευα ότι μπορούσα να τα καταφέρω από την αγάπη μου και μόνο για την ομάδα και από την δύναμή που νόμιζα ότι είχα. Ελεγα ότι εγώ χτυπάω την πόρτα και μπορώ να μιλήσω με όλους, πρωθυπουργούς, υπουργούς. Ηταν μια ουτοπία, μια παράνοια. Εφαγα τα μούτρα μου. Ηταν ένα τεράστιο χαστούκι. Δεν έχω κάνει πολλές τρέλες στη ζωή μου. Τα χρήματα δεν ήταν για μένα αυτοσκοπός αλλά μέσον για να κάνω καλύτερη τη ζωή των δικών μου και κάποιων άλλων, να βοηθάω. Πάντα ήθελα να έχω κάποια χρήματα στην μπάντα ώστε αν χρειαστεί να είμαι δίπλα τους».
- Εσείς δεν έχετε κάνει πράγματα μόνο για τα λεφτά;
Φυσικά και έκανα πράγματα για τα χρήματα. Μετά τον Ηρακλή, το 2010, τα περισσότερα που έκανα την επταετία που μεσολάβησε ήταν αποκλειστικά για τα χρήματα. Τα τελευταία χρόνια έχω λίγο χαλαρώσει από αυτή τη θηλιά στον λαιμό μου. Δεν πούλησα τρέλα. Τα κατάφερα: Με τη δουλειά μου. Σε βάθος χρόνου μπορώ να πω ότι βγήκα σχεδόν αλώβητος»....
- Οι συναυλίες στη Μύκονο και την περασμένη εβδομάδα στην Κουρσεβέλ λειτουργούν αρνητικά για σας;
«Οχι. Γιατί; Καλό μου έκαναν. Το οικονομικό δεν είναι άλλο. Δεν σημαίνει ότι επειδή τραγουδάω εκεί, έχω άλλα μέτρα. Τη δουλειά μου κάνω».
- Εξαιτίας του κοινού, ίσως;
«Εχει σημασία ποιο είναι το κοινό μου; Γιατί προβάλλεται συνέχεια η εικόνα ότι το κοινό μου είναι οι πλούσιοι Σαουδάραβες, οι Λιβανέζοι, και δεν είναι οι χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι που έρχονται στις συναυλίες μου. Τον Ρέμο δεν τον βλέπουν μόνον οι πλούσιοι. Αν με έβλεπαν μόνον οι πλούσιοι, μάλιστα. Αλλά δεν έχω επιλέξει να τραγουδάω σε αυτούς που μου ανοίγουν σαμπάνιες. Τη μια είμαι στην Κουρσεβέλ και την άλλη σε ένα ανοιχτό στάδιο με δέκα χιλιάδες κόσμο. Τη μια στη Μύκονο και την άλλη με επτά ευρώ εισιτήριο στην Καβάλα. Μια χρονιά έφυγα από τη Μύκονο, όπου είχα φάει καταιγισμό αρνητικής κριτικής, και την επόμενη πήγα σε συναυλία με ρετσίνα. “Ηρθε η ώρα της ρετσίνας”, τους είπα. Από τη σαμπάνια στη ρετσίνα».
- Εσείς πού ανήκετε;
«Εμένα δεν μου αρέσει το αλκοόλ. Δεν μου αρέσει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εγώ αισθάνομαι καλά όταν μπορώ και κάνω χαμογελαστούς ανθρώπους από κάτω, είτε είναι δισεκατομμυριούχοι είτε είναι άνθρωποι του κόπου και του μόχθου. Δεν ξεχωρίζω αν πρέπει να τραγουδήσω καλύτερα στον εκατομμυριούχο ή στον άλλον...
»Δυστυχώς, κι αυτό είναι το κακό των τελευταίων χρόνων, κάποιοι κύκλοι υποθάλπτουν και πυροδοτούν τις κοινωνικές και ταξικές διαφορές, ακόμα και τις κομματικές. Κι εγώ σ΄αυτό το παιχνίδι δεν μπαίνω. Γιατί ταϊζει την κοινωνία μας με μίσος και οδηγεί, είναι βέβαιο, σε εμφύλιο. Λοιπόν παιδιά να συνέλθουμε και να καταλάβουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε τον ταξικό πόλεμο και να βγάλουμε τις τοξικές ιδέες μέσα στο μυαλό των Ελλήνων. Ολα αυτά τα υποκινούν κάποιες μικρές ομάδες...»
- Τι εννοείτε δηλαδή;
«Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι υποκινούμενα από κάποια κέντρα. Εχουν μπει μέσα χαμένα παιδιά, χαμένα μυαλά, χαμένα στον κόσμο τους, που βρήκανε μέσω του ίντερνετ και ονομάζουν κάποιες πράξεις τους, πράξεις αντίστασης, ενώ είναι καθαρά ποινικές και κάνουν μαγκιές και δημιουργούν το ταξικό μίσος.
»Στο τέλος, γιατί πάντα στο τέλος έρχεται ο λογαριασμός, θα πληρώσουμε κι εμείς αλλά θα πληρώσουν κι αυτοί. Προς το παρόν την πληρώνει ο κόσμος....»
- Αλήθεια, σηκώσατε, όπως είπατε, το λάβαρο της ελληνικής διασκέδασης στην Κουρσεβέλ; Μα το λάβαρο;
«Ναι το είπα, αλλά δεν είμαι και ο Παπαφλέσσας της ελληνικής επανάστασης. Μεταφορικά το είπα. Το να κάνεις μια ελληνική βραδιά και να τρως μια χωριάτικη σαλάτα με γνήσια ελληνική φέτα και φρέσκο ψάρι της ημέρας - ασχέτως τιμής, εκεί πάνω, στις Γαλλικές Αλπεις, το θεωρώ πολύ όμορφο και τιμητικό ότι φτάσαμε να κάνουμε μια ελληνική βραδιά σε ένα τέτοιο θέρετρο.
»Ναι, ήταν κυρίως έλληνες αλλά και πολλοί ξένοι. Πράγματι στην Κουρσεβέλ δεν μπορεί να πάει ο καθένας. Αλλά γιατί να είναι έγκλημα ένας που έχει καταφέρει να κάνει χρήματα να πρέπει να απολογηθεί στο ευρύ κοινό γιατί έχει χρήματα, γιατί έχει πετύχει στη δουλειά του και γιατί πάει και τα ξοδεύει.
»Οποιος δεν θέλει να καταλάβει δεν καταλαβαίνει, το ίδιο και ο κακοπροαίρετος. Η αδιαφορία και το πάω παρακάτω είναι η μόνη μου απάντηση».
- Μετά από είκοσι πέντε χρόνια, έχετε αγωνία για τη συνέχεια στη δουλειά σας;
«Οχι, αγωνία δεν έχω. Εχω, πράγματι, 25 χρόνια πορείας. Η μόνη μου έννοια, η ουσιαστική μου έννοια, είναι να δω το παιδί μου να μεγαλώνει. Θα είμαι ευτυχισμένος να μπορέσω να τη δω να πετύχει σε ό,τι ονειρεύεται. Κι όπου μπορώ να τη βοηθήσω. Αλλά δεν θα την πιέσω σε τίποτα. Μακάρι να μην ακολουθήσει τον δικό μου δρόμο, αλλά αν τον ακολουθήσει, θα είμαι δίπλα της.
»Τώρα για τη συνέχεια τη δική μου αφήνω την κρίση μου και το ένστικτό μου να λειτουργήσουν, όπως λειτουργούν όλα αυτά τα χρόνια και με έχουν φέρει ως εδώ που με έχουν φέρει. Χωρίς παροξυσμό, χωρίς να φοβάμαι μη χάσω».
- Εχετε ένα απωθημένο, μια κρυφή επιθυμία;
«Θα΄θελα να τραγουδήσω με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που δεν μπόρεσα ούτε να γνωρίσω. Αλλά η ζωή μου έφερε τη Μαρινέλλα, με την οποία όχι απλά τραγουδήσαμε μαζί αλλά είμαστε κοντά και αγαπημένοι _την λατρεύω και με αγαπάει, σαν να είμαστε οικογένεια».
- Δύσκολη η ζωή της νύχτας;
«Δύσκολο είναι κάτι που κάνεις με το ζόρι ή από υποχρέωση. Εγώ δεν δούλεψα τη νύχτα από υποχρέωση. Αγαπούσα πάντα τη νύχτα, το ωράριο, τον κόσμο της νύχτας - γιατί δεν είναι μόνον οι κακοποιοί και οι εγκληματίες. Ο κόσμος της νύχτας είναι και τα αστέρια και τα φώτα, είναι και η ηρεμία που έχουν οι δρόμοι».
- Δεν σας λείπει το φως της ημέρας;
«Δεν χάνω τη μέρα. Εχω την ευλογία της επιλογής, κι έτσι τις υπόλοιπες μέρες που δεν δουλεύω απολαμβάνω τη μέρα. Αλλά επειδή έχω μεγαλώσει με τη νύχτα, από παιδί, αν καμιά φορά ξυπνήσω νωρίς, μου φαίνεται ατέλειωτη η μέρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κι όταν πω ότι θα κοιμηθώ νωρίς, δηλαδή στη μία ή στις δύο τη νύχτα, ξυπνάω από τις επτά το πρωί και είμαι ....άρρωστος».
- Είναι το βιολογικό σας ρολόι πια...
«Από τα δώδεκα που γυρίσαμε από τη Γερμανία και χώρισαν οι δικοί μου, ξεκίνησα να κάνω δουλειές του ποδαριού, πολλές από τις οποίες είχαν μέσα νύχτα. Ταβέρνες, σουβλατζίδικα, παιδί για όλες τις δουλειές, σερβιτόρος σε ντισκοτέκ, τελείωνα δύο-τρεις το πρωί. Το ξενύχτι ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου. Ηταν ο φυσικός μου χώρος, το φυσικό μου περιβάλλον. Γι΄ αυτό ήμουν γεννημένος».
- Εκείνο το παιδί που δούλευε τη νύχτα μπορούσε να δει τον Αντώνη Ρέμο που είστε σήμερα;
«Περάσανε τριάντα πέντε χρόνια. Οχι, δεν το έβλεπα, αλλά το ονειρευόμουν. Να πετύχω στο τραγούδι, ναι το ονειρευόμουν. Αλλά μερικές φορές η ζωή είναι πολύ πιο μεγάλη και πιο γενναιόδωρη από κάθε φαντασία...».
***************************************
Ο Αντώνης Ρέμος εμφανίζεται στο Αθηνών Αρένα κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Μαζί του η Ελένη Φουρέιρα