Η Μιμή Ντενίση δεν κατατάσσεται πουθενά. Διαχρονικά παρούσα στο θέατρο, με πολλούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς, συνεχίζει μια πορεία που αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς εξελίσσεται. Παραστάσεις, έρωτες, άντρες, κόντρες, επιτυχίες σκιαγραφούν το πορτραίτο μιας γυναίκας με ένα ισχυρό «εγώ», που όπως παραδέχεται, «έχει πια υποχωρήσει». Εκ βαθέων.
«Από μικρή, το δικό μου εγώ, ήταν ότι θα κάνω κάτι, χωρίς να ξέρω τι. Ενώ δεν είμαι ανταγωνιστική ούτε ζηλιάρα, είχα πάντα μέσα μου την αίσθηση ότι πρέπει να είμαι κάτι στο σχολείο, να ξεχωρίζω, να είμαι καλή στη δουλειά μου.
Νομίζω ότι σε όλα αυτά έπαιξε ρόλο ότι στο σπίτι μου ήταν όλοι πολύ μορφωμένοι, γονείς και παππούδες. Παλιά όταν λέγαμε ότι μια οικογένεια είναι αστική, εννοούσαμε με μόρφωση και αγωγή, εύπορη μεν αλλά όχι νεόπλουτη. Σήμερα, ο καθένας που βγάζει λεφτά δεν σημαίνει ότι είναι και αστός. Αλλωστε η αστική τάξη πάει να διαλυθεί τελείως στην Ελλάδα.
Ζούσα σ’ αυτό το περιβάλλον, με τρόπους, αγωγή, διαβάσματα. Ο παππούς μου δεν μου έλεγε παραμύθια, αλλά διηγήσεις από τη Σμύρνη. Ημουν κι ένα παιδί με φαντασία που από τότε έλεγε ιστορίες... Οι γονείς μου δεν ήταν της νοοτροπίας να επιβραβεύουν τον καλό βαθμό -τον θεωρούσαν αυτονόητο. Αλλά δεν με δυσκόλεψε όλο αυτό, ούτε την αδελφή μου. Εκείνη, ακολούθησε με επιτυχία τον δικό της δρόμο στο Πανεπιστήμιο. Κανείς δεν μας πίεσε πολύ. Ημουν και πολύ άτακτο παιδί, και στο Δημοτικό, στο σχολείο της Αντιγόνης Μεταξά, της Θείας Λένας και στο Γυμνάσιο, στο Pierce».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Μιμής Ντενίση και δείτε τη φωτογράφιση στο σπίτι της, στο Bovary.gr