Η Μάνια Παπαδημητρίου θυμάται την ημέρα που ο 31χρονος ηθοποιός Κωνσταντίνος Παπαχρόνης σκοτώθηκε σε τροχαίο [εικόνες]

Με μια δημόσια ανάρτησή της στο Facebook, η Μάνια Παπαδημητρίου θέλησε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους τις αναμνήσεις της με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, που σκοτώθηκε το 2008 σε τροχαίο, λίγες ημέρες πριν το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου…

«Και ήμασταν σε μια παράσταση με τον Κωνσταντίνο που έγινε τεράστια επιτυχία. Αυτό που λέμε ΜΠΑΜ !!!! Και όλοι βραβευτήκαμε με μεγάλα βραβεία εκτός από τον Κωνσταντίνο γιατί λέει τον έβρισκαν μεγάλο σε ηλικία για το Χορν και μικρο για το μεγάλο βραβείο. Και μετά πέθανε ο διευθυντής του θεάτρου και ο καινούριος δεν ανέβασε ξανά την παράσταση, όπως ήταν προγραμματισμένο, παρά έδωσε τα δικαιώματα της αλλού!! Χωρίς καν να κρατήσει το αναγκαίο τρίμηνο που προέβλεπε το συμβόλαιο των έργων του εθνικού. Και η παράσταση παιζόταν απέναντι μας, ως η επιτυχία που συνεχίζεται από άλλους ανθρώπους. Και μια μέρα παίρνω ένα ταξί να πάω στο θέατρο που έπαιζα και μου λένε ότι πάνε να δουν τον Παπαχρόνη και την Παπαδημητρίου στο Γάλα. Και εγώ τους είπα ότι εγώ είμαι η Παπαδημητρίου και παίζω αλλού αλλά δεν με πίστεψαν. Και μια μέρα βλέπω στο δρόμο τον Κωνσταντίνο και μου λέει: Ρε μαλάκα δεν νιώθεις σαν να μην υπάρχεις;;». Κάποιους μήνες ή ένα χρόνο μετά ο Κωνσταντίνος έφυγε στ’ αλήθεια και ένιωσα την πιο μεγάλη οργή που είχα νιώσει στη ζωή μου. Λίγες μέρες μετά στη γειτονιά μου δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και η οργή μου ενώθηκε με των δεκαπεντάχρονων παιδιών για έναν παράξενο λόγο. Και στήριξα τη δύναμη των φωνών τους, αλλά όχι τις καταστροφές της πόλης μου. Μόνο που η οργή, όταν είσαι 15 χρονών, δεν είναι σαν τη δική μας των μεγάλων που ξέρει να μπαίνει σε κουτάκια και να γίνεται χαμόγελο. Η οργή των παιδιών δεν μαζεύεται καμιά φορά.

Και σήμερα που είναι η επέτειος του θανάτου του Κωνσταντίνου θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη μνήμη μου. Γιατί είναι αναγκαίο να καταγράφονται οι ιστορίες των ανθρώπων και των θεάτρων.
Ευχαριστώ τον Νίκο Μαστοράκη και βέβαια τον Νίκο Κούρκουλο, που δεν υπάρχει πια, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστώ πάνω στη σκηνή με αυτόν τον αληθινό Πρίγκιπα τον Κωνσταντίνο που δεν υπάρχει πια. Και ελπίζω να νιώθουν πολύ άσχημα εκείνοι που ξαστόχησαν να τον βραβεύσουν όταν του έπρεπε. Ενώ βραβεύουν με μεγάλη ευκολία οποίον θέλουν, όποτε τους βολεύει να το κάνουν.
Μετά την ενασχόληση μου με την πολιτική άρχισα να καταλαβαίνω μερικά πράγματα καλύτερα από την άλλη πλευρά των κλειστών γραφείων και ξέρω πια πώς να παλέψω για να μην ξανασυμβούν τέτοιου είδους αδικίες απέναντι στους ανθρώπους, στην τέχνη και στη ζωή.

Κι όσο περνάει απ’ το χέρι μου θα το κάνω μέχρι να πεθάνω. Γιατί το θέατρο δεν γίνεται με συμβόλαια, ούτε με διαπραγματεύσεις αλλά με πόνο, δάκρυα, ιδρώτα και σάρκα αληθινή που δεν αντικαθίσταται εύκολα όταν πετύχει και δεν αποτιμάται σε χρήμα. Όμως όλα τα άλλα σ’ αυτόν τον κόσμο γίνονται με νομικές πράξεις. Και δυστυχώς μόνο από αυτές καταλαβαίνουν οι άνθρωποι σε κάποιες περιπτώσεις. Και δεν πρέπει καθόλου να το υποτιμούμε οι καλλιτέχνες αυτό», γράφει η Μάνια Παπαδημητρίου, η οποία είχε πρωταγωνιστήσει με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στην παράσταση «Το γάλα».

Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έχασε τη ζωή του στα 31 του χρόνια σε τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε τα ξημερώματα της 2ας Δεκεμβρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας, στη διασταύρωση της Λεωφόρου Αμαλίας με την οδό Ξενοφώντος στο Σύνταγμα. Οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του επί της Αμαλίας με κατεύθυνση προς Συγγρού, κινούμενος κανονικά, όταν ΙΧ που βγήκε από την οδό Ξενοφώντος τον χτύπησε με αποτέλεσμα να ανατραπεί το δίκυκλο. Ο ηθοποιός φορούσε κράνος αλλά χτύπησε πέφτοντας στον αυχένα, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης

Γεννημένος στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου 1977, απόφοιτος του Εθνικού το 2000, άρχισε να ξετυλίγει την υποκριτική του τέχνη και τεχνική- πάντοτε πίστευε ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο- σε παραγωγές του ΚΘΒΕ και του Αμόρε. Υποδύθηκε τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ» το 2003 (σε σκηνοθεσία Βασ.Μυριανθόπουλου ) και από τότε ο επιθετικός προσδιορισμός του τίτλου δεν εγκατέλειψε το όνομά του. Τρία χρόνια αργότερα, ως «Λευτέρης», ένα παιδί με ταραγμένο ψυχικό κόσμο στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη ) άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ενα βράδυ μάλιστα τον επισκέφθηκαν στο καμαρίνι του τρεις ψυχίατροι και τον ρώτησαν αν υπάρχει ιστορικό ψυχοπαθολογίας στην οικογένειά του. Ο Κωνσταντίνος το θεώρησε το απόλυτο κομπλιμέντο.

«Εχω ανάγκη να με αγαπούν.Οσο αυτάρκης και αν νιώθω σαν άνθρωπος». Δεν σύχναζε στα παραδοσιακά στέκια ηθοποιών, όταν έβγαινε έξω προτιμούσε να μιλάει για την άλλη μεγάλη αγάπη του, τη μουσική. Υπερήφανος κιθαρίστας του πανκ συγκροτήματος Rockin΄ Βones, έβρισκε εκεί «μια άλλου τύπου αδρεναλίνη».«Εγινα ηθοποιός γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είχε πει κάποτε.

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες "Ο Καλύτερός μου Φίλος" σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου και στη βραβευμένη ταινία στο φετινό κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης "Σκλάβοι στα Δεσμά τους" σε σκηνοθεσία Τώνη Λυκουρέση που δεν έχει προβληθεί ακόμα.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές σειρές "Πάλι από την αρχή" (2006), "Mωβ-Ροζ" (2005), "Έτσι ξαφνικά" ( 2004), "Σχεδόν ποτέ" (2003), "Βαθύ κόκκινο" (2001).