Το βραβείο «Πολιτικού Σθένους» το οποίο θα παραλάβει αύριο στο Παρίσι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σίγουρα αποτελεί, για τον ίδιο, αναγνώριση των θυσιών που έχει κάνει (κυρίως έναντι των ιδεολογικών στόχων του, προσωπικών αλλά και του κόμματός του) στην στροφή προς τον ρεαλισμό την οποία επιχειρεί και διαφημίζει τον τελευταίο καιρό.
Υπάρχει, όμως, και άλλη ανάγνωση, την οποία κάνουν στους ΑΝΕΛ και στο περιβάλλον του κ. Καμμένου. Ότι, δηλαδή, δεν είχε ο πρωθυπουργός το πολιτικό σθένος να παραστεί αύριο στην κρίσιμη συζήτηση για τον πολιτικό εταίρο του στην Βουλή για το μείζον (όπως εξελίσσεται) ζήτημα της προμήθειας πολεμικού υλικού στην Σαουδική Αραβία και την περίεργη ανάμειξη ενός μεσάζοντα στην όλη διαδικασία με ενδείξεις (αποδείξεις κατά την αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει σηκώσει εξαιρετικά τους τόνους) σκανδάλου, με κύριο υπόλογο τον ίδιο τον υπουργό Άμυνας.
Και υπάρχει, τέλος, και η... ανάγνωση Τσίπρα, κατά την οποία ο πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο ν’ αποφύγει να παράσχει πολιτική κάλυψη στον βαλλόμενο κυβερνητικό του εταίρο, όπως θα ήταν αναγκασμένος να κάνει παριστάμενος στην συζήτηση στην Βουλή, η οποία αναμένεται σκληρή. Ιδίως όταν τα στοιχεία που έχει μέχρι στιγμής παρουσιάσει η ΝΔ (και αναμένεται αύριο να υπάρξουν και εφεδρικά στοιχεία, ακόμη πιο δύσκολα για τον κ. Καμμένο) είναι πολύ ισχυρά και δεν επιτρέπουν τις συνήθεις γενικόλογες «απαντήσεις» που διατυπώνονται στις κοινοβουλευτικές συγκρούσεις.
Υπάρχει, βεβαίως, ένα ζήτημα. Η συνέχιση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, είναι μονόδρομος για την κυβερνητική πλειοψηφία και την παραμονή της στην εξουσία. Και ο κ. Τσίπρας (αλλά και ο κ. Καμμένος...) το γνωρίζουν πολύ καλά. Εξ ου και το γεγονός πως παρά τις κατά καιρούς διαφοροποιήσεις των ΑΝΕΛ σε ζητήματα «αδιαπραγμάτευτα» γι’ αυτούς, βρίσκονται τελικά μέθοδοι και... ο σκύλος να είναι χορτάτος, αλλά και η πίτα ολάκερη.
Αλλά, το συγκεκριμένο ζήτημα δεν αναφέρεται σε «ιδεολογικές» διαφορές. Αφορά (αν και εφ’ όσον αποδειχθούν τα όσα η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει) θέματα διαφάνειας, διαπλοκής και πολιτικού ήθους, τα οποία ο κ. Τσίπρας έχει αναδείξει σε μόνιμα τοτέμ της πολιτικής του. Και, ίσως, η αυριανή συζήτηση στην Βουλή τον ανάγκαζε να πάρει στάση αμήχανης άμυνας. Εξ ου και προτίμησε να τιμηθεί... εις Παρισίους με το βραβείο «Πολιτικού Σθένους». Την παραλαβή του οποίου έχει ήδη αναβάλλει μια φορά (επρόκειτο να γίνει αρχικά στις 23 Οκτωβρίου) και κάλλιστα θα μπορούσε να την αναβάλλει εκ νέου. Έξω, πάμε καλά...
Η «περίεργη» συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, έχει πολλούς επικριτές στο σκληροπυρηνικό εσωτερικό του κόμματος του κ. Τσίπρα. Και το μέτωπο αυτό, το διαχειρίζεται ο κ. Τσίπρας αποτελεσματικά, με την υπενθύμιση ότι «χωρίς τον Καμμένο, δεν έχουμε εξουσία...». Η προσωπική φθορά, όμως, του πρωθυπουργού αν υποχρεωνόταν να καλύψει, οσοδήποτε «διακριτικά», τον υπουργό Άμυνας, είναι άλλο θέμα. Και επέλεξε να την αποφύγει, αφήνοντας τον κ. Καμμένο να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά μόνος του, και με την τυπική κάλυψη που θα του προσφέρουν άλλα κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Έκρινε, και σωστά, ότι άλλο πράγμα να υπερασπίζεσαι τον εταίρο σου για πολυδάπανα ταξίδια στο Λονδίνο, μπερδέματα με τις πιστωτικές κάρτες και «μπιλιές» στο καζίνο, και εντελώς διαφορετικό μεσάζοντες σε πωλήσεις πολεμικού υλικού και οσμές αδιαφάνειας...
Ο κ. Καμμένος, είναι η δεύτερη πρόσφατη περίπτωση κατά την οποία ο κ. Τσίπρας επιλέγει να τηρήσει ευδιάκριτες αποστάσεις. Υπενθυμίζεται ότι μόλις προχθές, και ενώ σύσσωμη η αντιπολίτευση έβαλε καταιγιστικά εναντίον της Περιφερειάρχου κ. Δούρου για τις ολιγωρίες της, επί τρία χρόνια, αναφορικά με τα έργα αντιπλημμυρικών υποδομών στην Μάντρα και Νέα Πέραμο που θρηνούν 21 νεκρούς, ο κ. Τσίπρας (πουλέν του οποίου είχε θεωρηθεί η κ. Δούρου) απέφυγε επιδεικτικά να την υπερασπισθεί, λέγοντας απλά πως « η κ. Δούρου, μπορεί η ίδια να υπερασπισθεί τον εαυτό της...».
Ίσως να είναι μια νέα τακτική του κ. Τσίπρα ( εξ αιτίας και των δημοσκοπήσεων...), κατά την οποία επιλέγει να «φταίνε οι άλλοι», όχι μόνο αυτοί της αντιπολίτευσης για τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία, αλλά και οι «άλλοι» δικοί του. Όχι, πάντως, ο ίδιος...