Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι περίπτωση: Γράφει, παίζει, σκηνοθετεί, κάνει χιούμορ, αυτοσαρκάζεται, βρίζει. Μια γυναίκα που δεν μοιάζει με τις άλλες. Ανένταχτη, τολμηρή, αθυρόστομη, αυθόρμητη, οικεία, λέει πράγματα που όλοι θα θέλαμε να πούμε. Κι επειδή θέλει να αλλάξει τον κόσμο, προσπαθεί να αλλάξει τον εαυτό της...
«Από μικρή έγραφα, σκάλιζα ένα κείμενο. Οποτε είχα κανένα ζόρι, έγραφα. Το μόνο καλό που έκανα στο σχολείο ήταν οι εκθέσεις. Έγραφα καλές εκθέσεις και ήμουν καλή στη γυμναστική. Πήγαινα στο 5ο, στα Εξάρχεια.
Η πρώτη απόπειρα να γράψω ήταν μέσα στη τάξη όταν κάναμε την Ιθάκη του Καβάφη. Η διπλανή μου γελούσε με αυτά που έγραφα. Με το γράψιμο αλλάζω λίγο την μουντίλα της πραγματικότητας, γιατί γουστάρω να είναι πιο πειραγμένα τα πράγματα.
Προχωρώντας, το έφερε έτσι η ζωή κι αυτό έγινε η δουλειά μου. Κι όταν πήρα τα πρώτα μου λεφτά, από αυτό που παλιά με πέταγαν έξω από τη τάξη, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πήγα στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Στην αρχή έγραφα κείμενα, μετά έγραψα ολόκληρη επιθεώρηση. Η Αννα Βαγενά την πήρε, την έκανε παράσταση και πήγαμε περιοδεία. Μου φαινόταν οξύμωρο ότι αυτά που έγραφα θα μου έφερναν λεφτά, ότι η καφρίλα μου θα μου έφερνε λεφτά....»
Διαβάστε όλη την απολαυστική συνέντευξη της Δήμητρας Παπαδοπούλου, στο Βovary.gr