Νέες ταινίες: Ο επιζών-σύμβολο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της Βοστόνης [κριτική & τρέιλερ]

Ο Μίκαελ Χάνεκε με το αμφίσημο «Ευτυχισμένο του τέλος», οι υπερήρωες της DC που για πρώτη φορά ενώνουν τις δυνάμεις σε μια ταινία και ο Τζέικ Τζίλενχαμ που φαίνεται πως βάζει πλώρη για τα Όσκαρ, μονοπωλούν το ενδιαφέρον της εβδομάδας.

Στους κινηματογράφους και το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ « Δεν είμαι ο νέγρος σου», ενώ η ελληνική παρουσία εκπροσωπείται από τον «Ανεμιστήρα» του Δημήτρη Μπίτου.

Ηappy end
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Ματιέ Κασοβίτς, Φαντίν Αρντουάν, Τόμπι Τζόουνς

Η Αν έχει αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση από τον πατέρα της, Ζορζ, λόγω της προχωρημένης του ηλικίας. Επίσης έχει να διαχειριστεί τις πιθανώς καταστροφικές συνέπειες ενός εργατικού ατυχήματος σε ένα από τα εργοτάξια της επιχείρησης, το οποίο ίσως είναι σφάλμα του γιου της και μελλοντικού διαδόχου της στην κεφαλή της εταιρείας, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζει τον γάμο της με τον Λόρενς. Εν τω μεταξύ, ο αδερφός της αναλαμβάνει την επιμέλεια της έφηβης κόρης του από τον πρώτο του γάμο μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της μητέρας της και πρώην συζύγου του.
Η τελευταία ταινία του Χάνεκε θα μπορούσε να είναι ένα ανεπίσημο σίκουελ της «Αγάπης», αν και σε εκείνη ο μεγάλος δημιουργός αφήνει ανοιχτό ένα μικρό παράθυρο στην ελπίδα. Εδώ όμως σε αντίθεση με τον «ευτυχισμένο» τίτλο της, δεν είναι τόσο αισιόδοξος, ενώ ταυτόχρονα ασκεί μια κατάφωρη κριτική στην άρχουσα τάξη.
Έχοντας στο επίκεντρό του μια μπουρζουά οικογένεια, ο Χάνεκε συστήνει ένα ανσάμπλ χαρακτήρων που μπορεί να μοιάζει αξιοζήλευτο, αφού φαίνεται πως έχει και αγάπη και
οικονομική άνεση, όμως στην ουσία πρόκειται για μια λυκοφωλιά, όπου η μόνη διέξοδος από αυτήν είναι ο θάνατος.
Ο παππούς της οικογένειας με εμμονή αναζητάει κάποιον να τον σκοτώσει, αφού δεν αντέχει πλέον τη ζωή του μετά τον χαμό της συζύγου του, η οποία έπασχε από άνοια, ούτε και την οικογένεια που ο ίδιος δημιούργησε.
Η μικρή του εγγονή έρχεται να μείνει μαζί τους μετά από τον θάνατο της μητέρας της, για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας της, ενώ η θεία της οικογένειας έχει τις χειρότερες σχέσεις με τον προβληματικό της γιο.
Όλοι μαζί συνιστούν μια πινακοθήκη τεράτων, που υποκρίνεται πως δεν έχει προκαταλήψεις, προσποιείται πως αγαπάει και αγαπιέται, εμφανίζεται ως ανοιχτόμυαλη, αλλά στην ουσία όλοι είναι βασανιστικά εγκλωβισμένοι σε έναν άρρωστο εγωκεντρισμό και σε προσωπικά αδιέξοδα.
Ο Αυστριακός σκηνοθέτης για ακόμα μια φορά επιμένει στην έλλειψη επικοινωνίας, και με καυστική ειρωνεία καταγράφει την υποδόρια βία μιας οικογένειας και τελικά μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση. Αποσπασματικά τροφοδοτεί τον θεατή του με πληροφορίες για τα μέλη αυτού του επικίνδυνου κύκλου και αφήνει τα συνταρακτικά του πλάνα να μιλούν από μόνα τους. Αν και στις προηγούμενες ταινίες, ο Χάνεκε επιλέγει να ρίχνει συναισθηματικές βόμβες, εδώ ακολουθεί μια ψυχρή κινηματογράφηση με σαφή πολιτικό προσανατολισμό, οδηγώντας τα πράγματα σε ένα φαινομενικά αίσιο τέλος, αφήνοντας τον θεατή να απαντήσει τι είναι ευτυχία τελικά.
Ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν για ακόμα μια φορά δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία με μαύρο χιούμορ, υποδυόμενος τον πατριάρχη των Λοράν που αναζητάει διακαώς έναν τρόπο να πεθάνει, η παγωμένη γοητεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ -αδιαμφισβήτητη μούσα του Χάνεκε- είναι ιδανική για τον ρόλο της ψυχρής Αν, ενώ ο Ματιέ Κασοβίτς είναι πιο ώριμος από ποτέ.

Με τη δύναμη της ζωής, (Stronger)
Σκηνοθεσία: ΝτέιβιντΓκόρντονΓκριν
Παίζουν: ΤζέικΤζίλεμχαμ, Τατιάνα Μασλάνι, Μιράντα Ρίτσαντρσον

Η αληθινή ιστορία του Τζεφ Μπάουμαν, ενός συνηθισμένου ανθρώπου που ενέπνευσε την πόλη του, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, όταν έγινε σύμβολο ελπίδας μετά τη βομβιστική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2013.
Ο εικοσιοχτάχρονος Τζεφ Μπάουμαν, ένας τυπικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, που ζει με την αλκοολική μητέρα του, βρέθηκε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης απλά και μόνο προσπαθώντας να κερδίσει την καρδιά της πρώην αγαπημένης του, που συμμετείχε ως δρομέας. Η έκρηξη από τη βομβιστική επίθεση του 2013 τον βρήκε να περιμένει στη γραμμή του τερματισμού με αποτέλεσμα να χάσει και τα δύο του πόδια. Όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο είναι σε θέση να βοηθήσει την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, αναγνωρίζοντας έναν από τους βομβιστές, κι έτσι μέσα σε μια μέρα γίνεται ο ήρωας όχι μόνο της Βοστόνης αλλά κι ολόκληρης της Αμερικής. Κι ενώ το οικογενειακό του περιβάλλον καμαρώνει για τη γενναιότητα και το θάρρος του, ο ίδιος παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, αλλά και με τη δύσκολη συναισθηματική και σωματική διαδικασία αποκατάστασής του.
Ο ανεξάρτητος δημιουργός Ντέιβιντ Γκόρντν Γκριν, έχοντας στα χέρια του μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει τρομερά δακρύβρεχτη, επιλέγει να αντιμετωπίσει τον κεντρικό του ήρωα με ευαισθησία και χιούμορ, εστιάζοντας με την κάμερά του στις πιο δύσκολες φάσεις της περιπέτειάς του. Έ
τσι ο φακός του καταγράφει τον πόνο του στο νοσοκομείο, αλλά και την υπεράνθρωπη προσπάθειά του να κρατηθεί στη ζωή, χωρίς να του στερεί τα ξεσπάσματα και τις εντάσεις. Σωστά ο Γκριν προσπαθεί να αποκαθηλώσει την ηρωική εικόνα του Τζεφ, περιγράφοντας στην ουσία την υστερία του περίγυρού του με την απρόβλεπτη δημοσιότητα που αποκτά λόγω της τραγωδίας του.
Δυστυχώς όμως το σενάριο δεν εμβαθύνει ιδιαιτέρως στις σχέσεις των προσώπων, που σε γενικές γραμμές μένουν στάσιμες, οπότε σε αρκετά σημεία δεν καταφέρνει να κρατήσει τον ρυθμό του και να αποφύγει τα κλισέ. Ταυτόχρονα, αν και αποφεύγει τις ενθικοπατριωτικές εξάρσεις, δεν καταθέτει τελικά ένα ουσιαστικό σχόλιο για το « δύσκολο» θέμα της τρομοκρατίας, επιλέγοντας περισσότερο να σταθεί στον αγώνα ενός ανθρώπου να ξανακερδίσει τη ζωή του.
Ο Τζέικ Τζίλενχαμ με μια σπαρακτική ερμηνεία βάζει μάλλον πλώρη για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, αφού συνήθως η Ακαδημία δεν μένει ασυγκίνητη σε ανάλογα δράματα, και πράγματι θα του αξίζει γιατί αυτός ο καλός ηθοποιός υπογραμμίζει με μέτρο και χωρίς μελοδραματισμούς τον σωματικό πόνο ενός ανθρώπου και τη δίψα του για ζωή, ενώ στο πλάι του η Μιράντα Ρίτσαρντσον επιβεβαιώνει το υποκριτικό της κύρος.

Αρδέννες, (The Ardennes / D’Ardennen)
Σκηνοθεσία: ΡόμπινΠροντ
Παίζουν: Κέβιν Γιάνσενς, ΤζερόνΠερσεβάλ, ΒέρλεΜπέτενς

Τα αδέρφια Ντέιβ και Κένι ξανασμίγουν, μετά την αποφυλάκισή του δεύτερου τέσσερα χρόνια έπειτα από μια αποτυχημένη ληστεία. Ενώ ο απροσάρμοστος Κένι είναι έτοιμος να μπλέξει και πάλι με τα ναρκωτικά, ο Ντέιβ και η Συλβί, το κορίτσι που άφησε πίσω ο αδερφός του, έχουν υιοθετήσει μαζί ένα πιο καθαρό τρόπο ζωής. Τίποτε όμως δεν θα είναι ίδιο ανάμεσα στα αδέρφια, καθώς ξεδιπλώνονται μια σειρά από αποκαλύψεις και το έγκλημα ενώνει και πάλι τις τύχες τους σε ένα αναπάντεχο θρίλερ, η τελευταία πράξη του οποίου λαμβάνει χώρα στις περίφημες Αρδέννες του Βελγίου.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρόμπι νΠροντ, που ήταν και η επίσημη πρόταση του Βελγίου για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2017, ακολουθεί σε ευρωπαϊκό κλίμα τα χνάρια των αδερφών Κοέν και του Ταραντίνο.
Ο Κένι, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία, περνάει τέσσερα χρόνια στη φυλακή, ενώ ο αδερφός του, ο Ντέιβ, ερωτεύεται την κοπέλα του την Συβλί.
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Κένι προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αλλά και τη σχέση του με την πρώην αγαπημένη του. Όμως η αλήθεια θα αποκαλυφθεί και τα δυο αδέρφια θα εμπλακούν σε μια αιματηρή ιστορία εκδίκηση με περιθωριακούς τύπους, drag queens, ανατροπές και φυσικά πολύ βία, όπως ακριβώς θα ήθελε ο Ταραντίνο, ένας σκηνοθέτης που εμφανώς έχει επηρεάσει τον Προντ.
Με μια σκοτεινή υποβλητική φωτογραφία, που θυμίζει τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ο Βέλγος σκηνοθέτης σκιαγραφεί το κλίμα της ξενοφοβίας και της επιθετικότητας που κυριαρχεί στην πατρίδα του και γενικότερα σε όλη την ήπειρο, υπενθυμίζοντας ότι αυτές οι ακραίες ιστορίες, που νομίζουμε πως δεν θα συμβούν ποτέ σε εμάς, είναι πιθανές σε περιβάλλοντα βαθειάς κρίσης.
Οι Αρδέννες, μνημείο μιας καθοριστικής μάχης απέναντι στα ναζιστικά στρατεύματα και μαζί ανάμνηση της παιδικής αθωότητας για τα αδέρφια , αφού εκεί περνούσαν τις διακοπές τους, μετατρέπονται σε ένα πολλαπλό σύμβολο ενώ η αναμέτρηση του Κένι και του Ντέιβ εύλογα δημιουργεί συνειρμούς με την βιβλική ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Το μειονέκτημα του Προντ είναι πως δεν εμβαθύνει στις σχέσεις των αλλόκοτων ηρώων του, οπότε πολύ συχνά τα όπλα
αλλάζουν χέρια, χωρίς όμως να γίνονται ξεκάθαρα τα κίνητρα και οι μεταπτώσεις των χαρακτήρων- αν και οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους με αυτοπεποίθηση και στυλ- , οπότε οι ενδιαφέρουσες κατά τα άλλα ανατροπές αυτής της νουάρ οικογενειακής τραγωδίας δεν έχουν πάντα ισχυρό υπόβαθρο.

Justice League
Σκηνοθεσία: Ζακ Σνάιντερ
Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Χένρι Καβίλ, Γκαλ Γκαντότ, Τζέισον Μομόα, Έζρα Μίλερ,Ρέι Φίσερ, Τζέρεμι Άιρονς, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζ. Κ. Σίμονς, Έιμι Άνταμς, Νταιάν Λέιν, Άμπερ Χερντ, Γουίλεμ Νταφόε

Ο Μπάτμαν, η Γουόντερ Γούμαν, ο Φλας, ο Σάιμποργκ και ο Άκουαμαν, όλοι δηλαδή οι υπερήρωες της DC, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τον πιο επικίνδυνο εχθρό.
Όλοι οι γνωστοί υπερήρωες από το κινηματογραφικό σύμπαν της DC έφτασε η ώρα να συναντηθούν σε μια ιστορία. Τα πρώτα ψήγματα μπήκαν ήδη στις ταινίες «Batman vs Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» και «Ομάδα Αυτοκτονίας», με τον Μπρους Γουέιν (Μπάτμαν) να ανταλλάσσει απόρρητες πληροφορίες με την Νταϊάνα Πρινς (Wonder Woman) και την Αμάντα Γουόλερ για νέα άτομα με υπερδυνάμεις.
Μέτα από την ανιδιοτελή θυσία του Σούπερμαν, ο Μπρους Γουέιν ζητά τη βοήθεια της νέας του συμμάχου, ΝταϊάναΠρινς, για να αντιμετωπίσουν ένα ακόμη πιο επικίνδυνο εχθρό, που θέλει να σπείρει τον τρόμο και ως μόνη αξία αναγνωρίζει τη δύναμη. Η Justice League λοιπόν πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της για να ξαναφέρει πίσω τον Σούπερμαν, έστω κι αν αυτό είναι επικίνδυνο, και να αποτρέψει την καταστροφή.
Ο Ζακ Σνάιντερ έχει την ευκαιρία να αξιοποιήσει όλες τους αγαπημένους υπερήρωες του νεανικού κοινού σε μια ταινία, και πραγματικά κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει σκηνές δράσεις και εντυπωσιακά εφέ. Πέραν τούτου όμως το σενάριο μπάζει νερά από παντού, αφού η απλοϊκή του ιστορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για να συναντηθούν όλοι μαζί και να επιδείξει ο καθένας τις δικές του δεξιότητες.
Ο κακός της υπόθεσης παραείναι χάρτινος και αδιάφορος, τσιτάτα και ηθικά διδάγματα περί δικαιοσύνης εκτοξεύονται με μεγάλη ευκολία, ενώ κάποιες χιουμοριστικές ατάκες που θα μπορούσαν να προσδώσουν ένα διασκεδαστικό χαρακτήρα στην ταινία πάνε στράφι, αφού οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουν αποφασίσει να παίξουν πολύ σοβαρά, ενώ καλύτεροι αποδεικνύονται οι δευτερεύοντες ρόλοι, αν και οι χαρακτήρες του δεν ξεπερνούν το πρώτο επίπεδο.

Ο Ανεμιστήρας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος
Παίζουν: Δανάη Ανδρουλάκη, Γιώργος Βαλαής, Ειρήνη Δράκου, Ρηνιώ Κυριαζή

Anemistiras Trailer (Subtitled) from Highway Productions on Vimeo.

Ένα μικρό παιδί με μια χειροβομβίδα στα χέρια σκηνοθετεί τη σχέση των γονιών του από την αρχή. Η διεκδίκηση ενός «ιδανικού» κόσμου, μέσα από τη σκληρή αθωότητα ενός παιδιού.
Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ο Δημήτρης Μπίτος, που έχει θεατρικό παρελθόν, αποδεικνύει ότι με μια low budget παραγωγή μπορεί να μιλήσει σημαντικά.
Η μικρή Λεμονιά που ζει με τους γονείς της στη Δραπετσώνα περνάει άσχημα εξαιτίας των συχνών καβγάδων και της σχέσης
τους που διαλύεται. Αντιμετωπίζει προβλήματα στο σχολείο και βυθίζεται στη μελαγχολία. Όταν παραδόξως βρεθεί στα χέρια της μια χειροβομβίδα, αποφασίζει να εκβιάσει τους γονείς του να παίξουν ένα « παιχνίδι ευτυχίας», που στηρίζεται σε όλα τα στερεότυπα: έτσι υποχρεώνει την μητέρα της να φορέσει το πιο όμορφο φόρεμά της και τον πατέρα της γονατιστό να της προσφέρει λουλούδια, τους εξαναγκάζει να γελάνε και να χαίρονται , ενώ οι ίδιοι εμφανώς ασφυκτιούν, και τελικά τους εγκλωβίσει σε μια placebo κατάσταση που οι ίδιοι όμως δεν μπορούν να βιώσουν πραγματικά, όσο κι αν προσπαθούν.
Η ιδέα του Μπίτου να ανατρέψει ριζοσπαστικά την κατάσταση της ευτυχίας που πλέον μοιάζει με ένα φρικτό μαρτύριο, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα το γεγονός ότι το κάνει μέσα από τα μάτια ενός παιδιού δημιουργεί συγκρούσεις στο θυμικό του θεατή. Αν και δεν αποφεύγει τις επαναλήψεις και ανοίγει τον χρόνο της ταινίας περισσότερο από όσο θα έπρεπε, γεγονός που από ένα σημείο και μετά φαίνεται να τον οδηγεί σε μια στασιμότητα, ο Μπίτος επενδύει περισσότερο στο ανθρώπινο δυναμικό του και καθοδηγεί τους ηθοποιούς του σε ερμηνείες εσωτερικής έντασης. Σίγουρα θα μπορούσε να διορθώσει αρκετά και δη το βεβιασμένο φινάλε του, όμως με την πρώτη του ταινία δίνει πολύ καλά δείγματα γραφής και κυρίως εισαγάγει μια ανατρεπτική θεώρηση της έννοιας της ευτυχίας.

Lines/ Γραμμές
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαζωμένος
Παίζουν: Θόδωρος Κατσαφάδος, Τάσος Νούσιας, Άννα Καλαϊτζίδου, Κώστας Νταλιάνης, AndrianFrieling, Εύα Αλεξανδρή, Αλέξανδρος Αλπίδης, Θανάσης Χαλκιάς, Θέκλα Γαΐτη, AndreMaia

"LINES" TRAILER from Horme Pictures on Vimeo.

Επτά διαφορετικοί άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους σε μια χώρα που καταρρέει. Αν και υπάρχουν ανάμεσά τους εμφανείς συγγενικές, φιλικές, αλλά και τυχαίες συνδέσεις, πιο πολύ όλους τους ενώνει η ίδια πράξη: ένα τηλεφώνημα σε ένα κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης, στη «Γραμμή ζωής».
Ο Βασίλης Μαζωμένος, εμπνευσμένος από την αύξηση των αυτοκτονιών λόγω κρίσης, καταγράφει με ζοφερή ατμόσφαιρα μέσα από οριακές συνθήκες και προφανείς συμβολισμούς, τη σύγχρονη Ελλάδα.
Παίρνοντας σαφώς αφορμή από τις 4.000 αυτοκτονίες που έχουν σημειωθεί στη χώρα μας στην περίοδο της κρίσης, αφηγείται σε σύντομες ιστορίες, που θα μπορούσαν να είναι μικρού μήκους ταινίες, τις ακραίες περιπτώσεις επτά ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα- από τον ίδιο τον πρωθυπουργό μέχρι έναν άστεγο- που βιώνουν την απελπισία της οικονομικής αλλά και ηθικής παρακμής , φλερτάροντας με την ιδέα του θανάτου. Η διέξοδός τους είναι ο τηλεφωνητής ενός κέντρου ψυχολογικής υποστήριξης που λέγεται «Γραμμή ζωής».
Με αρκετά στοιχεία σουρεαλισμού και θεατρικότητα, ο Μαζωμένος καταγράφει υποθέσεις μιας χώρας που μαστίζεται, όμως συχνά αφήνεται σε ένα συνθηματικό κυκεώνα, χωρίς να επιτρέπει στους ήρωές του αλλά και στους θεατές να αναλογιστούν κάτι παραπέρα το τραγικό της κατάστασης. Προκειμένου μάλιστα να αποδείξει τις δυσχερείς συνθήκες που ζούμε, συχνά φτάνει σε σεναριακές υπερβολές – που ενίοτε δε ερμηνεύονται και με επικό τρόπο- κι έτσι δεν επιτρέπει περαιτέρω συνειρμούς.
Επιλέγει μάλιστα πολλούς από τους ήρωές του κυριολεκτικά να τους βγάζει από τα ρούχα τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στις αδικίες που υφίστανται και έτσι τους μετατρέπει εύκολα σε θύματα μιας παγκόσμιας πλεκτάνης, χωρίς οι ίδιοι να έχουν ποτέ καμία ευθύνη.

Δεν είμαι ο νέγρος σου, (I am not your negro)
Ντοκιμαντέρ
Σκηνοθεσία: ΡαούλΠεκ
Σενάριο: Τζέιμς Μπάλντουιν
Αφήγηση: Σάμουελ Τζάκσον

Με μια αφήγηση που αποτελείται εξ ολοκλήρου από τα λόγια του συγγραφέα Τζέιμς Μπάλντουιν (1924- 1987), από προσωπικές του εμφανίσεις και από το κείμενο του τελευταίου του βιβλίου «Remember This House» που έμεινε ημιτελές, το ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ είναι η επιτομή του «blackpower».
Ο ΡαούλΠεκ, που έχει διατελέσει και Υπουργός Πολιτισμού της Αϊτής, βασίζεται στα κείμενα του αντατρεπτικού Τζέιμς Μπάλντουιν και συνδυάζοντάς τα με ντοκουμέντα της εποχής, καταγράφει τον αγώνα των έγχρωμων της Αμερικής για τα δικαιώματά τους. Υποψήφια για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ 2017 και με πληθώρα βραβείων στα διεθνή φεστιβάλ η ταινία του Πεκ είναι μια αιχμηρή καταγραφή ενός σημαντικού κεφαλαίου της σύγχρονης ιστορίας, που στην ουσία, όπως λέει και ο Μπάλντουιν, είναι η ιστορία της Αμερικής, «μια ιστορία που δεν είναι και τόσο καλή».
Μέσα από την αφήγηση του Σάμιουελ Τζάκσον και τις σημειώσεις του Αμερικανού συγγραφέα, ο Πεκ, αναφέρεται στους αγώνες των έγχρωμων της Αμερικής , στο κλίμα του ρατσισμού που επικρατούσε, αλλά και στους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος -του Μάλκομ Εξ, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μέντγκαρ Έβερς- καταδεικνύοντας ουσιαστικά το πώς η εικόνα και η πραγματικότητα των μαύρων στις ΗΠΑ είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη.
Ο πύρινος λόγος του Μπάλντουιν και ο βαθύς πολιτικός στοχασμός του Πεκ συναντιούνται αριστοτεχνικά σε ένα ντοκιμαντέρ που ανιχνεύει την σχέση του ιστορικού γίγνεσθαι με την τέχνη, καθώς συχνά προβάλλονται αποσπάσματα από
ταινίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο με τον δικό τους τρόπο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Επικίνδυνες Ψαρικές Αποστολές, (See Food)
Σκηνοθεσία: Γκοχ Αούν Χο
Με τις φωνές των ( στα ελληνικά): Γιώργος Στεφόπουλος, Σοφία Παναηλίδου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπαδάτος, Kωνσταντίνος Κακκανάς, Γιώργος Σκουφής

Μαλαισιανό και κινεζικό animation για όσους αγαπούν το νερό.
Μια ταινία δράσης με οικολογικά μηνύματα για την προστασία της φύσης και της θάλασσας.
Ο Παπ, ένας μικρός καρχαριούλης, ανακαλύπτει μία σειρά από υφάλους γεμάτους με αυγά, ενώ παίζει στον ωκεανό με τους φίλους του. Όμως, δεν είναι ο μόνος που βρίσκεται εκεί. Λαθροκυνηγοί έχουν ήδη βρει το σημείο και κλέβουν τα αυγά!
Ο γενναίος Παπ αποφασίζει να σώσει την οικογένειά του και να πολεμήσει τους ανθρώπους με κάθε τρόπο στη στεριά! Βοηθοί του, ο επιστήμονας κύριος Χταπόδης και ο λαίμαργος Τζούλιους, που ονειρεύεται να φάει επιτέλους γευστικά κοτόπουλα. Εγκαταλείποντας τη θάλασσα, η δυναμική ομάδα θα βρεθεί στον όμορφο αλλά και πολύ επικίνδυνο κόσμο των ανθρώπων. Και τότε ξεκινούν οι Επικίνδυνες Ψαρικές Αποστολές!