Εξήντα χρόνια θέατρο. Εξήντα χρόνια με την ίδια γυναίκα. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος είναι μια μοναδική περίπτωση, γι΄αυτά και για πολλά ακόμα.
Σταθερός σε πρόσωπα και πράγματα, πιστός σε αξίες και ιδανικά, συνδυάζει την πλούσια εμπειρία στη δουλειά και τη ζωή με ένα εφηβικό κέφι. Με το χιούμορ, τη σοβαρότητα και μια γοητευτική ειρωνεία που τον διακρίνει ερμηνεύει άλλον έναν ρόλο, παίζει με τα εγγόνια του, μιλάει για τον Κουν, θυμάται τη χούντα και πάει παρακάτω. Και στις 28 Φεβρουαρίου του 2018 θα κλείσει τα ογδόντα....
«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Λεωφόρος Αλεξάνδρας - Γκύζη - Εξάρχεια, αυτή ήταν η περιοχή μου. Πήγαινα στο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων. Το 5ο Γυμνάσιο τότε είχε ευτυχήσει να έχει μια τάξη με ανθρώπους που αργότερα είχαν να κάνουν με την τέχνη. Ο Γιάννης Φέρτης, ο Διαγόρας Χρονόπουλος, ο Θόδωρος Καλλιφατίδης, o Λυμπερόπουλος, το μετέπειτα βιολί της κρατικής ορχήστας, ο Ασημακόπουλος, ο κιθαρίστας, εγώ, συμμαθητές όλοι. Παιδιά των Εξαρχείων ήμασταν, το σχολείο ήταν στα Εξάρχεια. Εκεί έγιναν οι πρώτες παραστάσεις του 5ου Γυμνασίου Αρρένων, που όταν παίζονταν στο θέατρο Κεντρικόν, χάλαγε ο κόσμος. Παίζαμε όλοι μαζί ως μαθητές -ο καθένας από το πόστο του. Οι εισπράξεις πήγαιναν στο σχολείο».
Δεν ήξερα τι θα κάνω μετά το σχολείο, δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Ο πατέρας μου ήταν μαρκόνης, ασυρματιστής, και κάθε τόσο μου έλεγε να φύγουμε στα καράβια, αλλά εγώ ούτε να το ακούσω...
Δεν ήμουν καλός μαθητής. Μέτριος ήμουν. Ούτε ιδιαίτερα διάβαζα. Θέατρο πήγαινα, λίγο. Αλλά δεν ήμουν διαβαστερός. Περισσότερο ήμουν ζωηρός, με παρέες στη γειτονιά, μπόλικος πετροπόλεμος. Ηταν εκείνα τα χρόνια, μετά την Κατοχή, κι ήμασταν παιδιά ζωηρά. Γεννήθηκε όμως στο Γυμνάσιο ένα σπέρμα περίεργο. Και πήγα και έδωσα στον Κουν, όπως και οι περισσότεροι από εμάς και σαν συνεννοημένοι βρεθήκαμε όλοι στο Θέατρο Τέχνης.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιώργου Μιχαλακόπουλου στο Bovary.gr