Ο κινηματογραφιστής Γιάννης Οικονομίδης με την πρώτη του θεατρική παράσταση «Στέλλα Κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο, που επαναλαμβάνεται φέτος λόγω επιτυχίας, σόκαρε: Ισως γιατί μας έδειξε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
«Δεν ανήκω στις περιπτώσεις εκείνων που από δέκα χρόνων τράβαγε με μια κάμερα. Τυχαία έγινα. Σπούδαζα στη Νομική, ήμουν 20-21 και ήθελα να παρατήσω τη σχολή. Μια μέρα ήμουν σε ένα τρόλεϊ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και βλέπω απέναντι μια Σχολή Κινηματογράφου. Με εξέπληξε. Είχα έρθει από την Κύπρο, είχα κάνει στρατό.... Είχα βέβαια τη σπίθα από πριν να πάω στη Σχολή Καλών Τεχνών για ζωγραφική. Την άλλη μέρα γράφτηκα στη σχολή κινηματογράφου. Εγινε βέβαια ένας μικρός χαμός με την οικογένεια, από το σπίτι. Αλλά αυτό μου έδωσε και ένα έναυσμα να μην αποτύχω. Επρεπε να γυρίσω πίσω νικητής. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Δεν είμαι ηθογράφος, προσπαθώ να πάω στο βάθος, να δω τους χαρακτήρες. Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε έργα που να εκφράζουν τον κόσμο, να του δίνουν φωνή. Αισθάνομαι ένα «πες τα Χαράλαμπε»... Ο κόσμος θέλει να βγει κάποιος και να τα πει, ότι έτσι μιλάει ο έλληνας, αυτή είναι η συμπεριφορά του, αυτή είναι η σκατίλα του, χωρίς φόβο ή ηθογραφική διάσταση, αλλά με ρώμη, με θάρρος...
Υπάρχει ένας κόσμος που δεν τον υπερασπίζεται κανένας, που δεν μιλάει κανένας γι΄ αυτόν, για το τι έχει τραβήξει, τις αγωνίες και τα πάθη του. Υπάρχει κόσμος που έχει ταλαιπωρηθεί. Η κρίση μεγέθυνε τα πράγματα, γιατί έβγαλε όλα τα σκατά στην επιφάνεια»
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη του Γιάννη Οικονομίδη, σκηνοθέτη του «Στέλλα κοιμήσου» και του «Σπιρτόκουτου» στο Bovary.gr