«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» λέει η Βίκυ Σταυροπούλου που πρωταγωνιστεί στην παράσταση-αφιέρωμα για τη ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα.
Γεμάτη μουσική και τραγούδια, με ζωντανή ορχήστρα, έναν μεγάλο θίασο ηθοποιών και χορευτών, βίντεο και κινηματογραφικές προβολές, τα Αθηναϊκά Θέατρα προτείνουν μια βόλτα σε μια εποχή που οι πίκρες δεν άφηναν το κέφι να σβήσει. Τα κείμενα του Πέτρου Ζούλια, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, αντλούν στοιχεία από τη βιογραφία που έγραψε για τον πατέρα της, η Κατερίνα Ζαμπέτα.
Η Βίκυ Σταυροπούλου είναι η Αργυρώ, η γυναίκα του Γιώργου Ζαμπέτα, κι έχει πολλά να πει.
«Οταν μου έκαναν την πρόταση για το Αλίκη τους ρώτησα: «Παιδιά τι υπονοείτε, θα παίξω εγώ τον Ζαμπέτα;» Τελικά ήταν ευρηματικός ο τρόπος που στήθηκε η παράσταση. Να υπάρχει στη σκηνή ο Ζαμπέτας, χωρίς να τον υποδύεται κανένας ηθοποιός. Και φτιάχτηκε ένος ωραίος θίασος: Παίζω τη γυναίκα του Ζαμπέτα. Ο Τάσος Χαλκιάς και η Χριστίνα Τσάφου είναι οι γονείς του, τα πεθερικά μου, δηλαδή. Η Ελένη Καρακάση, η γεροντοκόρη αδελφή του και ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο κολλητός του Ζαμπέτα. Βλέπουμε λοιπόν τη ζωή του μέσα από το περιβάλλον του και τους δικούς του ανθρώπους.
Η ζωή του είχε μεγαλύτερη αξία θέασης κι από το έργο του -κι είναι ντροπή που το λέω αυτό. Ηταν μια ορχήστρα μόνος του. Είναι μεγάλος ο Γιώργος Ζαμπέτας και παρ΄ όλο που δεν μεγάλωσα στην εποχή του, πολλές φορές έχω κάνει γλέντια με τα τραγούδια του. Μ΄ αρέσει η ψυχοσύνθεσή του και νομίζω ότι έτσι είναι και η παράσταση του Πέτρου Ζούλια. Από τα ψηλά στα χαμηλά κι από τα πολλά στα λίγα, σαν μια τραμπάλα συναισθημάτων.
Ομολογώ ότι όταν προέκυψε η παράσταση με έπιασαν όλες οι ανασφάλειες του κόσμου. Αλλά το γεγονός ότι αυτή την εποχή γίνεται μια τόσο μεγάλη παραγωγή, με τόσο πολύ κόσμο, με ζωντανή ορχήστρα, κοστούμια, σκηνικά, οθόνες, είναι καταπληκτικό.
Η γυναίκα του, ήταν κι αυτή μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Πστεύω ότι εκφράζει το ψυχογράφημα των γυναικών εκείνης της εποχής -κατοχές, δικτατορίες, δεκεμβριανά, που είχαν την αγωνία να έχουν ένα πιάτο φαϊ, να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, και να προχωρήσουν κοινωνικώς και οικονομικώς. Τον αγαπούσε πολύ και τον ζήλευε πολύ. Ηταν συνέχεια δράση και αντίδραση.
Παράλληλα ήταν σαν κρυφή μάνατζέρ του, η δυναμική γυναίκα πίσω από τον επιτυχημένο άντρα. Τον επηρέαζε πολύ -σχεδόν του καθόρισε και την πορεία του και το κασέ του. Κι αυτό τον εξόργιζε, γιατί ήταν πολύ άντρας ο Ζαμπέτας...
Εχω την υποψία ότι και σήμερα έτσι είναι οι γυναίκες. Οχι με αυτόν τον τρόπο αλλά σαν ψυχοσύνθεση. Θεωρώ ότι εμείς λειτουργούμε πιο προστατευτικά γιατί είμαστε και μάνες. Για εμάς το σημείο της ηδονής μας είναι και το σημείο της αναπαραγωγής μας. Εχουμε άλλο λογισμικό. Οι άντρες, από τη φύση, από το μεγάλωμα, από εμάς τις ίδιες, καλύπτουν πιο πολύ τις ανάγκες τους. Εμείς οι γυναίκες έχουμε πάντα προτεραιότητα τους άλλους. Τουλάχιστον έτσι κάνω εγώ.
Εγώ νομίζω ότι ήμουν πολύ συμβιβασμένη με αυτό που είμαι. Επειδή ποτέ δεν υπήρξα η ωραία γκόμενα, είχα εξασκήσει όλα τα άλλα μου χαρίσματα για να έλκω τους ανθρώπους. Καθώς δεν είχα την ευκολία του «θαυμάστε με», ανέπτυξα άλλες ικανότητες, πιο ισχυρές. Το στοίχημα με τις παιδικές μου φίλες ήταν αν θα μπορούσα ή όχι να έχω τον πιο ωραίο γκόμενο του σχολείου. Και τον είχα...»
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη με τη ζωή της Βίκυς Σταυροπούλου στο Bovary.gr