Ένας από τους ταλαντούχους και πετυχημένους μουσικούς της νέας ελληνικής ποπ μιλάει στην iefimerida. Ο Monsieur Minimal γράφει και παίζει μουσική με την μπάντα που είχε φτιάξει με παιδικούς φίλους στα Γιαννιτσά από τότε που ήταν 14 χρονών. Εξαιρετικά ταλαντούχος, δύσκολα θα έμενε στο περιθώριο. Την πρώτη του επίσημη εμφάνιση την έκανε στο Coca-Cola Sound Wave festival το 2007, όπου και παρουσίασε στο κοινό τα τραγούδια του «Silk» και «Love Is A Circle». Στη δισκογραφία εμφανίστηκε με το κομμάτι «Toy» που υπήρχε στη συλλογή City Campers. Αμέσως μετά, το 2008, κυκλοφόρησε το πρώτο album του Lollipop. Οι όμορφες μελωδίες της κιθαριστικής ποπ του είχαν ενθουσιώδη υποδοχή από ένα μεγάλο μέρος του κοινού και η εμπορική επιτυχία ήταν αναμενόμενη. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν η αφορμή για να τον προσέξουν και στο εξωτερικό: το τραγούδι του «Smile» χρησιμοποιήθηκε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις στην Αμερική και στον Καναδά, ενώ το αμερικάνικο MTV ζήτησε και τελικά πήρε τα δικαιώματα του Lollipop για να τα χρησιμοποιήσει σαν μουσική επένδυση σε επερχόμενες τηλεοπτικές του σειρές. Το 2010 με το Πάστα Φλώρα έκανε άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινό, βάζοντας ελληνικό στίχο στα κομμάτια του, χωρίς όμως να χάσει τα αναγνωρίσιμα στοιχεία της μουσικής του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ αξιόλογο και ενδιαφέρον: ατμοσφαιρική, indie pop, με ηλεκτρονική χροιά και ταξιδιάρικες μελωδίες, ενώ υπάρχει και μια συνεργασία-έκπληξη με την Δήμητρα Γαλάνη. Με όλες αυτές τις συνθήκες ο δίσκος γνώρισε μεγάλη επιτυχία, μπήκε στις λίστες πολλών DJ και ακούστηκε πολύ στο ραδιόφωνο. Πίστευα πολύ στον Μinimal από την αρχή, από τότε που έτυχε να ανακαλύψω τα τραγούδια του στο MySpace… Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή πόλη και τα όμορφα πράγματα μαθαίνονται γρήγορα. Μερικές μέρες πριν φύγει στο Λονδίνο για τη συναυλία που ετοιμάζει εκεί, τον συνάντησα σε ένα από τα στέκια του στα Γιαννιτσά για μια χαλαρή κουβέντα, λίγο πριν την μαγειρίτσα. 
Ποιο είναι το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;
Κανονικά δεν πρέπει να το πω γιατί ήταν μαλακία… Οδήγησα μεθυσμένος. Ήμασταν στις Καβουρότρυπες στην Χαλκιδικη, ξέρεις πώς είναι το μέρος, είχαμε πιει τόσο που δεν μπορούσαμε να ανεβούμε από την παραλία στο αμάξι. Ανέβαινε μέχρι ένα σημείο και πέφταμε μπαμ, πάλι κάτω.
Σαν τον Σίσυφο;
(Γέλια) Ακριβώς. Αλλά κάποια στιγμή τα καταφέραμε και τελικά οδήγησα κιόλας. Φοβερή απερισκεψία. Βέβαια, έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε. Όταν είσαι μικρός μπορείς να κάνεις μεγάλες μαλακίες. Ευτυχώς, δεν είχαμε συνέπειες!
Υπάρχουν πράγματα που μέσω της ασχολίας σου με τη μουσική άλλαξαν την ζωή σου;
Τα πάντα άλλαξαν. Η καθημερινότητά μου όλη. Έχω τελειώσει μηχανικός και παράτησα μια δουλειά σε μια εταιρία και ενδεχομένως μια καριέρα για να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό που αγαπάω. Μέχρι στην εσωτερική μετανάστευση κατέφυγα. Παράτησα τη Θεσσαλονίκη και εδώ και ενάμισι χρόνο μένω μόνιμα στην Αθήνα. Διαφορετική καθημερινότητα, περισσότερα ρίσκα, αλλά κάνω αυτό που αγαπάω Βέβαια, αυτά που φαίνονταν επαγγελματικά σίγουρα τότε δεν είναι καθόλου σίγουρα τώρα, όπως λένε κι οι παλιοί μου συνάδελφοι. Δεν πειράζει, τουλάχιστον κάνεις αυτό που αγαπάς, αυτό έχει σημασία. Ξεκίνησες με αγγλικό στίχο και στη συνέχεια τραγούδησες ελληνικά. Σε βοήθησε αυτό να γίνεις πιο δημοφιλής;
Ο στίχος είναι ένα επιπλέον «συνθεσάιζερ» στα χέρια μου, είναι ένα ακόμα αόρατο όργανο. Αν ήξερα γαλλικά που μ’ αρέσουν πολύ σαν γλώσσα θα ξεκινούσα τώρα κιόλας να ηχογραφήσω το Πάστα Φλώρα στα γαλλικά. Υπάρχει όντως αυτή η σκέψη για τον δίσκο αυτό. Άλλωστε, τα κομμάτια στα ελληνικά ήταν γραμμένα. Πριν από το Lollipop το «Call Girl», το οποίο είναι για μένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει, ήθελα να κάνω κάτι καινούργιο. Αν και ακόμα και η εταιρία είχε ενδοιασμούς, ότι και καλά απευθύνομαι σε ένα πιο σε «ίντι» κοινό, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι και το πιο κομπλεξικό, και πώς θα έπαιρνε το τον ελληνικό στίχο. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ αυτό σκέφτηκα. Λέω μπας και πάει να την κάνει «γυριστή» ο Μινιμάλ για να μπει στο κομμάτι «μουσική σκηνή, άνοιγμα προγράμματος σε μπουζούκι»;
(Γελάει) Μπα, κάτι τέτοιο δεν παίζει με τίποτα. Κάποιοι χωρίς να ακούσουν το δίσκο καν, με έβαλαν στην κατηγορία «Χατζηγιάννης». Τον άκουσαν πολύ το δίσκο στην Ελλάδα, αλλά το Lollipop είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Και εμπορικά;
Ναι και εμπορικά, το Lollipop έχει πουλήσει περισσότερο μέχρι στιγμής. Το Πάστα Φλώρα ήταν μια ευτυχής συγκυρία το ότι άρεσε. Το να γράφεις με ελληνικό στίχο είναι πολύ ριψοκίνδυνο. Και πάρα πολύ δύσκολο. Σε κάποια πράγματα ήμουν και τυχερός. Τελείως ξαφνικά προέκυψε και η συνεργασία με την κυρία Δήμητρα Γαλάνη. Αυτό πώς προέκυψε;
Τελείως τυχαία η κ. Γαλάνη ήταν στην επιτροπή του Coca Cola Sound Wave και μόλις τέλειωσα το τραγούδι στον διαγωνισμό είδα μια αγκαλιά να με περιμένει κάτω απ’ τη σκηνή. Χέστηκα απ’ τη χαρά μου ρε συ, εκπληκτική αντίδραση. Μετά το ένα έφερε το άλλο, ανταλλάξαμε κάποια email, της στείλαμε τον οδηγό και δέχθηκε με χαρά να πει το τραγούδι. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Έλληνες μουσικοί, τώρα που αναφέραμε τη Γαλάνη…
Μ’ αρέσει πέρα από τη μουσική να βλέπω και τον άνθρωπο. Από καινούργια μ’ άρεσε πολύ ο δίσκος του Papercut. Και από πιο παλιά, με Τρύπες μεγαλώσαμε και με Ξύλινα Σπαθιά. Τα ακούσματα αυτά έχουν φύγει βέβαια, αλλά με χαρά θα τους έβλεπα σε κάποιο live. Επίσης Στέρεο Νόβα και Κωνσταντίνο Βήτα. Είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Κ. Βήτα και είναι και φοβερό άτομο. Όπως και έχω γνωρίσει ανθρώπους μουσικά σπουδαίους, αλλά με πολύ χάλια συμπεριφορά. Πόσο σε έχει επηρεάσει το κλίμα που δημιούργησε η οικονομική κρίση; Στο ψυχολογικό κομμάτι, αλλά και από άποψη δημιουργίας;
Η κρίση υπήρχε, δεν δημιουργήθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτή η υποβόσκουσα ευφορία έβλεπες ότι ήταν ψεύτικη. Εγώ δεν ήμουν ποτέ σπάταλος, ό,τι έκανα το έκανα με μέτρο Αυτά ήταν και τα οικονομικά δεδομένα των γονιών μου και έτσι έμαθα να ζω. Οπότε, το να χάσεις κάτι σε οικονομικό επίπεδο το αντέχεις. Δεν είμαι από αυτούς που έχω καταστραφεί από την κρίση. Έως τώρα τουλάχιστον, αλλά όταν βλέπεις δίπλα σου τους άλλους να καταστρέφονται, φίλοι, συγγενείς κλπ, δεν μπορεί να είσαι αμέτοχος Επηρεάζεσαι. Από άποψη δημιουργίας η μουσική μου περισσότερο έχει να κάνει με το ερωτικό κομμάτι, οπότε δεν μου έχει βγει στο να καθίσω να γράψω ένα κομμάτι διαμαρτυρίας. Σε προσωπικό επίπεδο κατεβαίνω στις πορείες, διαμαρτύρομαι και τρελαίνομαι. Δεν μπορώ να κάθομαι να τα παρακολουθώ αμέτοχος. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτός από τις οικονομικές απώλειες έχουν χάσει και σε επίπεδο αξιοπρέπειας και φοβάμαι ότι θα γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Υπάρχουν κάποια ελαττώματα που σε ενοχλούν στους γύρω σου; Τόσο στους δικούς σου ανθρώπους, όσο και σε κάποιον που γνωρίζεις για πρώτη φορά…
Βλακεία, άγνοια, ωχαδερφισμός. Όταν ο κόσμος δεν αντιδράει σε αυτά που γίνονται, τρελαίνομαι. Παλιά ήμουν ακόμα πιο ενεργός. Δεν καταλαβαίνω πώς δεν αντιδράει ο κόσμος σε αυτά που γίνονται. Αν φιλοξενούσες κάποιον ξένο στη Θεσσαλονίκη, πού θα τον πήγαινες;
Κοίτα, εγώ τρελαίνομαι για την άνω πόλη, εκεί που έμενα. Θα τον πήγαινα κάπου να πιούμε ένα τσίπουρο, στο ΙΓΓΛΙΣ για παράδειγμα. Θα τον πήγαινα για φαγητό στον Οινοχόο και στο Πάστα Φλώρα για καφέ ή ποτό. Το μαγαζί αυτό είναι το κουκλόσπιτό μου. Αυτά τα μέρη μ’ αρέσουν, δεν πάω πουθενά άλλού, ούτε βόλτες στην Παραλία, ούτε στον Λευκό Πύργο, ούτε πουθενά. Είναι τρία μέρη που γουστάρω πολύ στην πόλη. Α, και άμα ήμουν πιο πιτσιρικάς, θα τον πήγαινα να την πέσουμε στη Ναυαρίνου για ατελείωτες μπίρες και συζήτηση, εκεί μέσα στ’ αρχαία.
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου; Τι θα θυσίαζες γι’ αυτόν;
Είναι μερικές στιγμές που αισθάνομαι ότι μπορώ να θυσιάσω τα πάντα για τον έρωτα. Δεν θα με πείραζε ακόμα και να μεταναστεύσω, να αλλάξω δουλειά, πόλη. Τα πάντα. Πλέον δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο ο έρωτας, όσο η αγάπη. Θέλω να κοντρολάρω αυτόν τον ψεύτικο παρορμητισμό του έρωτα. Σ’ αυτή τη φάση είμαι ερωτευμένος με τη μουσική. Για τη μουσική μπορώ να αλλάξω τα πάντα. Μήπως τα διαβάσει αυτά η κοπέλα σου και στραβώσει; Οι γυναίκες είναι περίεργες μ’ αυτά, ξέρεις…
Η κοπέλα μου είναι πάρα πολύ σημαντική. Κάνουμε τα πάντα μαζί, δεν νομίζω να έχω πρόβλημα, θα της εξηγήσω πώς το εννοώ. Κάτσε να γίνω πιο συγκεκριμένος. Αν η κοπέλα σου ήταν καθηγήτρια και διοριζόταν στη Δράμα, θα τα άφηνες όλα για να μείνετε μαζί;
Θα προσπαθούσα να βρω μια άλλη λύση. Εξάλλου, και οι άνθρωποι που είναι γύρω μου, οικογένεια, φίλοι, είναι εξίσου σημαντικοί για να πεις ότι παρατάω τα πάντα και φεύγω για να ακολουθήσω έναν έρωτα. Θέλω να τους έχω όλους στη ζωή μου. Με τον ελληνικό στίχο που είναι πιο εύκολο να διαδοθούν τα τραγούδια, πιστεύεις ότι θα μπορούσες κάποια στιγμή να γίνεις πάρα πολύ δημοφιλής, π.χ. σαν τον Ρουβά;
Δεν νομίζω, δεν είναι τόσο εμπορική αυτή η σκηνή που υποτίθεται ότι εκπροσωπώ. Ναι, αλλά έχω ακούσει το «Πάστα Φλώρα» και σε ταξί και σε πιο μέινστριμ μπαρ και στην τηλεόραση.
Τι να σου πω, δεν ξέρω, μπορεί να βρήκαν το τραγούδι γλυκό, συμπαθητικό ποπ και ανάλαφρο και να το έπαιξαν, αλλά δεν νομίζω να έπαιζαν παραπάνω κομμάτια από το δίσκο. Και εγώ, ξέρεις, δεν μπορώ να επαναλάβω το ίδιο κόνσεπτ. Τώρα, ας πούμε, στο επόμενο LP πάω σε κάτι άλλο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, όταν μίλησα στο παρελθόν με κάποια μεγάλη δισκογραφική, στις πρώτες τους κουβέντες είχαν υποσχεθεί να με κάνουν «θεό». Μάλλον εννοούσαν να πηγαίνω σε πρωινές εκπομπές και να τραγουδάω play back για να με μάθει ο κόσμος.
Θα πήγαινες σε πρωινή εκπομπή;
Όχι φυσικά, δεν θα πήγαινα. Γιατί να πάω, για να με δει η γιαγιά μου και η θεία μου; Με βλέπουν και από κοντά, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσω τέτοια μέσα για να προβάλλω τη δουλειά μου. Βέβαια, ξέρεις πώς λειτουργεί η τηλεόραση. Για παράδειγμα, εδώ στα Γιαννιτσά το 80 με 90% με ξέρουν επειδή εμφανίστηκα στο Ράδιο Αρβύλα, παρά για το γεγονός ότι κάποια τραγούδια μου παίζουν στο αμερικάνικο MTV. Για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θα γίνεις αποδεκτός μόνο αν περάσεις από την TV. Και εγώ φυσικά θα χρησιμοποιήσω το μέσο, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο. Η συζήτηση διακόπτεται γιατί μόλις έσκασε μια κουτσουλιά στο παντελόνι του Μινιμάλ. Γελάει και βρίζει ταυτόχρονα. «Γούρι», του λέω. «Μπα», μου λέει, «απλά σκατά στο παντελόνι μου»!
Πες μου τρία πράγματα που σου αρέσουν στην Αθήνα.
Βόλτες στου Φιλοπάππου, η Ακρόπολη, η αύρα που αποπνέει από έναν περίπατο στην Αρεοπαγίτου δίπλα στον βράχο. Όπου και αν έχω γυρίσει στην Ευρώπη, ΟΚ, είναι καθαρά, περιποιημένα, όμορφα, αλλά λείπει αυτή η αύρα… Κάθε φορά που κάνω αυτή τη βόλτα, φεύγω με μια εσωτερική κάθαρση. Μ’ αρέσει ακόμα το cafe του καινούργιου μουσείου της Ακρόπολης (καφές με 1,80 ευρώ), η αυλή τοy SIX d.o.g.s., αρκεί να παραμείνει με τη λογική που άνοιξε. Στην Αθήνα τα στέκια χαλάνε πιο εύκολα απ’ όσο νομίζεις… Απίστευτα όμορφο είναι και το μέρος που κινούμαι και μένω, τα Πετράλωνα. Ο Ζέφυρος, το καφενείο απέναντι, το Chez Lucien, η Πλάκα. Αυτά νομίζω… Για καμιά θάλασσα δεν μας είπες.
Τι να σε πω ρε, αφού ξέρεις, σαν την Χαλκιδική δεν έχει (γέλια)… Πώς προέκυψαν τα τραγούδια για τις διαφημίσεις;
Αυτό είναι πιο πολύ θέμα της εταιρίας. Το κυνήγησαν και βρέθηκε στο εξωτερικό κάποιος διανομέας, τους άρεσε η δουλειά μου και πήραν τα τραγούδια μου στο αμερικάνικο MTV για να τα χρησιμοποιήσουν σε κάποιες εκπομπές σαν μουσικό «χαλί» και χρησιμοποιήθηκαν σε κάποια διαφήμιση σε Αμερική και Καναδά. Βασικά, αυτή ήταν και η επιδίωξή μας, γιατί τα χρήματα είναι πολύ καλά, είναι ένα πολύ μεγάλο μέσο προβολής και, γενικά, δεν έχω κανένα κόμπλεξ με την εμπορική αξιοποίηση των κομματιών μου. Βέβαια, (γελάει) ζήτησε και μια εταιρία το «Πάστα Φλώρα» για διαφήμιση κωλόχαρτου. Έδιναν και πολύ καλά λεφτά (22.000 λίρες!), αλλά εντάξει, αυτό το αρνήθηκα. Ρε φίλε, μεγάλο το δέλεαρ, αλλά δεν ξέρω, κάτι δεν μου καθόταν καλά. Στην τελική θέλω να ξυπνάω το πρωί και να αισθάνομαι ωραία, να μην έχω καμία αμφιβολία για τέτοιες ενέργειες σχετικά με τη μουσική μου. Γενικά, έχεις βγάλει λεφτά από τη μουσική ως τώρα;
Μόνο από τις διαφημίσεις. Από την εμπορική εκμετάλλευση κάποιων κομματιών και από τα όποια live προκύπτουν. Φυσικά και υπάρχει οικονομική ανασφάλεια και καβάντζες δεν παίζουν με την καμία. Είναι δύσκολη η κατάσταση όπως παντού, γι’ αυτό και βγήκα και από την εσωστρέφειά μου και αποφάσισα να κοιτάξω και προς το εξωτερικό, ειδικά με το επερχόμενο LP. Νομίζω ότι αυτό είναι και το μεγαλύτερό μου στοίχημα ως τώρα. Για πες μου για το νέο άλμπουμ. Τι να περιμένουμε; Νομίζω ότι παίζεις κάποιο κομμάτι από το επερχόμενο LP στα live σου. Θα ακούσεις διάφορα. Από την εξέλιξη του Lollipop, έως και κάποια κομμάτια τελείως πειραματικά όπου «σκάνε» διάφοροι ήχοι από Future Sound of London, Four Tet, Kompakt (την δισκογραφική)…. Θα ακούσεις αυτά που είναι μέσα μου. Πώς να μην υπάρχει επιρροή από Belle and Sebastian στο δίσκο, αφού όταν τους ακούω αισθάνομαι ευτυχισμένος; Ακόμα όλα είναι μέσα στο μυαλό μου. Παίζω ένα κομμάτι που αρέσει πολύ στον κόσμο. Είναι ένα μίγμα post electronica, techno house, progressive και ο κόσμος ζητάει να το παίζω. Έχει ήδη διαδοθεί από στόμα σε στόμα νομίζω. Ετοιμάζω αυτόν τον καιρό, επίσης, ένα digital release των κομματιών του Lollipop σε drum n bass και dub εκτελέσεις. Πρέπει να κινούμαι σε πολλά επίπεδα, έτσι ώστε να εξελίσσομαι. Πότε να περιμένουμε την κυκλοφορία του άλμπουμ;
Το υλικό υπάρχει, είναι ήδη έτοιμο. Ίσως να είναι και διπλό το LP, αλλά επειδή κάνω εγώ την παραγωγή, θέλω ακόμα και ο τελευταίος ήχος που θα ακούσεις να βγει όπως τον έχω στο μυαλό μου. Αυτό με καθυστερεί, αλλά δεν με αγχώνει. Μπορεί να είναι έτοιμος ο δίσκος στο τέλος του 2011 ή στις αρχές του 2012, δεν θέλω να πιεστώ, θέλω να βγει όλο το υλικό αβίαστα. Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
Moby, Jens Lekman, Jay Jay Johanson, Belle and Sebastian. Άκουγα Belle and Sebastian και ήθελα να πετάξω τα ρούχα μου και να τρέχω γυμνός στα γρασίδια. Αυτή την εικόνα είχα όταν έγραφα κομμάτια σαν το «Lollipop».
Πες μου μερικά πράγματα για το background σου, πώς ξεκίνησες;Είχα φτιάξει ένα στούντιο εδώ στα Γιαννιτσά με αυγοθήκες για μόνωση και παίζαμε όλη μέρα grunge, αλλά σε κάποια φάση άρχισα να το κυνηγάω. Μέχρι να φθάσω στο Coca Cola Sound Wave είχα φάει και απόρριψη, έτσι; Είχα στείλει τραγούδι ακόμα και στο διαγωνισμό τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Φυσικά απορρίφθηκε, έφαγε Χ με τη μία. Αλλά ό,τι έκανα, το έκανα νομίζω με αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτά τα παιδιά που εκθέτουν τόσο πολύ τον εαυτό τους σε αυτά τα ριάλιτι τραγουδιού. Ωραία, μπορεί να έχεις μια καλή φωνή, αλλά από κει θα βρεις το δρόμο σου; Και η αισθητική πού είναι; Πιστεύω ότι εκεί μέσα είσαι απλά ένα προϊόν που πρέπει να καταναλωθεί. Και εξέλιξη να έχεις, και διάρκεια ζωής μεγάλη να έχεις, πάλι κάποια στιγμή θα καταναλωθείς ως προϊόν. Εγώ ξεκίνησα με ένα πλάνο, με ένα όνειρο. Βάζω κάποια όρια στο τι θέλω να κάνω και τι όχι και ακολουθώ την αισθητική μου σε όλα. Νομίζω ότι τα παιδιά που δοκιμάζουν στα ριάλιτι ακολουθούν τη λογική του «πάρτε με και κάντε με ό,τι θέλετε κάντε με θεό». Και γιατί να γίνεις θεός; Πριν κάνεις κάποια κίνηση, για να βγεις μπροστά, νομίζω ότι θα πρέπει να έχεις ωριμάσει σαν άνθρωπος. Είχα περάσει από 40 κύματα μέχρι να πάρω τις όποιες αποφάσεις μου, σχετικά με τη μουσική Ελπίζω να μην βγει πολύ μελοδραματικό όλο αυτό που λέω (γελαει). Μερικές φορές η κοπέλα μου λέει ότι είμαι ο Ξανθόπουλος της ποπ. Άμα δεν έχεις διαμορφώσει άποψη π.χ. πολιτική, πολιτιστική, προσωπική για το πώς κυλάνε τα πράγματα, που πας; Και φωνή να έχεις και εμφάνιση, νομίζω δεν φτάνει. Γι’ αυτό βλέπεις διάφορους, ακόμα και ταλαντούχους να κάνουνε διάφορες χαζές επιλογές. Για μένα πρώτο κριτήριο σε όλα είναι η αισθητική. Χτυπάνε τηλέφωνα και δικά μου και του Μinimal. Φίλοι μας ψάχνουν για τσίπουρα, να βρεθεί ξανά η παρέα που όλο το χρόνο χωρίζεται, αλλά της αρκεί ένα τραπέζι και μερικά ποτήρια τσίπουρο για να ξεχασθούν όλα. Αφήνω τον Μινιμάλ στο σπίτι του και παίρνω το δρόμο για το δικό μου. Με χαιρετάει και γελάει. Μπαίνοντας στην εθνική σκέφτομαι ότι η αισιοδοξία που πηγάζει από τους δίσκους του μόνο τυχαία δεν είναι…