Ανατριχίλα προκαλεί η μαρτυρία διασώστη στο Λας Βέγκας, ο οποίος περιγράφει τις πρώτες σκηνές μετά το μακελειό και πώς αναγκάστηκε να επιλέγει ανάμεσα στους τραυματίες για το ποιοι έπρεπε να μεταφερθούν πιο γρήγορα σε νοσοκομείο.
Ο Ντιν Γουέμπερ ήταν ανάμεσα στους πρώτους που έφτασαν με ασθενοφόρα στην περιοχή που έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη όπως λέει. Πρώτα, μία ομάδα είχε περάσει από τους τραυματίες και είχε βάλει αυτοκόλλητα: το πράσινο σήμαινε ότι είχαν ελαφρά τραύματα, το κίτρινο ότι δεν κινδύνευε η ζωή τους, το κόκκινο ότι ο τραυματίας ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και έπρεπε να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο. Οσοι είχαν μαύρο αυτοκόλλητο, ήταν νεκροί ή πέθαιναν.
Ομως, το έργο των διασωστών δεν ήταν εύκολο. «Ανθρωποι άρχισαν να με εκλιπαρούν να τους πάρω γιατί πονούσαν τόσο πολύ. Μία γυναίκα με άρπαξε από τον αστράγαλο και με κοίταξε στα μάτια. Το μόνο που μπορούσε να πει ήταν ''σε παρακαλώ'' και έκλαιγε. Ομως, είχε κίτρινο αυτοκόλλητο και υπήρχαν άλλοι με κόκκινο. Ημουν αναγκασμένος να της πω ''λυπάμαι τόσο πολύ. Κάποιος θα έρθει για εσάς σύντομα», περιγράφει σοκαρισμένος στο People ο Γουέμπερ.
Ενας άλλος άνδρας, με πράσινο, καθόταν δίπλα σε μία γυναίκα με κίτρινο αυτοκόλλητο. «Μου είπε ''σε παρακαλώ, βοήθησε την κοπέλα μου'', αλλά δεν μπορούσα», συνεχίζει ο διασώστης. Η πρώτη ασθενής που παρέλαβε ήταν μία γυναίκα που είχε δεχθεί πυροβολισμό στο στήθος. «Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Ηταν σε πραγματικά κακή κατάσταση. Την πήγαμε στο νοσοκομείο και επιστρέψαμε αμέσως για άλλους», λέει ο Γουέμπερ, που δεν γνωρίζει αν τελικά η γυναίκα αυτή τα κατάφερε.
Οταν ξαναέφτασε στο σημείο του μακελειού, ο κόσμος ήταν ακόμη πιο απελπισμένος. «Περίμεναν ήδη για 20-30 λεπτά, πονούσαν, αιμορραγούσαν. Περνούσες ανάμεσά τους και έλεγαν ''σε παρακαλώ, βοήθησέ με''. Κάποιος μου είπε ''μόλις απέκτησα παιδί. Σε παρακαλώ σώσε με''», λέει ο διασώστης και περιγράφει την αγωνία του: «Να πάρω αυτόν με το κόκκινο αυτοκόλλητο ή τον άλλον; Κι αν κάνουμε λάθος επιλογή;».
Στην πορεία, πήγε και ήρθε αρκετές φορές στο νοσοκομείο. Οσο περνούσε η ώρα, κάποιοι που είχαν κίτρινο αυτοκόλλητο χειροτέρευαν. «Προσπαθούσαμε να σώσουμε όσες περισσότερες ζωές μπορούσαμε. Ηταν μία ατελείωτη νύχτα. Το πρωί αρχίσαμε να παραλαμβάνουμε κυρίως πιο ελαφριά περιστατικά, με σπασμένα χέρια ή πλευρά».
Οταν τελείωσαν όλα, αγκάλιασε τον συνάδελφό του και άρχισε να κλαίει. «Ηταν σαν εμπόλεμη ζώνη. Το χειρότερο που έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Ελπίζω ποτέ κανείς να μην ζήσει ξανά κάτι τέτοιο. Ηταν κόλαση», καταλήγει.