Λίγο πριν το 1970, όταν το Χαλάνδρι είχε ακόμη αλάνες και γειτονιές, σε ένα δρομάκι κοντά στην Κηφισίας, χτίστηκε ένα τοσοδούλικο φαγάδικο.
Λίγα χρόνια μετά, αυτό το μικρό μαγαζί, πέρασε σε έναν άλλο ιδιοκτήτη, ο οποίος σύστησε στους Χαλανδριώτες μια κόκκινη καυτερή σάλτσα για να συνοδεύσουν το (πεντανόστιμο) κεμπάπ τους.
Δεν ήθελε και πολύ. Σε μια εποχή όπου σχεδόν όλοι είχαν παρατσούκλια, η σάλτσα του κυρίου Εξαρχόπουλου, χαρακτήρισε αμέσως το μαγαζί. Πάμε στον «Καυτερό», έλεγαν οι Χαλανδριώτες και αντί για καφέ και χαρτάκι, στρώνονταν στο κεμπάπ.
40+ χρόνια μετά, ο Καυτερός βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση. Οπως ήταν το 1970. Με το σουηδικό ξύλο στον τοίχο, το μωσαϊκό στο πάτωμα, τη σύζυγο στο ταμείο, τον γιο στο γενικό πρόσταγμα και τον ίδιο να έχει αναλάβει ρόλο οικοδεσπότη.
Δεν είναι όμως η γραφικότητα του «Καυτερού» που μαζεύει σαν μελίσσι κόσμο από όλη την Αθήνα. Εδώ που τα λέμε το γεγονός ότι ο χρόνος έχει σταματήσει σ’ αυτό το μαγαζί για κάποιους είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Αυτό που σε κάνει να πηγαίνεις και να ξαναπηγαίνεις στο συνοικιακό μαγαζάκι, είναι αυτό το θεϊκό, κομμένο στη μέση, κεμπάπ, τόσο ζουμερό και καλοψημένο που σου ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Κι αν δεν τα βάλεις με το κεμπάπ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα «σε γονατίσει» η καυτερή του σάλτσα.
Διαβάστε τη συνέχεια και δείτε φωτογραφίες από τον «Καυτερό» στο Bovary.gr