Η Βρετανία, η Ιαπωνία, η Νορβηγία, η Δανία και αρκετές ακόμη χώρες έχουν βασιλιάδες και βασίλισσες, Βασιλευομένη Δημοκρατία.
Στο Μονακό, ωστόσο, αν και έχουν Συνταγματική Μοναρχία, με τον βασιλιά να μην έχει καθόλου συμβολικό ρόλο και να διαθέτει αρκετές πολιτικές αρμοδιότητες, δεν έχουν βασιλιά.
Εχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες.
Ο πρίγκιπας Αλβέρτος είναι ο επίσημος αρχηγός του κράτους και κατέχει νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία.
Μπορεί να έχει περισσότερες ευθύνες από έναν μέσο μονάρχη, μπορεί να είναι απόγονος της παλαιότερης δυναστείας της Ευρώπης (μετρά 700 χρόνια), ωστόσο δεν έχει τον «τίτλο των τίτλων»: αυτόν του «βασιλιά».
Και αυτό κρατά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τον προπάππου και την προγιαγιά του και έφτασε μέχρι τον πατέρα του Ρενιέ και τη μητέρα του Γκρέις Κέλι που δεν ήταν ποτέ βασιλιάδες αλλά πρίγκιπες.
Γιατί συμβαίνει, όμως, αυτό;
Σύμφωνα με τη Vogue, αν ανατρέξουμε στην ιστορία του Μονακό, θα δούμε πως αυτό το μικροσκοπικό έθνος για προστασία ενωνόταν με άλλες ισχυρές χώρες που είχαν ισχυρούς κυβερνήτες. Ετσι, το Μονακό ονόμασε τους δικούς του επικεφαλής πρίγκιπες και πριγκίπισσες και το πριγκιπάτο του στέκει στην Κυανή Ακτή.
Φωτογραφίες: AP & Pixabay