Μπορεί ο πρωθυπουργός να εξέφρασε την αισιοδοξία του, στο μήνυμά του επ' ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο χρόνων από την εκλογική νίκη της κυβέρνησης του Σεπτεμβρίου του 2015, και να είπε ότι «είμαστε ακόμη στο νερό, αλλά έχουμε έξω το κεφάλι και βλέπουμε στεριά...», αλλά το πόσο έξω από το νερό είναι το «κεφάλι» και αν η «στεριά» που βλέπει είναι βράχια ή βατή παραλία, παραμένει αδιευκρίνιστο και ζητούμενο...
Οι χθεσινές δηλώσεις του επικεφαλής του Euro Working Group Τόμας Βίζερ (που την Δευτέρα έρχεται στην Αθήνα μαζί με τον Πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάϊσελμπλουμ) δεν επιτρέπουν και πολλά περιθώρια για πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, η οποία συνεχίζει να μιλά για «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018, αποκρύπτοντας ότι το «πλαίσιο επιτήρησης» που έχει συμφωνηθεί να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα από τους δανειστές, στην ουσία θα είναι ένα... νέο μνημόνιο μακράς διαρκείας, με πρόσθετα μέτρα που πιθανότατα θα χρειασθούν-πέραν της περικοπής των συντάξεων και του αφορολόγητου που θα ισχύσουν το 2019 και 2020- και κυρίως... χωρίς νέα χρήματα!
Για να μπορεί η κυβέρνηση να μιλάει για «καθαρή έξοδο» και να το εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά, θα πρέπει φυσικά να μην συζητά καν την πιθανότητα ενός νέου δανεισμού, έστω και «προληπτικού», όπως αυτό που προβλεπόταν στην συμφωνία του 2015, το σενάριο δηλαδή της «προληπτικής πιστωτικής γραμμής». Κάτι τέτοιο, δεν σκοπεύει να ζητήσει η κυβέρνηση, αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι δανειστές φαίνονται διατεθειμένοι να προσφέρουν.
Αυτό στο οποίο προσδοκά η κυβέρνηση, είναι η ανακοίνωση κάποιας συμφωνία για την «λύση» (διευθέτηση, ρύθμιση, διευκόλυνση...) του χρέους, ζήτημα το οποίο έχει κάνει επικοινωνιακό της λάβαρο. Αλλά και σ' αυτό, ο κ. Βίζερ... νέρωσε τις προσδοκίες του κ. Τσίπρα, δηλώνοντας ότι η (όποια) λύση δεν θα δοθεί αμέσως, με την τυπική λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018, αλλά με δόσεις. Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο πακέτο δράσεων θα εφαρμοστεί αμέσως αλλά τα επόμενα (στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων) θα εξαρτηθούν από την υλοποίηση των δεσμεύσεων του νέου «πλαισίου».
Μ' άλλα λόγια η Ελλάδα είναι πολύ πιθανό να αποδεχτεί ένα νέο πρόγραμμα δεσμεύσεων με μέτρα και μεταρρυθμίσεις αλλά χωρίς την εξασφάλιση ενός πακέτου 10-15 δισ. ευρώ για την ομαλή επιστροφή στις αγορές.
Αντίθετα, το «μαξιλάρι» αυτό των 15 δισ. ευρώ καλείται να το δημιουργήσει η ίδια η κυβέρνηση με τα λεφτά που θα λάβει από την τρίτη αξιολόγηση αλλά και από τις νέες δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές. Σε μια απολύτως δυσμενή συγκυρία, με τα δημόσια έσοδα να υστερούν συνεχώς λόγω φοροδοτικής αδυναμίας του κόσμου, αρνητικό κλίμα στον τομέα των επενδύσεων και γενική παραδοχή ότι ή δέσμευση της Ελλάδος να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ετησίως, μέχρι το... 2022, είναι στόχος ανέφικτος! Επομένως, το σχήμα αυτό, που θεωρείται αυτή τη στιγμή το επικρατέστερο, περιλαμβάνει πρόσθετες δεσμεύσεις από την Ελλάδα, χωρίς λεφτά από τους εταίρους και με μοναδικό αντάλλαγμα υποσχέσεις για... σταδιακό «ξεκλείδωμα» της λύσης για το χρέος.
Θα έχει ενδιαφέρον το πώς θα παρουσιάσει ο κ. Τσίπρας (που επιμένει στην «καθαρή έξοδο», χωρίς μέτρα όρους και προϋποθέσεις...) στην κοινωνία αυτό το «πλαίσιο επιτήρησης» που θα είναι, όπως ξεκαθάρισε ο κ. Βίζερ, «πιο σκληρό στην αρχή από το ανάλογο που εφαρμόσθηκε σε Κύπρο, Ισπανία, Ιρλανδία και Πορτογαλία, και θα ισχύσει μέχρι η Ελλάδα ν' αποπληρώσει το 75% του χρέους της»....