Η ιστορία της Καθολικής καλόγριας που κατηγορήθηκε άδικα για αλκοολισμό, αφορίστηκε γιατί κατέδωσε έναν ιερέα που κακοποιούσε παιδιά και τελικά έγινε η μοναδική Αυστραλή που αγιοποιήθηκε από το Βατικανό.
Η Μητέρα Mary MacKillop, η Αγία Μαρία του Σταυρού, αγιοποιήθηκε από την Καθολική εκκλησία το 2009. Η είδηση ότι το Βατικανό σκόπευε να προχωρήσει στην αναγόρευσή της ως Αγίας συνέπεσε με την αποκάλυψη των σκανδάλων παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Εν μέσω της γενικής κατακραυγής για τους παιδόφιλους ιερείς, αποκαλύφθηκε ότι η Mary MacKillop είχε αφοριστεί από την Καθολική Εκκλησία γιατί κατέδωσε έναν ιερέα που κακοποιούσε ανήλικα παιδιά.
Δεν είναι απολύτως σαφές εάν το Βατικανό γνώριζε την αιτία του αφορισμού της όταν διοργάνωνε την τελετή αγιοποίησής της. Η ιστορία έγινε γνωστή από ένα ντοκιμαντέρ της αυστραλέζικής τηλεόρασης, όπου αποκαλύφθηκε ότι το 1870, στην Αδελαΐδα, η ηγουμένη Mary MacKillop είχε μάθει ότι ο ιερέας Patrick Keating κακοποιούσε σεξουαλικά ανήλικους μαθητές της εκκλησιαστικής σχολής σε ένα παρεκκλήσι πλάι στη μονή της και τον κατήγγειλε στις επισκοπικές αρχές.
Ενόσω η Καθολική Εκκλησία διεξήγαγε έρευνες για τον ιερέα Keating, ο οποίος απλά έχασε τη θέση του στην ενορία του και μετατέθηκε στην Ιρλανδία με την επίσημη δικαιολογία του αλκοολισμού, οι επιπτώσεις για την MacKillop ήταν πολύ σοβαρότερες. Ένας από τους ιερείς φίλους του Keating, εξοργίστηκε τόσο πολύ από την αποκάλυψη της μοναχής MacKillop που ξεκίνησε ολόκληρη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον της. Ως αποτέλεσμα, ο αρχιεπίσκοπος την αφόρισε με την αιτιολογία της ανυπακοής. Μαζί με την MacKillop αφόρισε και ολόκληρο το τάγμα των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Ιερής Καρδιάς, το οποίο είχε ιδρύσει και του οποίου προΐστατο. Ταυτόχρονα άρχισαν να διαδίδονται φήμες για υποτιθέμενο αλκοολισμό της MacKillop και κακοδιαχείρισης των οικονομικών του τάγματος.
Η MacKillop έγινε η πρώτη μοναχή και ηγουμένη του τάγματος των Ιωσηφίνων αδελφών το 1867, σε ηλικία 25 ετών, και έλαβε το θρησκευτικό όνομα της αδελφής Μαρίας του Σταυρού. Η προτεραιότητα του τάγματος ήταν η εκπαίδευση των παιδιών των φτωχών ενώ οι ίδιες οι Ιωσηφίνες ζούσαν μια λιτή και στερημένη ζωή που πρέσβευε την ακτημοσύνη και την πίστη ότι ο Θεός θα τους παρείχε τα αναγκαία. Το ρούχο τους ήταν ένα απλό καφέ ράσο. Το τάγμα επεκτάθηκε πολύ γρήγορα και μέχρι τον αφορισμό τους, το 1871, μετρούσε περισσότερες από 130 μοναχές που δίδασκαν σε 40 σχολεία. Επίσης, είχαν ιδρύσει και ένα ορφανοτροφείο, ένα γηροκομείο και ένα πτωχοκομείο. Οι Ιωσηφίνες μοναχές αποτελούν μοναδική περίπτωση στην καθολική εκκλησία γιατί αντί να ζουν σε οργανωμένες μονές, αποτελούν μέλη της κοινότητας ενώ η πίστη τους τούς επιτάσσει ότι πηγαίνουν οπουδήποτε υπάρχουν φτωχά παιδιά να διδαχτούν. Όλα αυτά είχαν θορυβήσει την ανδροκρατούμενη Καθολική Εκκλησία της Αυστραλίας που μέχρι τότε είχε συνηθίσει να ελέγχει τις καλόγριες. Η MacKillop είχε ήδη εναντιωθεί στις εκκλησιαστικές Αρχές γιατί θεωρούσε ότι το τάγμα της θα έπρεπε να είναι αυτοδιοικούμενο και να λογοδοτεί απευθείας στο Βατικανό.
Μετά τον αφορισμό της από την Καθολική Εκκλησία το 1871, τα περισσότερα σχολεία των Ιωσηφίνων έκλεισαν και στην ίδια απαγορεύτηκε να φοράει το ράσο της και να διατηρεί την οποιαδήποτε σχέση με την Εκκλησία. Τελικά, βρήκε καταφύγιο σε Ιησουίτες μοναχούς ενώ κατά διαστήματα φιλοξενήθηκε σε διάφορες εβραϊκές οικογένειες. Το 1872, ο Αρχιεπίσκοπος πέθανε και λίγο πριν από τον θάνατό του αναίρεσε τον αφορισμό της MacKillop, η οποία επέστρεψε στα λειτουργικά καθήκοντά της.
Ωστόσο τα προβλήματά της δεν έληξαν ούτε τότε, αφού παρά την αποκατάστασή της, έπρεπε ακόμα να αντιπαλέψει την εχθρική συμπεριφορά και τις συνομωσίες διαφορών ιερέων και επισκόπων. Μετά από μια σχετικά ήρεμη περίοδο κατά την οποία επανεξελέγη ηγουμένη του τάγματός της και μπόρεσε να ασκήσει απρόσκοπτα το έργο της (το οποίο πλέον περιλάμβανε και επισκέψεις σε φυλακές), ο νέος Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας της Αυστραλίας έθεσε ως στόχο του είτε να καταστρέψει αυτήν και το τάγμα της ή τουλάχιστον να τις θέσει υπό τον έλεγχο του. Δεν πέτυχε όμως τίποτα από τα δύο, αν και κατάφερε να εξορίσει την MacKillop και να την βγάλει από την θέση της. Η MacKillop συνέχισε το φιλανθρωπικό της έργο, ταξιδεύοντας, ιδρύοντας σχολεία και στηρίζοντας το τάγμα της. Λίγο πριν τον θάνατό της το 1909, αποκαταστάθηκε εκ νέου ως ηγουμένη του τάγματος. Χρειάστηκε να μεσολαβήσει ένας ολόκληρος αιώνας ώσπου να φτάσουμε στο 2009, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αδελαΐδας εξέδωσε δημόσια απολογία για την κακή μεταχείριση της MacKillop και την άδικη τιμωρία της.
Εντούτοις, δεν ήταν μόνο η απολογία της εκκλησίας που άργησε αλλά και οι διαδικασίες αγιοποίησης οι οποίες είχαν ξεκινήσει ήδη από το 1925 και είχαν «κολλήσει» λόγω του φημολογούμενου αλκοολισμού της. Η αλήθεια αποκαταστάθηκε το 2010 ύστερα από διεξοδικές έρευνες της Καθολικής Εκκλησίας οπότε κι ανακοινώθηκε ότι η Αγία Μαρία του Σταυρού έπινε λίγο κονιάκ για τους πόνους της δυσμηνόρροιας. Ταυτόχρονα άρχισε να διαδίδεται ότι η μνημόνευση του ονόματός της στην προσευχή έχει θαυματουργά αποτελέσματα.
Η ιστορία της Mary MacKillop αναδεικνύει πως πολλές από τις γυναίκες που εν τέλει αγιοποιήθηκαν, είχαν στη διάρκεια της ζωής τους εναντιωθεί στην εξουσία των δογματικών εκκλησιαστικών Αρχών κι είχαν υπομείνει διωγμούς κι εξευτελισμούς για την αγνότητα της πίστης τους. Ίσως να πρόκειται για ένα νέο τύπο ιερομάρτυρα, που η αγιοποίησή του είναι το αποκορύφωμα της «αιρετικής» ζωής του. Συγκεκριμένα, η MacKillop θεωρείται πλέον η προστάτιδα αγία των κακοποιημένων ανθρώπων.