Στην ιστορία οι πολιτικές ληστείες δεν πρέπει να σοκάρουν. Οι αντιποιήσεις, οι μεταλλάξεις, οι μεταμορφώσεις και οι πλαστογραφίες είναι σύνηθες σύμπτωμα της πολιτικής δημαγωγίας. Στη δημαγωγία, ως γνωστόν, δεν υπάρχει copyright.
Ειδικά στις νότιες κοινωνίες, όπου η όρεξη των ψηφοφόρων ζητάει επικά αφηγήματα για να μασήσει μπαγιάτικους μύθους!
Σαν σήμερα, το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου λεηλάτησε την Aριστερά δρομολογώντας την πορεία προς την εξουσία.
Το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το «Η Ελλάδα στους Έλληνες» το «Έξω οι βάσεις του θανάτου» ή ακόμα και οι υποσχέσεις για έξοδο από την τότε ΕΟΚ, αποδείχθηκαν λόγια που δέσμευαν μάλλον εκείνους που τις άκουγαν κι όχι αυτούς που τις έλεγαν.
Οι βάσεις έμειναν... φεύγοντας, η Ελλάδα έμεινε στους Έλληνες, αλλά, τελικά, για μια ακόμα φορά πτωχευμένη, και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα μετά από λίγο αστικοποιήθηκε κι έγινε το καλύτερο παιδί της άρχουσας τάξης που το ίδιο έφτιαξε. Παλιές γνωστές ιστορίες.
Από τα ματωμένα αλώνια, το ΠΑΣΟΚ θα πλατσούριζε λίγα χρόνια μετά στην «Γκουανταλαχάρα» του Σωκράτη Κόκκαλη.
Η χώρα τότε δεν χρεοκόπησε, γιατί ήταν άλλες εποχές και η κακή ΕΟΚ που ήθελε να μας κάνει «γκαρσόνια της Ευρώπης», άρχισε να στέλνει αεροπλάνα και βαπόρια γεμάτα χρήμα. Το πώς φαγώθηκαν τα χρήματα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Από τα ματωμένα αλώνια, το ΠΑΣΟΚ θα πλατσούριζε λίγα χρόνια μετά στην «Γκουανταλαχάρα» του Σωκράτη Κόκκαλη.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι και ο Μιτεράν το 1981 στη Γαλλία είχε υποσχεθεί τα ίδια και χειρότερα από ό,τι ο Ανδρέας ή από αυτά που υποσχέθηκε ο Τσίπρας πριν κερδίσει τις εκλογές του 2015.
Σε έναν μόλις χρόνο ο Μιτεράν αναγκάστηκε να κάνει τρεις απανωτές υποτιμήσεις του γαλλικού φράγκου για να μη χρεοκοπήσει η Γαλλία. Και θα είχε χρεοκοπήσει αν οι Γερμανοί δεν τον είχαν σώσει, αγοράζοντας μαζικά ομόλογα για να τα γλιτώσουν από τα νύχια των κερδοσκόπων που είχαν μυρίσει αίμα.
Μετά ακολούθησαν η ωριμότητα και ο ρεαλισμός, οι αγορές και ο μοντερνισμός και στο τέλος οι Financial Times τον αποθέωναν ως το πιο μονεταριστή πρόεδρο της Γαλλίας.
Σήμερα ο Τσίπρας κάνει το τελικό hold up στην τράπεζα αναμνήσεων του ΠΑΣΟΚ για να βουτήξει τα σύμβολά του, δηλαδή τον Ανδρέα.
Αυτό το πολιτικό ριφιφί μπορεί να εξοργίζει τους Πασόκους που ζουν με αναμνήσεις, αλλά μόνο γέλια μπορεί να προκαλεί στους σκεπτόμενους πολίτες.
Αλλωστε, ο Τσίπρας πριν κάνει το ριφιφί στον Ανδρέα είχε βουτήξει αμάσητο το τοτέμ του Καραμανλή του νεότερου.
Πρέπει να είναι κανείς πολύ βλήμα για να πιστεύει ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν ο Τσίπρας μεταμφιεστεί σε Ανδρέα.
Οι κλοπές αναμνήσεων δεν είναι ποινικό αδίκημα και πρέπει να είναι κανείς πολύ βλήμα για να πιστεύει ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν ο Τσίπρας μεταμφιεστεί σε Ανδρέα.
Θα ήταν σαν στην Μπουρκίνα Φάσο, ένας νέος φύλαρχος να έκλεβε το τοτέμ του παλιού φυλάρχου που έφερνε την βροχή σε περιόδους ξηρασίας!
Αυτό μπορεί να ενθουσιάζει τον Κουρουμπλή ή να εξοργίζει τη Φώφη και τον Λαλιώτη, αλλά η βροχή για να έρθει «θέλει δουλειά πολλή» που λέει και ο Μπιθικώτσης, για να μην ξεχνιόμαστε.
Η αντιποίηση αρχής αυτή του Τσίπρα στην ουσία σηματοδοτεί την αστικοποίησή του και την πλήρη μετάλλαξή του σε νέο ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον ίδιο και εμάς...
Μόνο που αυτή η επανάληψη της ιστορίας μπορεί να αποδειχτεί χοντροκομμένη φάρσα, αφού η χώρα για να σωθεί μάλλον πρέπει να πάρει διαζύγιο με τα παλιά ψεύδη.
Εξάλλου, το να πλαστογραφείς τον Ανδρέα πόσο θετικό είναι τελικά για έναν πολιτικό; Γιατί, κακά τα ψέματα, παράλληλα με τα χίλια καλά που έκανε ο Ανδρέας, συνέβαλε στη διάλυση των αξιών, στην κατάρρευση των πανεπιστημίων, στη γιγάντωση της πελατοκρατίας, στον ανορθολογισμό του δημοσίου, στην απέχθεια για εργασία και προσπάθεια, στην αλλεργία για μεταρρυθμίσεις, στα «δωράκια» φίλων. Οχι, ποτέ πιά τέτοια κληρονομιά!
Γιατί το ερώτημα «πόσο ψεύτης ήταν τελικά ο Ανδρέας» έχει απαντηθεί.
Το πραγματικό ερώτημα, τώρα, είναι πόσο μεγάλος ψεύτης θα αποδειχθεί ο Τσίπρας.