Το λάθος που έχει ο εμβληματικός λεμονοστύφτης του Φιλίπ Σταρκ [εικόνες]

Μια αράχνη; Ενα διαστημόπλοιο; Οχι! Είναι ένας λεμονοστύφτης, ύψους 29 εκατοστών.

Κατασκευασμένος από αλουμίνιο ο εν λόγω λεμονοστύφτης έγινε έμβλημα σχεδιαστικής τέχνης του 20ού αιώνα. Το Juicy Salif έχει τη δική του σελίδα στην Wikipedia, εκτίθεται σε διάφορα Μουσεία, ειδικά στο Museum of Modern Art, κατασκευάστηκε από την εταιρεία Alessi για πρώτη φορά το 1990, θεωρείται συλλεκτικό αντικείμενο και έχει πουληθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα. Συμβολίζει όχι μόνο την μοναδική αισθητική του Philippe Starck αλλά και την τεχνογνωσία του ιταλικού οίκου με είδη κουζίνας Alessi. Είναι ένα διαθέσιμο προς πώληση γλυπτό.

Αρχικά σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μοιάζει με αράχνη, αλλά από άλλες οπτικές γωνίες, μπορεί να μοιάζει και με άλλα αντικείμενα.

Επαναστατικός, εκπληκτικής σύλληψης, αυτός ο εξωγήινος τρίποδας γιόρτασε την επέτειο των 10 χρόνων του, το 2000, όταν προστέθηκε χρυσός 24 καρατίων και εκδόθηκε σε 9 999 αντίτυπα. Ο λεμονοστίφτης του Philippe Starck θεωρείται ένα από τα αντικείμενα-σύμβολα του μεγάλου και ιδιοφυούς σχεδιαστή. Πλέον κλείνει τα 27 του χρόνια.

Ολα άρχισαν το 1986 όταν η ιταλική φίρμα Alessi ζήτησε σε έξι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές γάλλους να «φανταστούν» αντικείμενα γι'αυτήν. Δυστυχώς ο διάσημος σχεδιαστής-φάρος του 20ού αιώνα, Philippe Starck, δεν είχε εκείνη τη στιγμή καμία έμπνευση.

Πολύ αργότερα, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος του Philippe Starck με τον Alberto Alessi του ήρθε η ιδέα ενός λεμονοστίφτη, όταν άρχισαν οι δυό τους μια συζήτηση για την εξέλιξη των διατροφικών συνηθειών και την ραγδαία αύξηση της κατανάλωσης εσπεριδοειδών. Μερικές ημέρες αργότερα, ο Alessi έλαβε στο σπίτι του ένα σχέδιο του μελλοντικού Juicy Salif πάνω σε μια χαρτοπετσέτα πιτσαρίας. Ο θρύλος μόλις είχε γεννηθεί...

Ωστόσο, πρόκειται για έναν ελαττωματικό λεμονοστύφτη: τα κουκούτσια των εσπεριδοειδών που στύβονται πάνω του πέφτουν στο ποτήρι, μαζί με τον χυμό. Ο παραδοσιακός, μεταλλικός ή πλαστικός λεμονοστύφτης του σούπερ μάρκετ, είναι κατά συνέπεια πολύ αποτελεσματικότερος από το αριστούργημα του Philippe Starck.

Ο ιταλός διανοητής και συγγραφέας Ουμπέρτο Εκο, σε ένα από τα άρθρα που έγραφε στον ιταλικό Τύπο [Le Bustine di Minerva, στο Espresso] και τα οποία εξέδωσε στα ελληνικά, σε βιβλίο, με τον τίτλο «Χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας -Pape Satan Aleppe», έγραψε μεταξύ άλλων σε άρθρο του με τίτλο «Μα στ'αλήθεια εφηύραμε πολλά;»:

«Υπάρχουν πλήθος αντικείμενα τα οποία, από τότε που επινοήθηκαν, δεν είναι δυνατόν να τελειοποιηθούν περισσότερο, όπως το ποτήρι, το κουτάλι, το σφυρί. Οταν ο Φιλίπ Σταρκ θέλησε να αλλάξει τη μορφή του λεμονοστύφτη, έφτιαξε ένα υπέροχο αντικείμενο που ωστόσο αφήνει τα κουκούτσια να πέσουν στο ποτήρι, ενώ ο κλασικός λεμονοστύφτης τα συγκρατεί μαζί με τον πολτό».

Και γράφει, ακόμη:

«Ενώ ο 20ός αιώνας φτάνει στο τέλος του, πρέπει να αναρωτηθούμε αν πράγματι, μέσα σ'αυτά τα εκατό χρόνια, εφηύραμε πολλά νέα πράγματα. Οσα χρησιμοποιούμε καθημερινά επινοήθηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Κατονομάζω μερικά: το τρένο, το αυτοκίνητο... τους ουρανοξύστες, τα υποβρύχια, το ψυγείο, τις κονσέρβες ....την ηλεκτρική σκούπα, το ξυραφάκι ...τις τεχνητές ίνες...Ασφαλώς ο αιώνας μας μας πρόσφερε την ηλεκτρονική, την πενικιλίνη ....Το ίντερνετ ξεπερνάει τον ασύρματο τηλέγραφο που επινόησε ο Μακρόνι με ένα ενσύρματο τηλέφωνο, δηλαδή σημαδεύει την επιστροφή από το ράδιο στο τηλέφωνο».

Ποιός είναι ο Φιλίπ Σταρκ

Ο Φιλίπ Σταρκ (Philippe Starck, 18 Ιανουαρίου 1949 ) είναι Γάλλος σχεδιαστής, ένας από τους πιο γνωστούς βιομηχανικούς σχεδιαστές του 21ου αιώνα. Το έργο του εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων εσωτερικής διακόσμησης αλλά και προϊόντων μαζικής παραγωγής.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα στους πίνακες ζωγραφικής του πατέρα του, αναλώνοντας πολλές ώρες πριονίζοντας, κόβοντας, κολλώντας, τρίβοντας διαλυμένα ποδήλατα, μηχανές και άλλα αντικείμενα. Αρχικά υπήρξε αυτοδίδακτος και το 1968 σπούδασε στο Ecole Nissim de Camondo, στο Παρίσι. Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε την πρώτη εταιρία που παρήγαγε φουσκωτά αντικείμενα. Μέχρι το 1975, δούλευε ως ανεξάρτητος διακοσμητής εσωτερικών χώρων και ως σχεδιαστής προϊόντων. Αξιοσημείωτο είναι ότι δημιούργησε μία σειρά προϊόντων φτηνών σε κόστος για την αμερικανική εταιρία Target Stores, ενώ το 1979 ίδρυσε την Starck Company.

Από το 1982, έτος κατά το οποίο ανέλαβε τη διακόσμηση των ιδιωτικών διαμερισμάτων του προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν, αυξήθηκε ο αριθμός των έργων που του ανατίθονταν. Ανέλαβε το Café Costes, μετέτρεψε το Royalton και το Paramount στη Νέα Υόρκη σε δύο κλασσικά ξενοδοχεία του κόσμου και δημιούργησε στην Ιαπωνία αρχιτεκτονικούς πύργους de force, οι οποίοι τον έκαναν τον μεγαλύτερο υποστηρικτή του εξπρεσιονισμού στην αρχιτεκτονική. Επίσης, από τις πιο γνωστές και σημαντικές του δουλειές ήταν το ποντίκι του υπολογιστή για λογαριασμό της εταιρίας Microsoft, ο σχεδιασμός κάποιων σκαφών αλλά και της συσκευασίας της μπύρας της εταιρίας Kronnenbourg1664. Του ανατέθηκε επίσης ο σχεδιασμός του «διαστημικού αερολιμένα» Virgin Galactic στο Νέο Μεξικό. Την περίοδο 1993-96 διετέλεσε διευθυντής καλλιτεχνικού τμήματος της Thomson Consumer Electronics.

Ο Σταρκ ζει σε 4 διαφορετικές πόλεις. Στο Παρίσι όπου αναλαμβάνει τις δημόσιες σχέσεις του, στη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποιεί κυρίως το τεχνικό κομμάτι της δουλειάς του, στην πόλη Burano της Ιταλίας όπου επίσης εργάζεται και στο Λονδίνο.

Η δουλειά του Σταρκ στηρίζεται κατ’ εξοχήν σε προϊόντα που δεν αποτελούν ακριβά μοναδικά αντικείμενα. Είναι χρηστικά νοικοκυρικά αντικείμενα, τα οποία ο ίδιος φροντίζει να βγουν στην ευρεία αγορά μέσω της μαζικής παραγωγής. Τα προϊόντα του είναι συχνά στυλιζαρισμένα, αεροδυναμικά και οργανικά στην όψη τους και είναι επίσης κατασκευασμένα με χρήση ασυνήθιστων συνδυασμών υλικών όπως γυαλί με πέτρα, πλαστικό με αλουμίνιο, εργοστασιακό βελούδο με χρώμιο και άλλα.

Αναγνωρίστηκαν επίσης στην Γαλλία, όπου του είχε ανατεθεί να σχεδιάσει το Ecole Nationale Supirieure des Arts Decoratifs στο Παρίσι, τον πύργο ελέγχου στο αεροδρόμιο του Μπορντώ, και ένα μηχανισμό ανακύκλωσης στο κέντρο του Παρισιού. Στο εξωτερικό, ανέλαβε τη διακόσμηση του Peninsula Hotel στο Χονγκ Κονγκ, του Teatron στο Μεξικό, του ξενοδοχείου Delano στο Μαϊάμι, του Mondrian στο Λος Άντζελες, του Asia de Cuba restaurant στη Νέα Υόρκη και άλλων πολλών projects. Έργα του φιλοξενούνται επίσης σε αρκετά μουσεία (Παρίσι, Νέα Υόρκη, Μόναχο, Λονδίνο, Σικάγο, Kyoto, Βαρκελώνη).

Χρηστικά και καθημερινά αντικείμενα που έχει σχεδιάσει περιλαμβάνουν ζυμαρικά, σταχτοδοχεία, φωτιστικά, οδοντόβουρτσες, χερούλια της πόρτας, μαχαιροπίρουνα, κηροπήγια, κατσαρόλες, βάζα, ρολόγια, μηχανάκια – scooters, μοτοσικλέτες, γραφεία, μπάνια, ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, ακόμα και φαγητό αλλά και άλλα πολλά, ακόμα αποφασισμένος ότι οι σχεδιαστικές του προθέσεις, όπως πάντα, σέβονται την φύση (περιβάλλον) και το μέλλον της ανθρωπότητας.