Ο Σταύρος Θεοδωράκης γράφει για τον Φώτη Παπαδόπουλο που πέθανε 50 ετών [εικόνες]

Κάποιες Κυριακές, λίγες Κυριακές, μου τηλεφωνούσε από το σπίτι της μάνας του στη Νέα Χαλκηδόνα. «Μου μαγείρεψε». Έκανε σαν παιδί. Παιδί ήταν. Στο βάθος ακουγόταν η φωνή της κυρίας Στέλλας. Καμιά φορά και του Γιάννη, του αδελφού του. Ήταν το λιμάνι του», γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο facebook.

«Τις άλλες μέρες περιπλανιόταν. Εξάρχεια, Ομόνοια, Πατήσια, Λιοσίων…

«Οι μόνες συζητήσεις που ακούς στο δρόμο είναι για τα ευρώ και όλοι τρέχουν με ένα κινητό στο αυτί. Ο κόσμος έχει τρελαθεί και βέβαια ούτε ένα λεπτό για τον έρωτα. Σαν τα σκυλιά μυρίζονται και απομακρύνονται». Και αυτός καθόταν στα παγκάκια και έγραφε στίχους.

«Τι όμορφο που είναι να ξυπνάς/

και δίπλα σου η ζωή να τραγουδάει/

το πρώτο σου φιλί να το κερνάς/

στον άνθρωπο που σου χαμογελάει».

Ή το άλλο:

«Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου/

κι η αγάπη δε μου δίνει πια χαρά/

Τώρα, ώς το τέρμα αυτού του λίγου δρόμου/

τι μου μένει, το βλέπω καθαρά».

Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω για τον Φώτη. Τον «άγνωστο» Φώτη Παπαδόπουλο. Πέθανε στα 50 του. Αλλά πρόλαβε να κυλιστεί παντού. Μέχρι και περιοδικό είχε βγάλει. Τρία τεύχη. Ηλίας Πετρόπουλος, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Άκης Πάνου. Ήταν και από τα τρία.

Είχε και ένα blog. Physiodifis. Τον κυνηγούσαν όμως οι εταιρείες που ανέβαζε βίντεο, και το έκλεισε.

Ακούστε το υπέροχο «Μισό – μισό» εδώ: http://bit.ly/2gUhtfd

Και αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τις ανασκαφές του physiodifis διαβάστε μια παλιά τολμηρή συνομιλία μας εδώ: http://bit.ly/2vxWSAy

Στις φωτογραφίες ο Φώτης (και με τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό).