Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει αυτό το καλοκαίρι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και συγχρόνως αινιγματικά έργα του Ευριπίδη, την «Άλκηστη».
Στον ομώνυμο ρόλο η Kίττυ Παϊταζόγλου. Εχει σπουδάσει νομική, έκανε την ανατροπή και βρέθηκε στο σανίδι, ήταν υποψήφια για το βραβείο Μερκούρη με το έργο «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ σε σκηνοθεσία και απόδοση Θωμά Μοσχόπουλου και τώρα κάνει την πρώτη της εμφάνιση και μάλιστα πρωταγωνιστική, στην Επίδαυρο.
Η Kίττυ Παϊταζόγλου συστήνεται μέσω του iefimerida.gr.
Η « Άλκηστη» είναι ένα πολύ γοητευτικό έργο, στην κόψη, όπου από γραφής εναλλάσσονται σκηνές καθαρόαιμης τραγωδίας, σπαραχτικές, με άλλες κωμικές ή βγαλμένες από την πιο πικρή σάτιρα.
Ο Ευριπίδης παίρνει το μύθο της γυναίκας που θυσιάζεται για να μην πεθάνει ο άντρας της (και στη συνέχεια την επαναφορά της από τον Κάτω Κόσμο με τη βοήθεια του Ηρακλή) και τον επανεξετάζει με το μικροσκόπιο.
Οι έννοιες της αφοσίωσης, της πίστης, της εξουσίας, της φιλίας, του χρέους και κυρίως του «θαύματος» ανοίγουν επικίνδυνα.
Νομίζω πως ο ρόλος της Άλκηστης αυτή τη στιγμή με καλεί κάπως να μεγαλώσω, ψυχικά, καλλιτεχνικά, ακόμα και ηλικιακά. Να χωρέσω μέσα μου περισσότερες εμπειρίες, περισσότερα συναισθήματα, περισσότερη τόλμη και κατανόηση για τις ανθρώπινες προθέσεις.
Αγαπώ την ηρωίδα μου γιατί έχει και μια πολύ ανθρώπινη πλευρά που στην αρχή πίστευα πως λίγο σκιάζει τη θυσία της, αλλά τώρα με συγκινεί βαθιά.
Λίγο πριν πεθάνει, ζητάει από τον άντρα της, για χάρη του οποίου θυσιάζεται, να μην πάρει ποτέ άλλη γυναίκα και μάνα στα παιδιά τους.
Ουσιαστικά του ζητά, δημόσια, να της ορκιστεί αιώνια πίστη, καταδικάζοντάς τον σε ένα ισόβιο πένθος.
Είναι μια πολύ ανθρώπινη στιγμή της, πλάι στην ηρωική, όπου ένα «εγώ» ξεπετιέται, σαν να φωνάζει «όχι, δεν μπορεί η θυσία μου αυτή να μην έχει κανένα νόημα, πρέπει κι εσύ, Άδμητε, να αναλάβεις μια ευθύνη.»
Είναι η πρώτη φορά που παίζω στην Επίδαυρο. Προσπαθώ να μην βλέπω αυτή τη συνάντηση με φόβο, αλλά με πίστη και λαχτάρα.
Νομίζω πως αξίζει να παραδοθείς απόλυτα σ’αυτή την εμπειρία, ακόμα κι αν είσαι νέος, ακόμα κι αν κάνεις χίλια λάθη. Με γοητεύει το άνοιγμά της, είναι σαν μια μεγάλη αγκαλιά.
Ένας τόπος που όλα φαίνονται, τίποτα δε γίνεται στα κρυφά, δεν υπάρχει ταβάνι, τοίχους, είσαι εσύ, οι άλλοι άνθρωποι κι ο ουρανός.
Για τον έρωτα θα πάρω πολλά ρίσκα και θα ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Δεν θα πω -όσο κι αν θα το θελα- πως θα έκανα τα πάντα, γιατί αυτό στη στιγμή κρίνεται και τα υπερβολικά λόγια δε μου αρέσουν όταν δεν υποστηρίζονται από τις αντίστοιχες πράξεις.
Επίσης η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη κι έρχεται συνέχεια να σε ανατρέψει. Λες «μ΄αυτόν τον άνθρωπο θα μείνω για πάντα» και δε γίνεται έτσι. Σίγουρα όμως ο έρωτας είναι για μένα εκκίνηση, δίψα για ζωή και γνώση.
Αν δεν ήμουνα ηθοποιός, νομίζω θα γινόμουν γιατρός ή χορεύτρια. Το ότι σπούδασα βέβαια Νομική είναι άλλο θέμα.
Μια ουσιαστική επιστήμη, αλλά ένα επάγγελμα που δεν είναι για μένα.
Το όνομά μου είναι Κίττυ και βγαίνει από το Κατερίνα.
Δεν είναι δικό μου δημιούργημα, είναι καθαρά των γονιών μου τρέλες. Το έχω συνηθίσει πια και μ’αρέσει.
Με ενοχλεί στην καθημερινότητα η αγένεια και ο πολύς θόρυβος.
Με θυμώνει επίσης που, λόγω της ευκολίας με την οποία πια διαδίδονται ή ανταλλάσσονται οι πληροφορίες στο Ίντερνετ, ο καθένας έχει τόσο εύκολα γνώμη και άποψη για οτιδήποτε. Άκριτα. Χωρίς να έχει διασταυρώσει τις πληροφορίες. Κάποιες φορές χωρίς να έχει καν ιδέα για το αντικείμενο.
Σαφώς η ελευθερία και η έκφραση γνώμης είναι δικαίωμα, αλλά έχει και την ευθύνη αυτού που τη φέρει, κι αυτή η ευθύνη τείνει να χαθεί στις μέρες μας.
Η απόλυτη καλοκαιρινή εικόνα είναι κολύμπι μόνη μου ή με φίλους στα βαθιά ή μάλλον στα πολύ βαθιά της θάλασσας και να χαζεύω, μια τον ήλιο πάνω μου και μια την ακτή με τους ανθρώπους της, κουκκίδες. Επίσης να ξεπλένω τα ροδάκινα στη θάλασσα και να τα τρώω με την αλμύρα.
Το χειμώνα θα είμαι σε δυο παραστάσεις που θα επαναληφθούν Δευτέρα και Τρίτη, στο Θέατρο Πόρτα.
Στη «Μύτη» σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου από τους Patari Project (από τον Οκτώβρη) και στη «Δίκη» του Θωμά Μοσχόπουλου (από μέσα Δεκέμβρη).
Η Άλκηστη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου παρουσιάζεται 28 και 29 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.
Πρωταγωνιστούν:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Άδμητος, Κίττυ Παϊταζόγλου: Άλκηστη, Γιάννης Φέρτης: Φέρης, Δημήτρης Παπανικολάου: Ηρακλής, Ερρίκος Μηλιάρης: Υπηρέτης,
Κώστας Βασαρδάνης: Απόλλων, Σωτήρης Τσακομίδης: Θάνατος
Παιδιά: Σπύρος Γουλιέλμος, Νικόλ Φαλτσέτα
Χορός: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος
Μουσικοί επί σκηνής: Κωνσταντίνος Κωστίδης, Κωνσταντίνος Τσιώλης,Θοδωρής Σοφόπουλος.
Αναλυτικά η περιοδεία
· 21 Αυγούστου, Ηράκλειο, Δημοτικό Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης
· 24 Αυγούστου, Ρέθυμνο, Θέατρο Ερωφίλη
· 26 Αυγούστου, Χανιά, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου
· 6 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
· 11 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο
· 14 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας