Παρόλο που η άποψη ότι το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο απ’ την ταινία δεν ισχύει πάντα, το Χόλυγουντ έχει ιδιαίτερη ικανότητα στο να παίρνει ένα καταπληκτικό βιβλίο και να το κάνει μια ταινία από απλώς κακή ως παντελώς γελοία.
Ιδού 5 μόνο απ' τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Το άλικο γράμμα
Ο σκηνοθέτης Roland Joffé είχε σκηνοθετήσει το The Killing Fields (Κραυγές στη σιωπή), που είχε αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές, οπότε δεν ήταν και πολύ κακή ιδέα να σκηνοθετήσει τη μεταφορά του Άλικου Γράμματος του Ναθάνιελ Χόθορν. Εξάλλου, ο ίδιος είχε την εξίσου καλή ιδέα να δώσει το ρόλο του παπά στον Γκάρι Όλντμαν. Αυτός όμως που είχε τη φαεινή ιδέα να πάρει την Ντέμι Μουρ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ελπίζουμε να βλέπει ακόμα εφιάλτες. Η ταινία έλαβε 7 υποψηφιότητες για Χρυσά Βατόμουρα, και τα εισιτήρια που έκοψε ήταν ελάχιστα.
http://www.youtube.com/watch?v=NlUetVd4rsw
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων
Για όσους αγαπούν με πάθος την Αλίκη του Λιούις Κάρολ, όπως εγώ, η πρόσφατη ταινία του (επίσης αγαπημένου) Τιμ Μπάρτον ήταν μεγάλη απογοήτευση. Για κάποιον λόγο που μόνο εκείνος ξέρει, ο Μπάρτον αποφάσισε ότι τα βιβλία αλλά και οι διάφορες κινηματογραφικές εκδοχές τους έπασχαν από έλλειψη συναισθήματος. Ξεκινώντας από την παρεξήγηση ότι αυτό είναι κάτι κακό, ο Τιμ Μπάρτον παρουσίασε μια Αλίκη στερημένη εντελώς από την ευλογία της έλλειψης συναισθηματισμού, αλλά και από χιούμορ, σερβίροντάς μας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια ιστορία ενηλικίωσης και ανεξαρτησίας, με λίγο από μάχη καλού και κακού, ηρωισμό και ένα ελαφρύ πασπάλισμα ανεκπλήρωτου ρομάντσου (ή ό,τι υποτίθεται πως ήταν αυτό) μεταξύ της Αλίκης και του Τρελού Καπελά. Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν είναι η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων. Off with his head!
http://www.youtube.com/watch?v=9POCgSRVvf0
Μπέογουλφ
Εντάξει, δεν έχουμε διαβάσει το Μπέογουλφ, αλλά κι ο Ρόμπερτ Ζεμέκις που το διάβασε τι κατάλαβε; «Δεν με γοήτευσε τίποτα στο πρωτότυπο ποίημα» είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους τον καιρό που προωθούσε την ταινία του, γυρισμένη με την τεχνική του performance capture, που την είχε πρωτοχρησιμοποιήσει στο Polar Express. Τι είναι το performance capture, κατά την άποψη του Ζεμέκις; Φοράς σε αληθινούς ηθοποιούς μια φόρμα γεμάτη ψηφιακούς αισθητήρες, τους τραβάς και μετά πας και κάνεις όλη την ταινία ψηφιακή, δημιουργώντας ένα κακόγουστο, κούφιο, άψυχο πράγμα, που είναι πιο βαρετό απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ταινία στην οποία συναντάμε επικές μάχες με θαλάσσια τέρατα, επίγεια τέρατα που λιώνουν ανθρώπους και την Αντζελίνα Τζολί γυμνή.
http://www.youtube.com/watch?v=v9qpqyO_dmU
Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου
Εδώ δεν μιλάμε απλά για βιβλίο μιλάμε για τη Βίβλο. Μέρες που ‘ναι, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα η «Ωραιότερη ιστορία του κόσμου», η πιο αστεία ταινία για τα πάθη του Χριστού, γυρισμένη το 1965 και σερβιρισμένη στην ελληνική τηλεόραση άπειρες φορές (αλήθεια, φέτος την παίξανε, ή ακόμα;). Σε μια προφητική σεκάνς, ο Τσάρλτον Ίστον παίζει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή με ένα μούσι που τον κάνει να μοιάζει με τους ήρωες του «Πλανήτη των Πιθήκων», ο Ιησούς (Μαξ φον Σίντοφ) κι ένας μαθητής ανταλλάσσουν τις φράσεις «-What’s your name? -Jesus. -That’s a good name!», ενώ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας γίνεται παρέλαση σταρ της εποχής σε μικρούς ρόλους (Χοσέ Φερέρ, Σίντεϊ Πουατιέ, Σέλι Γουίντερς, Άντζελα Λάνσμπουρι, Τέλι Σαβάλας, Πατ Μπουν, Κάρολ Μπέικερ). Αλλά το καλύτερο κάμεο είναι του Τζον Γουέιν, που μετά τη σταύρωση αναφωνεί, λες και μπουκάρει στο σαλούν και βρίζει τον αντίπαλο καουμπόη: «Truly this man was the son of Gawd» (http://www.youtube.com/watch?v=AejZxaYkekM)
http://www.youtube.com/watch?v=MnDk_Dpm09I&feature=player_embedded
Ο πόλεμος των κόσμων
Όπου ο Στίβεν Σπίλμπεργκ προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Τομ Κρουζ είναι ένας φτωχός, διαζευγμένος λιμενεργάτης (ω, ναι), ο ίδιος ο Τομ Κρουζ λέει τις ατάκες του λες και τις διαβάζει απ’ το οτοκιού, τους εξωγήινους δεν τους βλέπουμε ποτέ, ο ήρωας είναι στα δύο τρίτα της ταινίας πανικόβλητος και αρνείται να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να τρέχει αλλά στο τελευταίο ένα τρίτο θυμιέται ότι είναι ήρωας κι αποφασίζει να πολεμήσει. Αλλά κι όταν τους βλέπουμε τους εξωγήινους μάς φαίνονται αστείοι, γιατί δεν μπορεί να έχεις μεταφέρει το φοβερό βιβλίο του H.G. Wells, που γράφτηκε το 1898, στο σήμερα και να περιμένεις να έχουν οι εξωγήινες-μηχανές-σε-μάλλον-ανισόρροπα-τρίποδα τον ίδιο αντίκτυπο με την εποχή που κυκλοφόρησε το βιβλίο αλλά και με το 1938, όταν ο Όρσον Γουέλς έβγαλε τον κόσμο πανικόβλητο στους δρόμους διαβάζοντας το από το ραδιόφωνο. Όλα τα μετέφερες πάνω από 100 χρόνια μπροστά, τους εξωγήινους γιατί τους ξέχασες, Στίβεν;
http://www.youtube.com/watch?v=MJYnHA2OzfA&feature=related