Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια. Από την ημέρα που όλοι οι Έλληνες φαίνεται να ήταν η χθεσινή. Οι πανηγυρισμοί από τη νίκη κόντρα στην Σοβιετική Ένωση δεν έχουν κοπάσει και δεν θα κοπάσουν ποτέ. 14 Ιουνίου του 1987 και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, φιλοξένησε την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, την Ελλάδα.
Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού. Οχι μόνο του μπάσκετ.
Ενός αθλήματος που διαχρονικά έβγαζε σπουδαίους παίκτες, ποτέ όμως μέχρι εκείνο το τουρνουά, σπουδαία ομάδα.
Υπό τις οδηγίες του Κώστα Πολίτη, ο Νίκος Γκάλης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Νίκος Φιλιππου, ο Αργύρης Καμπούρης, o Νίκος Σταυρόπουλος, ο Νίκος Λινάρδος, ο Παναγιώτης Καρατζάς, ο Λιβέρης Ανδρίτσος, ο Μέμος Ιωάννου και ο Γιώργος Δημακόπουλος αποτελούν μια 12άδα, η οποία ξεκίνησε προετοιμασία στη Νάουσα και ολοκλήρωσε την πορεία της στην κορυφή της Ευρώπης.
Η Ελλάδα μπήκε στο τουρνουά θέλοντας να φτάσει στην 8άδα. Την υψηλότερη θέση δηλαδή που θα κατακτούσε ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση.
Στον όμιλό της, είχε δύο μεγαθήρια. Την Σοβιετική Ένωση και την Γιουγκοσλαβία. Το ξεκίνημα κόντρα στην Ρουμανία ήταν μια καλή προπόνηση για να ακολουθήσει η μάχη με τους Γιουγκοσλάβους. Το τελικό 84-78 μπροστά σε ένα μισοάδειο ΣΕΦ, έστειλε το μήνυμα στους Έλληνες πως κάτι καλό γίνεται.
Ωστόσο ακολουθεί η βαριά ήττα από την Ισπανία. Το 106-89 προκαλεί προβληματισμό όμως οι παίκτες του Κώστα Πολίτη δεν το βάζουν κάτω. Ακολουθεί η μάχη με την Σοβιετική Ένωση, κόντρα στην οποία οποιαδήποτε ήττα στο παρελθόν με μονοψήφιο νούμερο αποτελούσε επιτυχία.
Αυτή τη φορά, η Ελλάδα το πάλεψε όσο ποτέ. Τα παράπονα από τη διαιτησία πολλά. Χριστοδούλου και Γιαννάκης αποχωρούν με πέντε φάουλ. Ο Γκάλης παλεύει μόνος του όμως δεν τα καταφέρνει. Η ήττα από την ομάδα του Γκομέλσκι με σκορ 69-66 στέλνει την Ελλάδα σε έναν «τελικό» με τους Γάλλους.
Απέναντι σε μια ομάδα, όπου η Ελλάδα είχε πολύ κακή παράδοση. Ο νικητής του ζευγαριού θα έπαιρνε την πρόκριση στα νοκ-άουτ. Η Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Το τελικό 82-69 στέλνει την Ελλάδα στα προημιτελικά.
Στο πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι, αντίπαλος η Ιταλία. Χωρίς νίκη μέχρι τότε, η Ελλάδα έχει πατήσει γκάζι. Το ΣΕΦ κατάμεστο. Ο Ρίβα παλεύει μόνος του, ο Μπιανκίνι βλέπει τα πλάνα του να καταστρέφονται από τον Γκάλη και τον Φασούλα.
Η διαφορά εκτοξεύεται με τα τρίποντα του Γιαννάκη και ο Γκάλης μετά το ματς κάνει τη δήλωση που «ταξιδεύει» μέχρι και σήμερα. «Ναι, είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας μου, μέχρι το επόμενο παιχνίδι».
Η Εθνική ήταν ήδη επιτυχημένη. Βρισκόταν στα ημιτελικά και απέναντί της θα βρεθεί η Γιουγκοσλαβία. Το να νικήσεις δύο φορές την ομάδα του Ντράζεν Πέτροβιτς, του Τόνι Κούκοτς και του Ζάρκο Πάσπαλι φάνταζε κακόγουστο αστείο. Είχε προηγηθεί ήδη μια νίκη στον όμιλο.
Η εμφάνιση της Ελλάδας είναι έξοχη. Ξεκίνημα με 7-0 και οι Γιουγκοσλάβοι δείχνουν στα χαμένα. Επιστρέφουν όμως και παίρνουν διαφορά ακόμη και 8 πόντων. Γκάλης και Γιαννάκης αναλαμβάνουν δράση. Μαζί τους και ο Φάνης Χριστοδούλου. Ο «μπέμπης» είναι ο παίκτης που δεν περίμεναν οι αντίπαλοι να κάνει τη διαφορά. Τελικό σκορ 81-77 και η Ελλάδα προκρίνεται στον τελικό.
Σε όλες της γωνιές της χώρας επικρατεί πανζουρλισμός. Η Εθνική θα αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση στον τελικό, εκεί όπου οι δύο βολές του Ανδρίτσου θα στείλουν το ματς στην παράταση και αυτές του Αργύρη Καμπούρη θα προκαλέσουν σε ένα ολόκληρο έθνος μοναδικά συναισθήματα. Ακόμη και ο Γιαννάκης θα ξεχάσει πολύ γρήγορα τον πόνο του από την αγκωνιά του Τσατσένκο.
Η Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το «Είμαστε πια Πρωταθλητές» θα συντροφεύει πάντα εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 1987...