Επανέρχεται ο αρθρογράφος της «Αυγής» Θανάσης Καρτερός και με νέο του άρθρου στρέφεται κατά όλων εκείνων των πολιτικών, βουλευτών και υπουργών οι εκμεταλλεύονται τις «χαρές της εξουσίας».
Το περασμένο Σάββατο, ο Θανάσης Καρτερός, σε άρθρο του με τίτλο «Κάποιος που ντρέπεται», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Αριστεράς, αναφερόταν σε πρόσωπο της κυβέρνησης (υπουργός όπως αποκάλυψε στο σημερινό του άρθρο με τίτλο «Κάποιος που ντρέπεται -Sequel»), ο οποίος κέρδισε τη συμπάθειά του καθώς, όπως εξήγησε το Σάββατο: «Δεν χρησιμοποιεί, για παράδειγμα, την κρατική αυτοκινητάρα σχεδόν ποτέ. Προτιμά το δικό του, που οδηγεί μόνος. Δεν πηγαίνει στην ταβέρνα με φίλους, αν δεν στείλει στα σπίτια τους τους αστυνομικούς που είναι υποχρεωμένοι να τον φυλάγουν. Δεν δέχεται ποτέ, στις ολιγοήμερες διακοπές του, αστυνομική συνοδεία. Και πληρώνει μόνος του ουκ ολίγα γεύματα, που θα μπορούσε να χρεώσει στο Δημόσιο».
Όπως αποκαλύπτει, σήμερα, μετά το άρθρο του Σαββάτου δέχτηκε πολλά τηλεφωνήματα, SMS και μέιλ στα οποία των ρωτούσαν σε ποιο πρόσωπο αναφέρεται.
«Καίει και τσούζει πολλούς το θέμα. Και το ποιοι είναι όσοι κάνουν όσα κάποιος που ντρέπεται αποφεύγει να κάνει, προφανώς ξέρετε. Απόδειξη ότι κανένας δε ρωτάει για αυτούς. Τους βλέπετε, τους χειροκροτείτε, νιώθετε άβολα με τα κρατικά τους μεγαλεία, ακόμα και σε κομματικές εκδηλώσεις, αλλά ποιείτε τα ξινά γλυκά και πάτε παρακάτω», γράφει σήμερα ο Θανάσης Καρτερός και συνεχίζει: «Η ερώτηση πρέπει να αλλάξει. Όχι ποιος είναι, αλλά ποιοι είναι. Διότι δεν είναι πολλοί, αλλά δεν είναι και ένας. Μπορεί στο μυαλό μου να είχα κάποιον συγκεκριμένο, αλλά δεν είναι μόνος. Ευτυχώς. Υπάρχουν κι άλλοι που αποφεύγουν τις μικρές φθοροποιές, χάρες και χαρές της εξουσίας. Καθώς όμως το κάνουν από πεποίθηση και όχι για φιγούρα, ουδείς οργάνωσε μια πονηρή διαρροή- ο υπουργός που κυκλοφορεί με το δικό του αμάξι, χωρίς οδηγούς και φρουρές, ας πούμε. άσε που βγάζουν κόκκινη κάρτα αν υποψιαστούν ότι έχεις σκοπό να αναφερθείς ονομαστικά σε αυτούς. Διότι κι αυτό έγινε».
«Να κόψουμε τις δικαιολογίες. Ούτε λόγοι ασφαλείας υπάρχουν, ούτε εκ του νόμου υποχρέωση, ούτε και είναι εικόνα ενός άλλου στυλ εξουσίας, που αυτό τουλάχιστον δεν εξαρτάται από Μνημόνια, να πήζει ο χώρος έξω από τις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, για παράδειγμα, από κρατικά αυτοκίνητα και αστυνομικούς - που κακώς κάνουν και τον οδηγό- με πολιτικά. Αυτό δεν γίνεται να το συνηθίσουμε. Γιατί έτσι, ακόμα ι αν γλιτώσουμε από τα θηρία, θα μας φάνε οι κοριοί...», καταλήγει ο αρθρογράφος.
Το σημερινό άρθρο
Διαβάστε το πρώτο άρθρο που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 10/06/2017
Ο κάποιος που ντρέπεται
Ονόματα δεν λέω, για να μη θεωρηθεί ότι θέλω να επηρεάσω κανέναν, αλλά υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση που συμπαθώ περισσότερο από άλλους. Και όχι γιατί κάνει τη δουλειά του καλύτερα από τους πολλούς. Αλλά με τα κριτήρια εκείνου του λαϊκίστικου ρομαντισμού που μελώνει κάθε αριστερή καρδιά. Έτσι που να βρίθει ο χώρος από ερωτευμένους, ας πούμε, μ’ εκείνον τον πρώην Πρόεδρο της Ουρουγουάης, πρώην μέλος των Τουπαμάρος, που πήγαινε στο προεδρικό μέγαρο με το “κατσαριδάκι” του, έμενε στο εξοχικό του χαμόσπιτο, και τον έπαιρνε ο ύπνος στον πάγκο περιμένοντας τη σειρά του στο ΙΚΑ. Μια εικόνα ίση με χίλια ταρατατζούμ.
Τι να κάνουμε; Υπάρχει και μια τρυφερότητα των απλών αξιών στην Αριστερά. Κι αυτός ο κάποιος κέρδισε τη συμπάθειά μου με την τρυφερότητα που τα μικρά διαχέουν στο περιβάλλον μιας εξουσίας, υπονομευμένης από τα μεγάλα. Δεν χρησιμοποιεί, για παράδειγμα, την κρατική αυτοκινητάρα σχεδόν ποτέ. Προτιμά το δικό του, που οδηγεί μόνος. Δεν πηγαίνει στην ταβέρνα με φίλους, αν δεν στείλει στα σπίτια τους τους αστυνομικούς που είναι υποχρεωμένοι να τον φυλάγουν. Δεν δέχεται ποτέ, στις ολιγοήμερες διακοπές του, αστυνομική συνοδεία. Και πληρώνει μόνος του ουκ ολίγα γεύματα, που θα μπορούσε να χρεώσει στο Δημόσιο.
Σιγά τον πολυέλαιο, θα πείτε. Ακριβώς, σιγά τον πολυέλαιο. Γιατί εδώ μιλάμε για το καντηλάκι του καθενός που βρέθηκε υπό το φως των πολυελαίων, αλλά -οφείλει να- κουβαλάει μαζί του τις νύχτες και τις μέρες μιας σεμνότητας, που η Αριστερά σφυρηλάτησε μέσα σε υπόγεια και πίσω από σύρματα. Τον ρώτησαν κάποτε γιατί αποφεύγει τα παραφερνάλια της εξουσίας, που στο κάτω - κάτω τα δικαιούται. Ντρέπομαι, απάντησε. Ντρέπεται! Τον κόσμο εννοούσε, που τρέχει για το μεροκάματο, τα ταμεία ανεργίας, τις εφορίες, τα ιδρύματα βασανισμού του πολίτη. Κι αυτός να περνάει δίπλα του, προστατευμένος από φιμέ τζάμια.
Και να που βγαίνει κάτι χρήσιμο από τον λαϊκίστικο ρομαντισμό. Διότι να αισθάνεται κανείς αυτού του είδους την ντροπή, τη συστολή, το τσίμπημα της ενοχής, όταν, εν ονόματι των φτωχών που εκπροσωπεί, απολαμβάνει μικρές ή μεγάλες εξουσίες, σημαίνει ζώσα συνείδηση. Τι κάνει, τι πρέπει να μην κάνει, για ποιους κάνει, ό,τι κάνει. Ε, γι’ αυτό συμπαθώ κι εγώ τον κάποιον. Γιατί ντρέπεται...