Όταν η Τερέζα Μέι ανακοίνωσε τις γενικές εκλογές πριν από οχτώ εβδομάδες, ο Τζέρεμι Κόρμπιν θεωρήθηκε από πολλούς ως ο ασθενέστερος ηγέτης που είχε το Εργατικό Κόμμα από τον Μάικλ Φουτ το 1983 ή ίσως ακόμη και τον Τζορτζ Λάνσμπουρι το 1935.
Σήμερα, ωστόσο, και μετά την έκβαση των βρετανικών εκλογών, ο Κόρμπιν, όπως εξηγεί ο Economist, είναι πιθανότατα εκείνος στο βρετανικό κοινοβούλιο που θα αποφασίζει ποιος θα λαμβάνει τις σημαντικές θέσεις και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος.
Υπάρχει μία μικρή πιθανότητα ο Κόρμπιν να καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού. Κατά βάση το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία έχει την πρώτη ευκαιρία να σχηματίσει κυβέρνηση. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα από τα κόμματα της μειοψηφίας, το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, θα ήταν πολύ πιο πιθανό να προχωρήσουν σε συμφωνία με τους Εργατικούς παρά με τους Τόρις. Ακόμα και αν οι Τόρις καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, ο Κόρμπιν θα είναι πιο ο ισχυρός ηγέτης μίας ισχυρής αντιπολίτευσης: θα μπορεί να θέτει τον πρωθυπουργό, που στην καλύτερη περίπτωση θα έχει μία μικρή πλειοψηφία, υπό διαρκή πίεση.
Όπως γράφει ο Economist, ο Κόρμπιν έχει φέρει την επανάσταση στην βρετανική αριστερά. Από τα μέσα του 1980 το Εργατικό κόμμα έχει υποθέσει ότι ο μοναδικός τρόπος να έχει πιθανότητες να κερδίσει την εξουσία είναι με το να πλησιάσει τον χώρο του κέντρου: να εγκαταλείψει τις αριστερές πολιτικές, όπως η εθνικοποίηση των βιομηχανιών ή η υποστήριξη των «εθνικών απελευθερωτικών αγώνων» και να εναγκαλιστεί με την αγορά και τη δυτική συμμαχία. Ο κ.Κόρμπιν είναι ένας από τους λίγους βουλευτές που διαφώνησαν με το επιχείρημα αυτό. Ο Τόνι Μπλέρ και οι σύμμαχοί του μάλιστα τον αντιμετώπιζαν ως ενοχλητικό και εκκεντρικό.
Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος είχε συμφωνήσει με την προσέγγιση του Τόνι Μπλερ. Το 2015, ο Κόρμπιν αποφάσισε να γίνει ο αρχηγός του κόμματος του, κάτι που δεν περίμενε ποτέ να γίνει. Πέρυσι μάλιστα, τα τρία τέταρτα των βουλευτών του ψήφισαν ενάντιά του να παραμείνει στη θέση του, σε μία αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος.
Το κοινοβουλευτικό Εργατικό Κόμμα θα εμπλακεί τώρα σε μία θεμελιώδη επαναξιολόγηση. Ο Κόρμπιν θα επαναπροσδιορίσει τις πιθανές παραμέτρους, και όπως αναφέρει το δημοσίευμα εχει αποδείξει ότι το Εργατικό κόμμα μπορεί να τα καταφέρει υποστηρίζοντας αυτά στα οποία «πραγματικά» πιστεύει, από το να πλησιάσει στο κέντρο. Ο Εντ Μίλιμπαντ, ο προηγούμενος αρχηγός, έχασε τις εκλογές του 2015 εν μέρει επειδή πάντα φαινόταν να απολογείται για τον εαυτό του.
Αντίθετα, ο Κόρμπιν ήταν πάντα υπερήφανος για το σοσιαλιστικό ιστορικό του. Έχει επίσης δείξει ότι οι ταμπλόιντ δεν είναι τα ροτβάιλερ που οι Εργατικοί φοβούνταν. Οι ιστορίες για τις επαφές του Κόρμπιν με τον ιρλανδικό ρεπουμπλικανικό στρατό έχουν μία μεγάλη αλήθεια μέσα τους, αλλά ένας μεγάλος αριθμός ατόμων, ιδιαίτερα οι νέοι, δεν ενδιαφέρονταν. Η εποχή του Μπλερ, τελείωσε στην πραγματικότητα στις 8 Ιουνίου, σημειώνει ο Εconomist.
O Kόρμπιν θα συναντήσει σοβαρούς περιορισμούς. Εάν σχηματίσει συνασπισμό θα πρέπει να συμβιβαστεί με τους εταίρους του και αν ηγηθεί της αντιπολίτευσης θα πρέπει να έρθει σε συνεννόηση με τους επικριτές στο δικό του κόμμα, επισημαίνει από την άλλη το δημοσίευμα. «Ορισμένες φωνές από τους Εργατικούς θα υποστηρίξουν επίσης ότι ένας διαφορετικός αρχηγός θα μπορούσε να έχει κερδίσει αυτές τις εκλογές. Εξάλλου, η οικονομία εξασθενεί, ο κόσμος κουράζεται από τη λιτότητα, το Εθνικό Σύστημα Υγείας βιώνει επαναλαμβανόμενες κρίσεις, πάνω από όλα όμως, η Τερέζα Μέι έκανε τη χειρότερη προεκλογική εκστρατεία της σύγχρονης ιστορίας», εξηγεί.
Καταλήγοντας ο Economist τονίζει ότι «ο Κόρμπιν έκανε μία δυνατή εκστρατεία ενάντια σε όλες τις προσδοκίες. Μπορεί να μην κέρδισε τις εκλογές, αλλά, σε αντίθεση με την αρχηγό του Συντηρητικού Κόμματος, έχει τώρα τον αέρα του νικητή».