Έχουν περάσει πέντε χρόνια από εκείνη τη μέρα που μπήκα στο αεροπλάνο για το γοητευτικό -πλην παντελώς άγνωστο ακόμα- Άμπου Ντάμπι, την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αλλά θυμάμαι τον κόμπο και το σφίξιμο που ένιωθα στο στομάχι, καθώς αποχαιρετούσα την μητέρα μου στο αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλος. Το να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο χωρίς εισιτήριο επιστροφής είναι -αν μη τι άλλο- συνταρακτικό.
Παρά την εσωτερική αναστάτωση που ένιωθα, βέβαια, η απόφαση να αφήσω την Αθήνα στα 25 μου έγινε πολύ συνειδητά. Αφενός γιατί, ούσα παντρεμένη, ήθελα να στηρίξω το σύντροφό μου στον οποίο είχε γίνει μια πολλά υποσχόμενη επαγγελματική πρόταση. Αφετέρου, γιατί με την κρίση να έχει χτυπήσει σχεδόν ανεπανόρθωτα το επάγγελμα μου (εργάζομαι στον τομέα της επικοινωνίας και της διαφήμισης με ειδικότητα το luxury brand management), το να χτίσω αλλού το επαγγελματικό μου μέλλον έμοιαζε επιβεβλημένο.
Η πρώτη μου επαφή με το Άμπου Ντάμπι, ήταν σαν να με έριξε κάποιος κατευθείαν στα βαθιά, αφού η άφιξη μας συνέπεσε με το Ραμαζάνι. Μέχρι τότε οι γνώσεις μου για αυτή την θρησκευτική εορτή περιορίζονταν σε όσα είχα, κατά τύχη, διαβάσει. Φτάνοντας εκεί, έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει «Ραμαζάνι».