50 χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των Beatles [βίντεο]

Απίστευτες περιοδείες, αναρίθμητες ώρες συναυλιών όπου άκουγες περισσότερο τα ουρλιαχτά των φαν παρά την κιθάρα του Τζον Λένον: το 1966 ο πλανήτης ερωτεύτηκε το συγκρότημα ροκ της Βρετανίας.

«Ηταν υπερβολή, όλα αυτά τα πλήθη που έπεφταν σαν κεραυνοί. Η beatlesmania είχε αρχίσει να μας κουράζει, η διασημότητα και η επιτυχία δεν μας εξίταραν πια (...) Είχαμε κάνει περίπου 1.400 συναυλίες», εξήγησε ο Τζορτζ Χάρισον (The Beatles Anthology). Και πράγματι, το συγκρότημα, κουρασμένο, εγκαταλείπει τη σκηνή για να κλειστεί σε ένα στούντιο στην Abbey Road. Ξεκινούσε η ώρα της δημιουργίας.

Αυτό συνέβη πριν από 50 χρόνια. Την 1η Ιουνίου 1967, μετά από τέσσερις μήνες δουλειάς, οι Beatles έβγαλαν τον όγδοο δίσκο τους, το Sergent Pepper Lonely Hearts Club Band.
«Αυτό το άλμπουμ ήταν πραγματικά το σημείο εκκίνησης του ροκ. Ως τότε, το ροκ σήμαινε κάποια ακόρντα αρκετά απλά και πρωτόλια. Οι Beatles εισήσαγαν μια καινούρια αρμονία, περίεργους ήχους, καθώς επίσης και τζαζ, κλασική μουσική, ακόμη και ινδική μουσική», εξηγεί ο Daniel Ichbiah, συγγραφέας του βιβλίου «Οι Beatles από το Α ως το Ω». «Εκαναν το ροκ ένα είδος αξιοσέβαστης μουσικής. Αυτό το άλμπουμ είναι ένα έργο ξεχωριστό, όπως μια συμφωνία του Μπετόβεν», προσθέτει.
Κολάζ, ανάποδα μουσικά κομμάτια, ένα σφύριγμα που μόνο ένα σκύλος μπορεί να ακούσει, στο τέλος του άλμπουμ, ο δίσκος Sergent Pepper ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου μουσικής αναζήτησης. Το κομμάτι Within you, without you, το οποίο συνέθεσε ο Τζορτζ Χάρισον, αναμειγνύει ανατολίτικες μουσικές και ευρωπαϊκά μουσικά όργανα ενώ ο τίτλος του Πολ Μακ Κάρτνεϊ, When I'm 64, ακολουθεί μια ενορχήστρωση της δεκαετίας του 40.

Το She's leaving home έχει έναν τόνο συμφωνικής ορχήστρας, με άρπα που ξεκινάει τις πρώτες νότες και βιολιά που συνεχίζουν, συνοδευμένα με μια χορωδία που τραγουδάει το ρεφρέν. Και σίγουρα, ο τίτλος-φάρος «A Day in the Life», ένα κολάζ από δύο μισοτελειωμένα τραγούδια, το ένα του Τζον Λέννον και το άλλο του Μακ Κάρτνεϊ, με ψυχεδελικούς ήχους και σουρεαλιστικούς στίχους.

«Είναι ένα άλμπουμ-συναυλία. Ολα ήταν επαναστατικά, από τον τρόπο που έγινε το εξώφυλλο του δίσκου ως τα ίδια τα τραγούδια», δηλώνει ο Daniel Ichbiah. «Πριν από αυτό, δεν υπήρχε παρά μόνο ένα πρόσωπο στο εξώφυλλο του δίσκου, το πρόσωπο του τραγουδιστή και μόνο ο τίτλος του δίσκου», προσθέτει.

Αλλά στο εξώφυλλο του Sergent Pepper κυριαρχεί μια έκρηξη χρωμάτων και προσώπων (Μπομπ Ντίλαν, Μέριλιν Μονρό, Εντγκαρ Αλαν Πόε και ...οι Beatles. Το εξώφυλλο δημιούργησε ο Peter Blake, πρωτοπόρος της βρετανικής pop art.

Αυτό το έργο εγγράφεται σε ένα ειδικό πλαίσιο: το Flower Power, δηλαδή την άνοδο των χίπις, την καλλιτεχνική επανάσταση στο Λονδίνο, το «summer of love» του 1967... Η εποχή επιθυμεί να δημιουργήσει μια διαφορετική κοινωνία, σε μια ατμόσφαιρα γιορταστική και ψυχεδελική.

Το άλμπουμ αγαπήθηκε από κριτικούς και κοινό και ήταν πρώτο σε πωλήσεις στην Μεγάλη Βρετανία για 27 εβδομάδες, με πωλήσεις 8 εκατομμύρια δίσκους. Η χρονιά 1967 ήταν η χρονιά Sergent Pepper. Ηταν το τελευταίο άλμπουμ που έκαναν οι Beatles ως συγκρότημα. Ανήκει και στον Τζον Λένον και στον Πολ Μακ Κάρτνεϊ: ο ένας έγραφε για τους διανοούμενους και ο άλλος για το πλατύ κοινό. Αυτό το άλμπουμ έφερε επανάσταση στο πρόσωπο της ροκ μουσικής.