Με τον δικό του τρόπο αποχαιρέτησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κάνοντας παράλληλα και μια αναπάντεχη αποκάλυψη.
Με ανάρτησή του στο Facebook, ο «υπουργός των μνημονίων» όπως αυτοαποκαλείται, μιλά για την πρώτη του συνάντηση με τον εκλιπόντα το 2010, την συζήτηση που είχαν, τις συμβουλές που του έδωσε.
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, αποκαλύπτει επίσης ότι την περίοδο που βρίσκονταν στο Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους που τον στήριξε. «Παρά το γεγονός ότι δεν μου χρωστούσε τίποτα, παρά το γεγονός ότι είμασταν από πολύ διαφορετικές πολιτικές γενιές και σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Μετέφερε αυτή τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου τόσο απευθείας σε εμένα, όσο και σε πολλούς άλλους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ» γράφει ο πρώην υπουργός.
Δείτε την ανάρτησή του για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη...
Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον γνώρισα αργά.
Είχα βέβαια μεγαλώσει και ανδρωθεί πολιτικά με τις ιστορίες της αποστασίας και τον δικό του ρόλο το ’65, αλλά και με τις «νεοφιλελεύθερες» επιλογές του το διάστημα που ήταν πρωθυπουργός. Και θυμόμουν πάντα την εξιστόρηση του θείου μου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου στο οικογενειακό τραπέζι. Ο τότε πρωθυπουργός Μητσοτάκης τον είχε καλέσει πίσω από τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν ως Υπουργός Εξωτερικών για να διαπραγματευτεί μία σύνθετη ονομασία για τη γειτονική μας χώρα ώστε να κλείσει το ζήτημα που τόσο είχε ταλαιπωρήσει τη χώρα.
Έτσι το 2010, όταν με τοποθέτησαν δίπλα του σε ένα επίσημο τραπέζι, ένοιωσα δέος – ανάμικτα συναισθήματα επιφύλαξης αλλά και πραγματικής περιέργειας. Ήταν στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του Κινέζου πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης, τον Οκτώβριο εκείνης της σημαδιακής χρονιάς, λίγους μόλις μήνες μετά την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο. Ήμουν ο νέος σε ηλικία «υπουργός Οικονομικών του μνημονίου», και εκείνος ήταν ένας θρύλος της ελληνικής πολιτικής σκηνής – και ήδη 93 ετών.
Πέρασα δύο αναπάντεχα συναρπαστικές ώρες. Παρακολουθούσε τα πάντα, ήξερε τα πάντα, με ρώτησε για τα πάντα όλα. Με μία μνήμη απίστευτη, μία διεισδυτικότητα και μία διαύγεια για την οποία είχα ακούσει αλλά η πραγματικότητα την ξεπερνούσε, με νουθέτησε, με ενθάρρυνε, μου άσκησε κριτική. Για εκείνον η πορεία που είχαμε πάρει ήταν αναπόφευκτη, οι κεντρικές αποφάσεις σωστές, η στάση της αντιπολίτευσης λάθος, αλλά ανησυχούσε για τη σταθερότητά μας, και κυρίως για την κατάληξη της όλης ιστορίας. Ήταν σαν να είχε ήδη δει το έργο και να ήξερε την πλοκή.
Τους μήνες που ακολούθησαν, δεχόμουν και εγώ, όπως πολλοί προκάτοχοί μου, τα αναπόφευκτα τηλεφωνήματα στο υπουργείο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Για ένα θέμα στα Χανιά, για ένα θέμα ενός Χανιώτη ή άλλου. Πάντα απορούσα όταν έκλεινα το τηλέφωνο για το κουράγιο και την επιμονή του να ασχολείται σε αυτή την ηλικία. Και το γεγονός ότι συνήθως δεν υπήρχε κάποια ανταπόκριση στο αίτημα ουδόλως τον αποθάρρυνε ή τον κακοκάρδιζε.
Ο λόγος όμως για αυτό το σημείωμα είναι άλλος. Την πραγματικά δύσκολη για μένα περίοδο, αυτή της περιπέτειας του Ειδικού Δικαστηρίου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους που με στήριξε. Παρά το γεγονός ότι δεν μου χρωστούσε τίποτα, παρά το γεγονός ότι είμασταν από πολύ διαφορετικές πολιτικές γενιές και σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Μετέφερε αυτή τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου τόσο απευθείας σε εμένα, όσο και σε πολλούς άλλους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
