Ο τριαντάχρονος κινηματογραφιστής Μάικ Παπαδάκης, από την πολιτεία του Κολοράντο, κάνει τέχνη πάνω σε ξύλο, χρησιμοποιώντας διαθλούμενο και ανακλώμενο ηλιακό φως μέσω μεγεθυντικού φακού.
Τελειώνοντας το κολλέγιο και αποφασισμένος να βρει τον εαυτό του και τον δρόμο του στη ζωή, έβγαλε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Νότια Κορέα. Ακολούθως, απομονώθηκε σε μια κοινότητα στην επαρχία Σιντζιάνγκ στην Κίνα. «Όταν ήμουν στην Κίνα, ο φίλος μου είχε πάνω στο τραπέζι του έναν μεγεθυντικό φακό και θυμάμαι πολύ ζωηρά τον ήλιο, απ’ το παράθυρο, να λάμπει πάνω στον μεγεθυντικό φακό» αναπολεί ο Παπαδάκης.
«Αμέσως σκέφτηκα ότι μπορώ να ζωγραφίσω με αυτό» αναφωνεί.
Ο Παπαδάκης χρησιμοποιεί τον όρο «ηλιογραφία» για να περιγράψει την τεχνική του, αν και ο όρος αυτός συνήθως αναφέρεται στην φωτογραφική διαδικασία που εφευρέθηκε το 1822.
Η τέχνη του μοιάζει με την πυρογραφία, αν και αντί για πυρακτωμένο σίδερο, χρησιμοποιεί το φως του ήλιου, συγκεντρωμένο μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό. Με μια ευρεία γκάμα φακών σε μικρή απόσταση από τις ξύλινες επιφάνειες που είναι ο καμβάς του, εστιάζει τις ακτίνες του ήλιου σε ένα μικρό σημείο, με το οποίο κατακαίει σχέδια πάνω στο ξύλο. Τα θέματά του ποικίλουν: ρομαντικές σκηνές, οικογενειακές σκηνές, καθημερινή ζωή. «Κατά μέσον όρο, ένα έργο μπορεί να απαιτήσει από μία έως τριάντα ώρες. Ανάλογα με το μέγεθος και τη λεπτομέρεια της εικόνας» διευκρινίζει ο Μάικ Παπαδάκης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ