Αγαπητέ κλέφτη ποδηλάτων
«Για αρχή να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να (σου) αναλύσω τις σκέψεις μου για την λεηλατική σου διάθεση απέναντι στα υπάρχοντα μου, ούτε έχω σκοπό να σε ρωτήσω σπαραξικάρδια «Γιατί;».
Το μόνο που θέλω είναι να σε βάλω για λίγο στη θέση μου. Στη θέση ενός ατόμου που του του κλέβουν το ποδήλατο για πέμπτη συναπτή φορά.
Μέσα στα 7 χρόνια που χρησιμοποιώ το ποδήλατο σε καθημερινή βάση, έχω ιδρώσει με τον ήλιο να καίει πάνω από το κεφάλι μου, έχω νιώσει τα πνευμόνια μου να παγώνουν από τον κρύο αέρα και τα μαλλιά μου να κολλάνε στο πρόσωπό μου από τη βροχή, έχω πέσει κι έχω ξανασηκωθεί, έχω πέσει κι έχω φάει τα μούτρα μου (με αποτέλεσμα όταν σηκώθηκα να είμαι στο κρεβάτι του ΚΑΤ), έχω μάθει τα όριά του σώματός μου ανεβαίνοντας ανηφόρες με βασανιστικά μεγάλη κλίση, έχω πάει ταξίδι, έχω αφήσει λογαριασμούς απλήρωτους για να πάρω καινούριο όλες τις προηγούμενες φορές που δεν το βρήκα εκεί που το είχα κλειδώσει (τις οποίες δεν μπαίνω σε διαδικασία να περιγράψω γιατί θα χρειαστούμε περισσότερες από χίλιες και μια νύχτες). Εν ολίγοις, αγαπώ το ποδήλατο. Αγαπώ την αίσθηση που νιώθεις όταν είσαι πάνω σε αυτό και ο αέρας σου χτυπάει το πρόσωπο. Με λίγα λόγια, το νιώθω σαν να είναι η φυσική μου προέκταση.»
Διαβάστε τη συνέχεια του γράμματος στο BOVARY.gr