Επιστρέφουν στην πατρίδα του, τα Παράκοιλα της Λέσβου, τα λείψανα του μέχρι πρότινος αγνοούμενου στρατιώτη Γιώργου Ζερβομανώλη, ο οποίος θεωρείτο αγνοούμενος εδώ και 43 χρόνια, από τη μάχη στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στις 16 Αυγούστου 1974.
Το 1974, ο 21 ετών στρατιώτης από τη Λέσβο, παιδί οικογένειας ψαράδων-Μικρασιατών προσφύγων, όπως αποδείχθηκε, σκοτώθηκε αμυνόμενος, κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης των υπερασπιστών του στρατοπέδου από το ύψωμα Α στα περίχωρα της Λευκωσίας, στις 16 Αυγούστου 1974.
Ετάφη από τους Τούρκους εισβολείς σε ομαδικό τάφο, που βρέθηκε 1.200 μέτρα βόρεια του στρατοπέδου, δίπλα από ένα ρυάκι μαζί με άλλα 11 άτομα. Αυτός ο τάφος ανασκάφτηκε, ενώ 10 από τους 12 θαμμένους εκεί ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.
Όπως έγινε γνωστό, την Παρασκευή 26 Μαϊου τα λείψανα θα μεταφερθούν στην Αθήνα, στο ΓΕΣ, ενώ τη Δευτέρα 29 Μαϊου, με ειδική τελετή, θα μεταφερθούν από την Αθήνα στη Λέσβο και θα ταφούν στο νεκροταφείο της γενέτειράς του.
Το τελευταίο του γράμμα
Στο τελευταίο γράμμα προς τους γονείς και τα αδέλφια του, το οποίο ελήφθη μετά την εξαφάνιση και τον θάνατό του όπως αποδείχθηκε 43 χρόνια μετά, που στάλθηκε από την Κύπρο στις 9 Αυγούστου 1974, στο «διάλειμμα» των εχθροπραξιών μεταξύ «Αττίλα 1» και «Αττίλα 2», ο Γιώργος Ζερβομανώλης έγραφε:
«Πολυαγαπημένοι μου και αξέχαστη γονείς, πολυαγαπημένη μου αδελφούλα. Ο πόλεμος έχει τελειώσει πια εδώ και έχουν ησυχάσει τα πράγματα και γι’ αυτό δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον εαυτό σας και να περνάτε καλά. Το ξέρω πόση λαχτάρα πήρατε με τα επεισόδια που έγιναν, αλλά τι να κάνουμε ήταν γραφτό μας και αυτό. Το ευχάριστο είναι ότι ζω και αυτό φτάνει. Τα άλλα θα περάσουν και θα τα ξεχάσουμε, αν και είναι δύσκολο για μένα να ξεχάσω αυτές τις δραματικές ημέρες μέσα στο καυτό βόλι που έπεφτε και τους συναδέλφους μου που σκοτώθηκαν. Κάθομαι και σκέφτομαι τη μητέρα τους, την πίκρα που θα πήραν όταν έμαθαν για τον σκοτωμό των παιδιών τους. Τι κάνει ο πατέρας μου, πηγαίνει στη θάλασσα, βγάζει καμιά σαρδέλα; Δώστε χαιρετισμούς σε όλη τη γειτονιά…».
Μετά το γράμμα, ο Γιώργος Ζερβομανώλης επικοινώνησε μόνο μία φορά με την οικογένειά του, στέλνοντας ένα τηλεγράφημα στα γραφεία της κοινότητας του χωριού του, τις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου του 1974.
Οι γονείς του δεν ζουν πια, ενώ η αδελφή του, Κατίνα Ζερβομανώλη-Φαντζίκη, η οποία ζει στα Παράκοιλα και έχει δώσει στον γιο της το όνομα του αδελφού της, ανέφερε σήμερα στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
«Δεν περιμέναμε τόσα χρόνια μετά ότι ο Γιώργος θα ζούσε. Αλλά 43 χρόνια τώρα, ούτε οι γονείς μας, ούτε κι εγώ τού κάναμε μνημόσυνο… Δεν είχαμε, όμως, άλλες ελπίδες ότι θα ήταν ζωντανός… Ελπίζαμε μόνο πως θα βρεθούν τα λείψανά του και θα τα μεταφέρουμε εδώ, στο χωριό μας, να αναπαυθεί για πάντα. Να ξεκουραστεί η ψυχή του εδώ, στο χωριό μας, να ξεκουραστεί και η ψυχή των γονιών μας που έφυγαν με την αγωνία και το γιατί για τον Γιώργο».
Και άλλοι
Εκτός από το, Γιώργο, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο είχαν εξαφανιστεί και άλλοι δυο Λέσβιοι. Ο 22χρονος Ασημάκης Μπουρέκας από τη Μόρια, του οποίου τα λείψανα ταυτοποιήθηκαν και μεταφέρθηκαν στο χωριό του το 2001. Στη μνήμη του έχει στηθεί προτομή στην πλατεία, στην είσοδο του χωριού.
Ο Ασημάκης Μπουρέκας, όπως αποδείχθηκε, σκοτώθηκε και αυτός κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης των υπερασπιστών του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στα περίχωρα της Λευκωσίας, στις 16 Αυγούστου 1974.
Τέλος, ακόμα και σήμερα φέρεται ως αγνοούμενος ο λοχίας Πατσανάς Κώστας, από τον Γαβαθά της Λέσβου. Και αυτός εξαφανίστηκε κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης των υπερασπιστών του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, στις 16 Αυγούστου 1974.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ