Την ώρα που το Προεδρικό Μέγαρο της Γαλλίας ετοιμάζεται να υποδεχθεί το νέο ζεύγος, όλα δείχνουν ότι αυτό θα είναι ο Εμανουέλ και η Μπριζίτ Μακρόν.
Ας δούμε τις προηγούμενες Πρώτες Κυρίες της Γαλλίας:
Υβόν Ντε Γκωλ, η διακριτική
Την αποκαλούσαν «θεία Υβόν». Γνωρίστηκε με τον Ντε Γκωλ από συνοικέσιο, το 1920, σε ηλικία 20 ετών. Τον ερωτεύτηκε και δήλωσε στους γονείς της «ή αυτός ή κανένας», όπως αναφέρουν οι συγγραφείς Isabelle Chave και Nicole Even στο βιβλίο τους «Σαρλ Ντε Γκωλ, αρχεία και ιστορία». Παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 1921 και απέκτησαν τρία παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια.
Ο Ντε Γκωλ εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας το 1958. Η Υβόν ήταν παρούσα σε όλες σχεδόν τις φωτογραφίες και τα βίντεο, αλλά δεν πρόφερε ποτέ μια λέξη, ούτε παραχώρησε ποτέ συνέντευξη. Σε σημείο που οι Γάλλοι δεν γνωρίζουν τη χροιά της φωνής της. Έπαιξε ωστόσο έναν δυναμικό ρόλο στο πλευρό του συζύγου της: πιστή καθολική, η Υβόν ενσάρκωσε τον συντηρητισμό του στρατηγού Ντε Γκωλ και του είχε ζητήσει να μην κάνει ποτέ υπουργούς πολιτικούς που έχουν πάρει διαζύγιο ή κατηγορούνται για σχέσεις με ανήλικες.
Οταν ο σύζυγός της έγινε πρόεδρος, το 1958, η Υβόν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το οικογενειακό σπίτι-βίλα στο χωριό Colombey-les-Deux-Églises, όπου ζούσαν, για να εγκατασταθεί στο Προεδρικό Μέγαρο στο κέντρο του Παρισού. «Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε σε επιπλωμένο διαμέρισμα», είχε πει.
Κλοντ Πομπιντού, η εκδηλωτική
Την αποκαλούσαν «Βασίλισσα Κλοντ» η «Κυρία Πομπιντούρ», γιατί είχε πολυτελή γούστα. Γνώρισε τον Ζορζ Πομπιντού στο Παρίσι, όπου είχε πάει να σπουδάσει. Παντρεύτηκαν το 1935 και υιοθέτησαν ένα παιδί, τον Αλέν. Η Κλοντ Πομπιντού αρνήθηκε να εγκατασταθεί στο πρωθυπουργικό μέγαρο, όταν ο Ζορζ έγινε πρωθυπουργός, αλλά δέχτηκε να μετακομίσει στο Προεδρικό Μέγαρο το 1969 (μετά την παραίτηση του Ντε Γκωλ, μετά τον Μάη του '68), όταν ο Πομπιντού έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η Κλοντ Πομπιντού διακόσμησε εξαρχής το Προεδρικό Μέγαρο, σε πιο μοντέρνο στιλ και το γέμισε με πίνακες αφηρημένης τέχνης και έπιπλα design, προκειμένου να διώξει το γκριζωπό περιβάλλον της Υβόν Ντε Γκωλ. Η Κλοντ Πομπιντού υπήρξε πρέσβειρα μεγάλων οίκων μόδας και ντυνόταν μόνο με Dior και Yves Saint Laurent, ενώ είχε επιβάλει στον σύζυγό της να φοράει μόνο κοστούμια Cardin. Δεν της άρεσε η κατοικία του Προεδρικού Μεγάρου. Την αποκαλούσε «το σπίτι της δυστυχίας».
Αν-Εμόν Ζισκάρ Ντ' Εστέν, η επικοινωνιακή
Την αποκαλούσαν «Κυρία Αξιοπρέπεια-Ποιότητα» (DQ» -«Dignité-Qualité»). Παντρεύτηκε τον Ζισκάρ με συνοικέσιο το 1952 και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Η Αν-Εμόν δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για την πολιτική, αλλά έγινε εργαλείο επικοινωνίας στην προεκλογική εκστρατεία του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν για την προεδρική εκλογή. Εμφανιζόταν σε εξώφυλλα περιοδικών, σε προεκλογικές αφίσες, τα έκανε όλα. Οταν ο Ζισκάρ έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1974, η Αν-Εμόν έγινε η πρώτη Πρώτη Κυρία που απέκτησε επίσημο ρόλο: αφιερώθηκε σε κοινωνικά ζητήματα και είχε γραφείο στο ισόγειο του Προεδρικού Μεγάρου.
Οταν ο Ζισκάρ έχασε την εκλογή το 1981 (από τον Φρανσουά Μιτεράν), η Αν-Εμόν ανακουφίστηκε. «Η ιδέα να ξανακάνω το ίδιο πράγμα άλλα επτά χρόνια είναι φρικτή», είχε πει.
Ντανιέλ Μιτεράν, η ακτιβίστρια
Γνώρισε τον Φρανσουά Μιτεράν το 1944, σε ένα μπιστρό στο Παρίσι, από συνοικέσιο που της έκανε η αδελφή της. Τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και παντρεύτηκαν αμέσως. Αλλά ο Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν πιστός. «Παντρεύτηκα έναν άστατο, έπρεπε να το αποδεχθώ», έχει πει η Ντανιέλ, στο L'Express, το 1996.
Το 1960 το ζευγάρι, επειδή δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο, υπογράφει μια συμφωνία: ο καθένας θα ζήσει τη ζωή του, αλλά μαζί θα συνεχίσουν να είναι ένα κοινωνικό ζευγάρι, όπως γράφουν οι συγγραφείς Ariane Chemin και Géraldine Catalano στο βιβλίο «Τα μυστικά μιας οικογένειας», το 2005. Η Ντανιέλ χρειάστηκε να υπομείνει πολλές περιπέτειες: το 1974 γεννήθηκε η νόθα κόρη του Μιτεράν, Ναζαρίν.
Οταν ο σύζυγός της εξελέγη πρόεδρος το 1981, η Ντανιέλ έκλαψε από χαρά, έγραψε τότε η Le Monde. Μετακόμισε στο Προεδρικό Μέγαρο και διακρίθηκε για τον ακτιβισμό της ως αριστερή ιδεαλίστρια. «Πέρασα 14 χρόνια στο Προεδρικό Μέγαρο, αλλά γύριζα συχνά στο σπίτι μας, στην οδό Bièvre, του Παρισιού. Τηρούσα τον ρόλο μου της συζύγου προέδρου, όταν ήταν απαραίτητο, και προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο τις επαφές που έκανα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο για να υπερασπιστώ τις δικές μου αξίες...» είχε δηλώσει η Ντανιέλ Μιτεράν στο περιοδικό L’Express.
Μπερναντέτ Σιράκ, η παθιασμένη
Την αποκαλούσαν «Η χελώνα». Ξεκίνησε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο Science Po του Παρισιού και εκεί γνώρισε τον Ζακ Σιράκ. Τον παντρεύτηκε πέντε χρόνια αργότερα, παρά τις επιφυλάξεις της οικογένειάς της, και έκαναν δύο κόρες, την Λοράνς και την Κλοντ.
Το 1995 εγκαταστάθηκαν και οι δύο στο Προεδρικό Μέγαρο και η Μπερναντέτ Σιράκ δίνει άλλον χαρακτήρα στον ρόλο της Πρώτης Κυρίας. Δεν διστάζει να λέει τη γνώμη της στον Σιράκ και το 1997 τον συμβούλευσε να μη διαλύσει τη Βουλή (τη διέλυσε και έχασε τις εκλογές). Παράλληλα με τη ζωή της στο πλευρό ενός προέδρου, η Μπερναντέτ εξελέγη δύο φορές: αντιδήμαρχος στην πόλη Sarran και περιφερειακή σύμβουλος στην Corrèze.
Είναι η πρώτη που αγάπησε τη ζωή στο Προεδρικό Μέγαρο. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2007, δηλώνει στην τηλεοπτική εκπομπή «Le Divan»: «Το Προεδρικό Μέγαρο μου λείπει. Θα έλεγα ψέματα αν σας δήλωνα το αντίθετο. Δεν είχα ποτέ χρόνο να πλήξω».
Σεσίλια Ατίας, η ενδιάμεση
Παντρεύτηκε τον Νικολά Σαρκοζί όταν εκείνος ήταν ακόμη δήμαρχος στο χλιδάτο προάστιο Νεγί του Παρισιού. Υπήρξε κουμπάρος της στον πρώτο της γάμο, που έγινε το 1984. Με τον Σαρκοζί απέκτησε ένα παιδί, τον Λουί. Η σχέση της με τον Νικολά Σαρκοζί ήταν ταραχώδης, πριν εκείνος γίνει πρόεδρος δημοκρατίας. Μόλις ο Σαρκοζί έγινε πρόεδρος, χώρισαν, το 2007.
Κάρλα Μπρούνι, η ερωτευμένη
Γνωρίστηκε με τον Νικολά Σαρκοζί στη διάρκεια ενός δείπνου που διοργάνωσε ο διαφημιστής Ζακ Σεγκελά, το 2007, ενώ είχε χωρίσει με την Σεσίλια. 12 μήνες αργότερα, και για πρώτη φορά στα χρονικά της προεδρίας, ο Νικολά Σαρκοζί παντρεύεται στη διάρκεια της θητείας του. Αποκτούν το 2011 την Τζούλια.
Η Κάρλα Μπρούνι, διάσημο μοντέλο και κοσμική περσόνα, εγκαταστάθηκε στο προεδρικό μέγαρο το 2008: συμβουλεύει τον σύζυγό της και τον ακολουθεί στις περιοδείες του. Συνεχίζει, ωστόσο, την καριέρα της στο τραγούδι. Το 2008 βγάζει έναν δίσκο, με κορυφαίο τραγούδι «Η ερωτευμένη».
«Η προεδρική θητεία δυσκολεύει τον έρωτα. Αδυσώπητη, είναι όλα ή τίποτα», εξομολογείται η Κάρλα Μπρούνι στο περιοδικό Psychologies το 2012. «Πρώτη Κυρία; Είναι περίεργος ρόλος, γιατί είναι μια θέση όπου κάποιος είναι πολύ προστατευμένος, αλλά νιώθει ταυτόχρονα πολύ ευάλωτος. Ναι, είναι μια στιγμή της ζωής μου όπου ένιωσα πάρα πολύ ευάλωτη», είπε.
Βαλερί Τριερβελέρ, η ταπεινωμένη
Υπήρξε «First girlfriend», γιατί δεν ήταν παντρεμένη με τον Φρανσουά Ολάντ. Γνωρίστηκαν στις βουλευτικές εκλογές του 1988 και ξεκίνησαν την ερωτική τους σχέση από το 2005, παρότι έγινε γνωστή το 2010.
Ο Φρανσουά Ολάντ έγινε πρόεδρος το 2012 και η Βαλερί Τριερβελέρ εγκαταστάθηκε στην «πτέρυγα της Madame», όπου είχε δικό της γραφείο και συνεργάτες. Δημοσιογράφος στο επάγγελμα, κράτησε τη δουλειά της στο Paris Match και συνέχιζε να υπογράφει ένα κείμενο κάθε εβδομάδα, πολιτιστικού περιεχομένου.
Η διαμονή της στο προεδρικό μέγαρο διακόπηκε απότομα. Στις 10 Ιανουαρίου 2014, το περιοδικό Closer αποκάλυψε την μυστική σχέση του Ολάντ με την ηθοποιό Ζυλί Γκαγιέ. Στις 25 Ιανουαρίου, η Βαλερί Τριερβελέρ εγκατέλειψε, ταπεινωμένη, το προεδρικό μέγαρο και λίγο αργότερα τακτοποίησε όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς της με τον Ολάντ μέσα από το βιβλίο της «Ευχαριστώ γι'αυτή τη στιγμή».
Ζυλί Γκαγιέ, η μη επίσημη
Την αποκαλούν «Το φάντασμα του προεδρικού μεγάρου». Συνάντησε τον Ολάντ μέσω του σκηνοθέτη Jean-Pierre Mocky, όπως διηγήθηκε ο ίδιος στο περιοδικό VSD τον Ιανουάριο του 2017 : «Εγώ του παρουσίασα την Ζυλί Γκαγιέ, ένα βράδυ στο θέατρο».
Παρότι η σχέση τους δεν επισημοποιήθηκε ποτέ -αλλά ούτε και ποτέ διαψεύστηκε- η Ζυλί Γκαγιέ έχει επιρροή πάνω στον Φρανσουά Ολάντ. Ειδικά στο πεδίο του πολιτισμού. Εκείνη τον συμβούλευε και εκείνος την άκουγε. Η ηθοποιός και παραγωγός «έχει έναν ρόλο εικονικής Πρώτης Κυρίας, ανεπίσημης, αλλά παρούσας», γράφει η δημοσιογράφος Pauline Delassus στο βιβλίο της «Δεσποινίς» (2016).