Zόρικοι μήνες ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος αν το σινεμά είναι και το πάθος σου και η δουλειά σου. Εβδομάδα παρά εβδομάδα, σκάει και ένα προοσκαρικό event και μέσα στον Φεβρουάριο, όλα τα 'χει ο μισθοσυντήρητος κριτικός το φεστιβάλ του Βερολίνου του έλειπε...
ενώ παράλληλα τρέχει και η επικαιρότητα με τις ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες και ακολουθούν το ρυθμό των γεγονότων, κοινώς έχουν οσκαρική χροιά και πρέπει να τις παρακολουθήσεις για να έχεις άποψη. Απ' αυτήν την άποψη (της απόψεως δηλαδή), δύο είναι οι σημαντικότερες κυκλοφορίες της εβδομάδας και έχουν συνοδευτικό λάχανο – καρότο στο πλάι άλλες τρεις να παρακολουθούν τη μεγάλη μονομαχία: Στίβεν Σπίλμπεργκ εναντίον Κλιντ Ίστγουντ με τις τελευταίες τους ταινίες, εκ των οποίων η μία, φαίνεται να έχει πάρει φάουλ από τα φετινά Όσκαρ. Ποια είναι αυτή;
Ο J. EDGAR (Bαθμολογία 2 / 5): παρά τις υπέρ του δέοντως φιλότιμες προσπάθειες του πρωταγωνιστή του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον οποίο όμως και βλέπω για άλλη μια φορά, τέταρτη πιο συγκεκριμένα, να είναι σχεδόν σίγουρος υποψήφιος για το Όσκαρ αλλά να φεύγει με βλέμμα βουβό από τον πόνο τη μέρα της τελετής. Για τον πολύ απλό λόγο του ότι όσο και αν ο ίδιος είναι εξαίρετος στο ρόλο του κομμουνιστοφάγου Χούβερ που ίδρυσε το FBI, δεν βοηθιέται από το σύνολο της ταινίας. Μπορεί ο Ίστγουντ να μη διστάζει να αγγίξει μερικές από τις σκοτεινές πλευρές του μύθου που περιβάλλει τον ήρωά του αλλά πως τις αγγίζει; Σαν αναγκαίο κακό, που συνοδεύει κάθε μεγάλη και με όραμα προσωπικότητα. Σαν συνοδευτικό στην εποποιία της ίδρυσης του FBI. Σαν φλούδες σκοτεινιάς και μεγαλομανίας στη ζωή ενός άντρα, που μπορεί να κατέληξε να κάνει κακό, αλλά το έκανε επειδή έτσι πίστευε ότι ήταν το καλό. Για το πόσο καλό ήταν αυτό το καλό, καμία θέση. Λογικό και βολικό για τη συντηρητική πολιτική περσόνα του μάστρο Κλιντ, όχι όμως και για μένα σαν θεατή. Μόνο νύξεις και ακάλυπτες αποστάσεις σε μια διαδρομή πολλαπλών και ανολοκλήρωτων σεναριακών αφετηριών που μπερδεύουν την έννοια της αντικειμενικότητας με αυτήν της νύξης. Μπερδεύοντας τη διαφορά μεταξύ αντικειμενικότητας και αυτογκόλ, σενάριο και σκηνοθεσία, αδυνατούν να καταλήξουν για το τι ακριβώς ταινία θέλουν να γυρίσουν προσπαθώντας να βρουν σοβαροφανείς λυσεις ποπ φροϋδισμού ακόμα και για τα πιο σκαμπρόζικα κομμάτια της ιστορίας τους, όπως η αγάπη του Χούβερ (όπως λέει ο αστικός μύθος) στο γυναικείο ντύσιμο. Κάτι που εδώ φιλμικά δικαιολογείται από την συναισθηματική του εξάρτηση στη μητέρα του, και αντιμετωπίζεται με μια κωμική μέσα στη σοβαρότητα της υπερβολικής της προσπάθειας σκηνή, όταν μετά το θάνατό της, ο Χούβερ φοράει τα ρούχα της. Για να μην αναφερθώ στο επιεικώς απάραδεκτο μακιγιάζ γήρανσης των συμπρωταγωνιστών του Ντι Κάπριο (ενώ περιέργως του ίδιου είναι εκπληκτικό), Τζος Χάμιλτον και Ναόμι Γουότς η οποία επιπλέον δεν έχει καν ρόλο και είναι σαφώς λιγότερο εκφραστική από το άλογο του Σπίλμπεργκ. [trailer]
Το άλογο (ή μάλλον τα άλογα εφ' όσον χρησιμοποιήθηκαν πολλά και διαφορετικά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο) στο κέντρο της νέας του ταινίας «ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ / WAR HORSE» (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 3 / 5). Με τον μαστρο Στίβεν να χρησιμοποιεί όλη του τη μαεστρία για να σε κάνει όχι απλά να δακρύσεις αλλά να πλαντάξεις και να το ευχαριστηθείς. Χάρμα οφθαλμών με τη φωτογραφία του Γιάνους Καμίνσκι να ανατρέχει στο κλασσικό αμερικάνικο σινεμά, και επί μέρους σκηνές που είναι από τις καλύτερες στη φιλμογραφία του Σπιλμπ. Όμως κάτι ο παλιομοδιτισμός του συναισθήματος, κάτι το 'σπαστό' από τη φύση της ιστορίας του σενάριο, το αποτέλεσμα είναι όταν τελειώνει η ταινία να μην μπορείς να την κατατάξεις σαν σύνολο στις μεγάλες μεγάλες στιγμές του Σπίλμπεργκ. Τι εννοώ 'σπαστό'; Ένα πανέμορφο άλογο, ο Τζόι, θα χωριστεί από το αφεντικό του, τον νεαρό Άλμπερτ, και θα διασχίσει όλα τα μέτωπα του Α παγκοσμίου πολέμου, αλλάζοντας χέρια και στρατόπεδα ιδιοκτητών, ζώντας από πρώτο χέρι την φρίκη της πρώτης γραμμής. Αλλά από ιδιοκτήτη σε ιδιοκτήτη, αισθάνεσαι σαν να βλέπεις διαφορετική ιστορία με μόνο συνεκτικό κρίκο τον πόλεμο και το άλογο και δεν μπορείς να ταυτιστείς. Εντάξει, μπορείς να ταυτιστείς με το άλογο, αλλά κι αυτό έχει τα όρια του μολονότι ο Σπίλμπεργκ κάνει ότι μπορεί για να γίνει το πανέμορφο βλέμμα του περήφανου τετράποδου δικό σου και να βιώσεις (σε οικογενειακό - εφηβικό πακέτο κι όχι τύπου «Ράιαν» εννοείται) την φρίκη της πρώτης γραμμής μέσα από το βλέμμα του Τζόι. Τη θλιμμένη ομορφιά της τσαλακωμένης αγάπης αλλά και την λασπωμένη αγριότητα της απελπισίας και του φόβου. Προσαρμόζοντας την αλογίσια, ενστικτώδη τρυφεράδα της ματιάς του ζώου, στο παράλογα λογικό βεληνεκές του ανθρώπινου βλέμματος. Με πυξίδα την κοινή συνιστώσα, των συναισθημάτων και των βασικών, πρωταρχικών αναγκών που κρύβονται πίσω από την ανάσα, κάθε ζωντανού (ελόγου ή άλογου) πλάσματος. Κι αυτό κάθε άλλο παρά λίγο το λες. [trailer]
Από τι άλλο συμπληρώνεται η εβδομάδα; Από το Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ (MAO'S LAST DANCER) του Μπρους Μπέρεσφορντ. Η πραγματική ιστορία του Λι Κουνξίν, ενός ταλαντούχου χορευτή που τον ανακάλυψαν οι πολιτιστικοί απεσταλμένοι του Μάο σε ηλικία 11 ετών σε ένα φτωχό χωριό της Κίνας, και τον πήραν στο Πεκίνο για να σπουδάσει μπαλέτο και να διαπρέψει ως χορευτής μέχρι τη στιγμή, που σε ένα του ταξίδι στο Τέξας, στα πλαίσια πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α. ερωτεύθηκε μια αμερικανίδα και αποφάσισε να ζητήσει πολιτικό άσυλο.[trailer]
Από το MAΡΘΑ ΜΑΡΣI ΜΕΪ ΜΑΡΛΙΝ (MARTHA MARCY MAY MARLENE) που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Sundance και εξαιρετικές στην πλειοψηφία τους κριτικές. Ένα περίεργο υβρίδιο ανεξάρτητου ρεαλιστικού δράματος και θρίλερ. Κλεισμένη σε μια παρανοϊκή θρησκευτική σέχτα μια γυναίκα θα καταφέρει να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην οικογένειά της. Όμως οι αναμνήσεις του οδυνηρού παρελθόντος έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους ενώ η προσαρμογή της στην καθημερινότητα των «φυσιολογικών» ανθρώπων θα αποδειχτεί μια εξ' ίσου πολύπλοκη και ενίοτε τρομαχτική υπόθεση.[trailer]
Και από το 3D b movie φαντασίας και τρόμου Η ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ (THE DARKEST HOUR) για το οποίο έχω διαβάσει τα χειρότερα κι επειδή είμαι από τη φύση μου κακός άνθρωπος, δεν έχω λόγο να μην τα πιστέψω. [trailer]